No puedo vivir sin ti

Szansą kina na Tajwanie jest dziś - zdaniem Leona Daia - porzucenie komercyjnych klisz z Hongkongu i powrót do poetyckiego naturalizmu, charakterystycznego dla tajwańskiej Nowej Fali z lat 80., a sięgając głębiej - do tradycji włoskiego neorealizmu, czy francuskiego nowofalowego zaangażowania. Jego czarno-biały, surowy, pięknieSzansą kina na Tajwanie jest dziś - zdaniem Leona Daia - porzucenie komercyjnych klisz z Hongkongu i powrót do poetyckiego naturalizmu, charakterystycznego dla tajwańskiej Nowej Fali z lat 80., a sięgając głębiej - do tradycji włoskiego neorealizmu, czy francuskiego nowofalowego zaangażowania. Jego czarno-biały, surowy, pięknie sfotografowany melodramat opowiada opartą na faktach historię. Niewykwalifikowany robotnik z mniejszości Hakka, Li Wu-Hsiung mieszka w rozlatującym się portowym baraku z widokiem na Kaohsiung, na południowo-wschodnim wybrzeżu Tajwanu. Opuszczony przez kobietę, wychowuje ich wspólną córkę. Li ma świadomość, że tylko dostęp do edukacji pomoże dziewczynce wyrwać się z biedy. Próbując zapisać ją do szkoły, dowie się, że nie jest prawowitym opiekunem siedmiolatki. Rozpocznie walkę z biurokracją i urzędniczą obojętnością, przejedzie całą wyspę na swoim motocyklu, by w Tajpej karmić się naiwną nadzieją na pomoc. Wreszcie w desperackim akcie ojcowskiej miłości stanie się bohaterem telewizyjnych dzienników. Dai pokazuje bezlitosną społeczną hierarchię, przypominając, że miarą dojrzałości społeczeństw jest ich stosunek do mniejszych, biedniejszych, czy bezradnych. więcej