Antropologiczny esej filmowy luźno inspirowany pismami Georges'a Bataille'a. W "Bez głowy" życie grupy młodych paryżan, sierot po Maju ’68, zostaje przedstawione przez pryzmat rytuałów i pierwotnych instynktów. Film Patricka Devala przyjmuje formę typowego dla grupy Zanzibar eksperymentu, w którym klasyczna narracja ustępuje miejsca poetyckiemu kolażowi scen.