Relacja
8. Festiwal Filmy Świata Ale Kino+: Cnota skromności, grzech gadulstwa
/ 29-11-2012 10:55
8. Festiwal Filmy Świata Ale Kino+ w Warszawie dziś dobiega końca. Podobnie w Gdańsku, a w Poznaniu już się zakończył. I choć przed nami jeszcze pokazy we Wrocławiu i Krakowie, to jest to chyba najlepszy moment na to, by powiedzieć słów kilka o najlepszym i najgorszym filmie imprezy.
Masturbacja oralna
Zacznijmy od tego drugiego. Spośród wszystkich filmów Festiwalu Filmy Świata Ale Kino+ najgorzej bez wątpienia prezentuje się brazylijska produkcja "Wszyscy mężczyźni Weroniki".
Obraz Marcelo Gomesa to rzecz uwłaczająca inteligencji przeciętnego kinomana. Jest to rozdęta do monstrualnych rozmiarów paplanina kobiety, która odczuwa egzystencjalne rozterki niewiadomego pochodzenia. Z lubością oddaje się oralnej masturbacji, wypluwając z siebie potok słów. I jak każda gaduła zakochana w dźwięku swojego głosu, tak i ona w zasadzie wcale siebie nie słucha. W rezultacie wygłasza komunały i bzdury tak niedorzeczne, że kiedy ogląda się film, nie bardzo wiadomo, czy śmiać się czy chować się ze wstydu.
Tytułowa Weronika to świeżo upieczona lekarka, która rozpoczyna pracę jako psychiatra w miejscowej przychodni. Co dzień musi wysłuchiwać skarg pacjentów od prozaicznego użalania się na ból głowy, po wyjątkowe przypadki jak schizofrenia katatoniczna. W życiu prywatnym też jej się nie najlepiej układa. Ma faceta, który naciska na poważny związek, ale ona nie potrafi się zmusić do powiedzenia "takMa też ojca, z którego zdrowiem jest coraz gorzej. Swoje własne żale i niepokoje nagrywa na dyktafonie.
Film o egzystencjalnych dylematach można zrealizować na setki różnych sposobów. Gomes wybrał najgorszy z możliwych. Nie dość, że z gadulstwa głównej bohaterki nic nie wynika, to jeszcze uważam za bardzo niesmaczne posiłkowanie się symboliką problemów psychicznych dla podkreślenia myśli przewodniej filmu... której nie ma. Jedyne, co się broni, to zdjęcia Mauro Pinheiro Jr. W tym przypadku to za mało, by znacząco podnieść ocenę tego "dzieła
Skromność arcydzieła
"Wypełnić pustkę" to – jak dla mnie – jeden z najlepszych filmów roku. Zupełnie nie mogę pojąć, dlaczego nie został wyróżniony na festiwalu w Wenecji, gdzie miał swoją premierę. Nie wiem, jak wypada przy "Piecie" Kim Ki-duka, bo jeszcze nie miałem okazji jej obejrzeć, ale "Raj: wiarę" i "Mistrza" ta izraelska produkcja bije na głowę.
Debiut Ramy Burshtein to kino ciche, skromne, delikatne. A jednak nie sposób przejść obok niego obojętnie. W sposób niezwykle ujmujący opowiada o ludzkich tragediach, smutkach i radościach, a przede wszystkim o uczuciach. Czyni to w sposób egzotyczny dla zachodniego widza, wychodzi bowiem z zupełnie innego punktu widzenia. To, czego doświadczamy, to rzadki dar poznania i zrozumienia wizji świata odbiegającej od hedonistycznego i egocentrycznego światopoglądu współczesnej cywilizacji.
"Wypełnić pustkę" to opowieść o świecie chasydów, ultrakonserwatywnych Żydów. I jest to pierwszy od bardzo dawna film o tej społeczności, pozbawiony pazura krytyki czy piętnowania. W powszechnej świadomości społeczność chasydzka uchodzi za jedną z tych, w których prawa kobiet są mocno ograniczone. Jednak "Wypełnić pustkę" przekonuje, że jest inaczej. To film nakręcony przez kobietę i pokazujący kobiecy punkt widzenia. I jest to obraz absolutnie fascynujący.
"Wypełnić pustkę" ma w sobie coś pierwotnego. Opowiadając o uczuciach, zarówno o żałobie i smutku, jak i o nadziei i miłości, Burshtein odwołuje się do idei, które w kinie zachodnim zostały odrzucone jako zbyt ckliwe nawet w melodramatach. W "Wypełnić pustkę" przywrócono im coś z dawnej czystości, ich głębsze znaczenie, nie tak gwałtowne, ale za to bardziej totalne, posiadające moc transgresji. Pewnie dlatego film wywołuje przede wszystkim tęsknotę za światem, który dla większości z nas jest niedostępny, a którego pamięć wciąż tkwi zagrzebana w zbiorowej nieświadomości. I to jest chyba największy dar i wartość filmu Burshtein, że choć przez chwilę, symbolicznie, możemy do tego świata wkroczyć.
