Marita ma 23 lata, mieszka z matką i babką i pracuje w jednej z najstarszych szkół w Argentynie. Jej życie jest pod całkowitą kontrolą. Nie pozwala sobie na żaden krok w bok, choć niejeden mężczyzna chętnie pokazałby jej kilka skrótów. Jednak jej spokój, chłód i obojętność to maska, za którą kryje się ogień namiętności. Do niedawna tlił się niewielkim żarem, teraz, za sprawą jednego z uczniów, rozpali się do czerwoności.

Kobieta zaczyna śledzić chłopaka. Jej obsesja przybiera coraz bardziej chore i desperackie formy. Jednak w totalitarnym świecie szkoły (i dyktatury – akcja rozgrywa się w 1982 roku) łatwo przychodzi jej zamaskować swoje niewłaściwe zachowanie pod pozorem inwigilacji uczniów i sprawdzania, czy nie oddają się przypadkiem zakazanym czynnościom. Taka szarada nie może trwać wiecznie. Kobieta w końcu straci nad sobą panowanie. A kiedy raz tama emocji zacznie pękać, kolejne rysy to tylko kwestia czasu, aż w końcu Marita dokona rzeczy, których nie da się wykreślić czy zignorować.



Diego Lerman z całych sił pragnie uczynić ze swojego filmu alegoryczną opowieść o argentyńskiej dyktaturze z lat 1976-83. To błąd. "Niewidzialne oko" bez problemów mogło być bardziej uniwersalną opowieścią o cenie za wycofanie i ignorowanie własnych pragnień i impulsów. Zresztą nic w zasadzie nie stoi na przeszkodzie, by właśnie tak na film patrzeć. Owo nakierowanie na symbolikę fabuły występuje w zasadzie tylko na początku i końcu filmu.

Film niestety jest tak samo niezrównoważony co jego bohaterka. Konstrukcja szwankuje, niektóre sceny przez nadmiernie rozbudowaną fasadę są niezamierzenie śmieszne. To wszystko jest męczące i w gruncie rzeczy nudne. Kilka interesujących pomysłów nie wystarczy, by przyciągnąć uwagę. Na plus należy z całą pewnością zaliczyć kreację Juliety Zylberberg, która jak dotąd znana pewnie była tylko wielbicielom. Ona sama jednak nie jest w stanie utrzymać całego filmu, a ten jest po prostu niedopracowany.