Party

nie ma co się zastanawiać tylko iść. Kino rżało, a ja na pewno obejrzę powtórnie, jak tylko będzie ku temu okazja.

W szczególności Timothy Spall. Postaci narysowane zbyt grubą kreską stają się niewiarygodne. Zatem jeśli film miał coś do przekazania, to przez ten "fałsz" do mnie nie trafił. Poza kilkoma dobrymi i zabawnymi linijkami tekstu wypowiedzianymi przez Patricię Clarkson (najjaśniejszy punkt... więcej

w klaustrofobicznej fabule i scenerii - z życia wzięte. Aktorzy "szarzy" jak codzienność, przytłaczająca nas wszystkich i jak my wszyscy. Bez upiększeń, makijażów, botoksów, fotomontażów, zabarwiającej rzeczywistość charakteryzacji i innych sztuczek rodem z cyrku, teatru, sesji...

W przeciwieństwie do Polańskiego, który potrafi teatr zamienić w kino (Wenus w futrze), czy Allena, którego np. Wrzesień jest teatralny, ale jest filmem, Potter nawet nie udaje, że próbuje zrobić coś więcej niż niestaranne przedstawienie teatru telewizji.
Każdy aktor gra w innym stylu. Jeden...

W każdym filmie grana przez nią postać najbardziej spośród wszystkich pozostaje w pamięci - a co najbardziej doniosłe, że w tym wszystkim jej postacie nigdy nie są punktem odniesienia, ona zawsze komentuje i doradza, jej własne problemy nie istnieją. Po części uwielbiam to, choć chciałbym obejrzeć raz... więcej