Od kina izraelskiego przyzwyczailiśmy się oczekiwać historii dotykających w zasadzie tylko jednego problemu: walki z Palestyńczykami. Z docierających do Polski produkcji znad Morza Martwego wyłania się też monolityczny obraz społeczeństwa izraelskiego, które dzieli się na "normalnych" Żydów i ortodoksów. W tym sensie "Policjant" to powiew świeżości. Przedstawiona w nim opowieść rozsadza bowiem stereotypy. Film jest przy tym produkcją solidną, choć daleką od ideału.

"Policjant" składa się z dwóch historii, które łączy dramatyczny finał. Pierwsza opowiada o członkach oddziału antyterrorystycznego, którzy walczą przede wszystkim, jak można się tego spodziewać, z Palestyńczykami. Tych akcji jednak na ekranie nie zobaczymy, choć jedna z nich, zakończona tragiczną śmiercią dwóch osób, będzie miała kluczowe znaczenie dla fabuły. Druga historia to opowieść o młodych żydowskich rewolucjonistach, którzy dość mają życia w państwie, gdzie nieliczni mają w rękach gigantyczny kapitał, a reszta ledwo wiąże koniec z końcem.



Obie historie mają swojego głównego bohatera. W pierwszym przypadku jest to jeden z policjantów szykujący się właśnie do roli ojca. W drugim – dziewczyna, która odrzuca miłość jednego z towarzyszy, ponieważ sama zakochana jest w innym. Dzięki nim poznajemy bliżej motywacje i charaktery pokazywanych postaci. Reżyser Nadav Lapid skrupulatnie buduje dramat obyczajowy, w którym bohaterowie stykają się na co dzień z zagrożeniami, ale i tak nie potrafią przewidzieć, do czego ich to wszystko doprowadzi i jaki będzie miało to wpływ na nich i osoby wokół.

"Policjant" to kino spokojne, stonowane, opierające się na stopniowym cyzelowaniu charakterów postaci. Nawet finałowa konfrontacja nie ma tutaj charakteru kina sensacyjnego. Film nie mówi w zasadzie nic odkrywczego. Jego forma także specjalnie nie powala. Jest jednak w nim to coś, co docenią przede wszystkim widzowie cierpliwi szukający w kinie impulsów do rozmyślań.