Meryl Streep (Lee) i Diane Keaton (Bessie) grają tu siostry, które rozstały się w złości przed 20 laty. Teraz Bessie w domu rodzinnym na Florydzie opiekuje się sparaliżowanym ojcem (Hume Cronyn) i zbzikowaną ciotką (Gwen Verdon). Lee, która uciekła aż do Ohio, jest fryzjerką i kosmetyczką. Urodziła dwóch synów, ale nigdy nie miała szczęścia do mężczyzn. Starszy z chłopców Hank (Leonardo DiCaprio) - sfrustrowany z powodu braku ojca, uciekający w fantazje na własny temat - właśnie podpalił ich dom... Jednak to nie z powodu utraty dachu nad głową Lee wraz z synami jedzie na Florydę. Powodem jest odkryta przez doktora Wally'ego (Robert De Niro) choroba Bessie - białaczka. Potrzebny jest przeszczep szpiku kostnego. Dawcą może być tylko ktoś z rodziny...

Ta kameralna opowieść ze zdjęciami Piotra Sobocińskiego obraca się w kręgu kilku "banalnych" pytań, np. czy ludzie są coś sobie nawzajem winni? Czyż Bessie nie zrezygnowała dla rodziny z własnego życia? A zatem, czy na rodzinie nie ciąży teraz obowiązek rewanżu? Albo - czy to Bessie naprawdę jest tu ofiarą? A może ona jest najszczęśliwsza? Z tych wątpliwości, niejako samoistnie, wyłania się następne zagadnienie - co jest w życiu najważniejsze?



"Pokój Marvina" jest trochę teatralny, ze swym nadmiarem scen dialogowych we wnętrzach - wziął się zresztą ze sztuki Scotta McPhersona, granej z powodzeniem na off-Broadwayu. Jest też trochę niewybrednie sentymentalny (Lee uczesze szałowo perukę, którą Bessie nosi po chemioterapii)... Jedno w nim budzi mój szczery szacunek: nawet w momentach najsmutniejszych dochodzi tu do głosu, tak jak w życiu, coś śmiesznego.

Dream Theater