Znacie trylogię "Feast"? Nie? Szczęściarze... Gwoli objaśnienia – są to survival horrory, w których atakowani przez krwiożercze bestie bohaterowie-egoiści mają się wzajemnie w jeszcze głębszym poważaniu niż mają ich widzowie. Cała seria to biblia puszczania gazów, wymiotowania, wypróżniania się na innych, międzygatunkowej kopulacji i wstrętnej, lepkiej śmierci. Z niesławnej trylogii najbardziej znienawidzona jest pozycja numer dwa – "Feast II: Sloppy Seconds

Otóż pierwszy "Feast" był pełnym wigoru, wcale niegłupim horrorem komediowym, bez większych niepowodzeń żonglującym motywami, które wsławiły takie tytuły jak "Od zmierzchu do świtu" czy "WstrząsyW warstwie formalnej reżyserski debiut Johna Gulagera nie zaskakiwał i trzymał swoje smaczki na wodzy, ani razu nie dając ponieść się przypływom świetności – w ten sposób zapracował na tytuł obrazu niezłego i przyjemnego. Sequel, choć zaplanowany jako równie lekka i ciesząca igraszka, swoją widownię raczej zawiódł i zniesmaczył.

"Feast II", czy też "Krwawa uczta 2: Powrót bestii", nie oferuje żartów z wyższej półki i brawurowego humoru, które z prequelu uczyniły przewrotną komedię absurdu. Nadanie bohaterom oschłych pseudonimów i zabawa "narratorów" w prorokowanie ich śmierci nie pobudzają już uśmiechu na twarzy. Same postaci autorstwa Marcusa Dunstana i Patricka Meltona, choć fantazyjne i absorbujące, grają na nerwach jeszcze bardziej niż ich poprzednicy z pierwszej części trylogii. Dołóżmy do tego zestawu jeszcze liche efekty specjalne oraz aktorów rodem z teatru amatorskiego, by otrzymać poważne filmowe rozczarowanie.

Pozytywnych stron "Feast II" jest niewiele, a i tak przysłaniają je antagonistyczne odchody. Podobnie jak w przypadku prequelu, mocną stroną filmu są konkretne, soczyste dialogi. Nawet jeśli "Krwawa uczta 2" nie jest najbardziej niecenzuralnym obrazem w dziejach kina, Quentin Tarantino powinien mieć się na baczności. Gang zadziornych motocyklistek, dowodzony przez mściwą heroinę o ksywce Biker Queen, to również ważny atut filmu Gulagera. Najlepiej na tle stuminutowej parady obrzydliwości wypada scena towarzysząca napisom końcowym. Potencjalnie nieżywa bohaterka podnosi się z kałuży posoki, którą ulała na naszych oczach, lądując twarzą na asfalt po uderzeniu metalowego przedmiotu. Ujęcie pokazuje właśnie – od spodu – wkomponowaną w jezdnię twarz dziewczyny, a my podziwiamy zalewającą ekran czerwoną farbę, w której z czasem pojawia się spacerująca właśnie błogo mrówka. Ta pomysłowa i zgrabnie wykonana scena to najlepszy moment "Powrotu bestiiMusi to o czymś świadczyć...

Chociażby o tym, że "Feast II" ani ziębi, ani grzeje. Jako film jest przeciętny w swojej przeciętności, jako sequel – zawodzi srogo. "Sloppy Seconds" to kontynuacja, której nie spowije nić kultu, i która popadnie w obskurność. Strata czasu.