Masturbacja oralna
Zacznijmy od tego drugiego. Spośród wszystkich filmów Festiwalu Filmy Świata Ale Kino+ najgorzej bez wątpienia prezentuje się brazylijska produkcja "Wszyscy mężczyźni Weroniki".
Obraz Marcelo Gomesa to rzecz uwłaczająca inteligencji przeciętnego kinomana. Jest to rozdęta do monstrualnych rozmiarów paplanina kobiety, która odczuwa egzystencjalne rozterki niewiadomego pochodzenia. Z lubością oddaje się oralnej masturbacji, wypluwając z siebie potok słów. I jak każda gaduła zakochana w dźwięku swojego głosu, tak i ona w zasadzie wcale siebie nie słucha. W rezultacie wygłasza komunały i bzdury tak niedorzeczne, że kiedy ogląda się film, nie bardzo wiadomo, czy śmiać się czy chować się ze wstydu.
Tytułowa Weronika to świeżo upieczona lekarka, która rozpoczyna pracę jako psychiatra w miejscowej przychodni. Co dzień musi wysłuchiwać skarg pacjentów od prozaicznego użalania się na ból głowy, po wyjątkowe przypadki jak schizofrenia katatoniczna. W życiu prywatnym też jej się nie najlepiej układa. Ma faceta, który naciska na poważny związek, ale ona nie potrafi się zmusić do powiedzenia "takMa też ojca, z którego zdrowiem jest coraz gorzej. Swoje własne żale i niepokoje nagrywa na dyktafonie.
Film o egzystencjalnych dylematach można zrealizować na setki różnych sposobów. Gomes wybrał najgorszy z możliwych. Nie dość, że z gadulstwa głównej bohaterki nic nie wynika, to jeszcze uważam za bardzo niesmaczne posiłkowanie się symboliką problemów psychicznych dla podkreślenia myśli przewodniej filmu... której nie ma. Jedyne, co się broni, to zdjęcia Mauro Pinheiro Jr. W tym przypadku to za mało, by znacząco podnieść ocenę tego "dzieła
Skromność arcydzieła
"Wypełnić pustkę" to – jak dla mnie – jeden z najlepszych filmów roku. Zupełnie nie mogę pojąć, dlaczego nie został wyróżniony na festiwalu w Wenecji, gdzie miał swoją premierę. Nie wiem, jak wypada przy "Piecie" Kim Ki-duka, bo jeszcze nie miałem okazji jej obejrzeć, ale "Raj: wiarę" i "Mistrza" ta izraelska produkcja bije na głowę.
Debiut Ramy Burshtein to kino ciche, skromne, delikatne. A jednak nie sposób przejść obok niego obojętnie. W sposób niezwykle ujmujący opowiada o ludzkich tragediach, smutkach i radościach, a przede wszystkim o uczuciach. Czyni to w sposób egzotyczny dla zachodniego widza, wychodzi bowiem z zupełnie innego punktu widzenia. To, czego doświadczamy, to rzadki dar poznania i zrozumienia wizji świata odbiegającej od hedonistycznego i egocentrycznego światopoglądu współczesnej cywilizacji.
"Wypełnić pustkę" to opowieść o świecie chasydów, ultrakonserwatywnych Żydów. I jest to pierwszy od bardzo dawna film o tej społeczności, pozbawiony pazura krytyki czy piętnowania. W powszechnej świadomości społeczność chasydzka uchodzi za jedną z tych, w których prawa kobiet są mocno ograniczone. Jednak "Wypełnić pustkę" przekonuje, że jest inaczej. To film nakręcony przez kobietę i pokazujący kobiecy punkt widzenia. I jest to obraz absolutnie fascynujący.
"Wypełnić pustkę" ma w sobie coś pierwotnego. Opowiadając o uczuciach, zarówno o żałobie i smutku, jak i o nadziei i miłości, Burshtein odwołuje się do idei, które w kinie zachodnim zostały odrzucone jako zbyt ckliwe nawet w melodramatach. W "Wypełnić pustkę" przywrócono im coś z dawnej czystości, ich głębsze znaczenie, nie tak gwałtowne, ale za to bardziej totalne, posiadające moc transgresji. Pewnie dlatego film wywołuje przede wszystkim tęsknotę za światem, który dla większości z nas jest niedostępny, a którego pamięć wciąż tkwi zagrzebana w zbiorowej nieświadomości. I to jest chyba największy dar i wartość filmu Burshtein, że choć przez chwilę, symbolicznie, możemy do tego świata wkroczyć.
Udostępnij: