Feuillade zanim zajął się reżyserią był dziennikarzem oraz autorem romansów i dramatów historycznych. Ponieważ kino płaciło lepiej zaczął pisać scenariusze dla Gaumonta, drugiego obok Pathé producenta filmowego we Francji. Potem sam zajął się za kręceniem filmów. Początkowo reżyserował burleski i melodramaty. Był też autorem humorystycznych historyjek o Bébé, sprytnym dziecku. W tym okresie dwie wspomniane już wytwórnie, Pathé i Gaumont rywalizowały ze sobą na każdym kroku. Z inicjatywy Pathé powstał Film d’Art. Na jej artystyczne filmy Gaumont zareagował podobnie ambitnymi dziełami. Mowa tu o opowieściach biblijnych i dramatach historycznych. Seria ta opatrzona została etykietką Film estetique, a jej twórcą był właśnie Feuillade, ówczesny dyrektor artystyczny wytwórni Gaumont.

Pierwszym z filmów Feuillade’a, kręconych w tendencji Film estetique, były:
Narodziny (1910)
• Płaska pustynia i obszernie niebo usiane gwiazdami
• Na środku sfinks oblany białym światłem
• U stóp sfinksa Maria z dzieciątkiem
• Produkcja bardzo malarska, przypominająca obrazy prerafaelitów

Obok filmów historycznych i biblijnych reżyser kręci w tym samym okresie wspomnianą już serię Bébé. Kontynuując zaś obie serie zabiera się za kolejną, o tytule
Takie jest życie (1911)
- Próba przeniesienia realizmu na ekran

Moda na pokazywanie prawdziwego życia przyszła do Francji z USA, lecz były to raczej filmy melodramatyczne i moralizatorskie. Ich realizm polegał na wierności wobec otaczającego świata, czerpały z niego tematy, skłaniały się ku codzienności, starannie ją relacjonując. We Francji ten amerykański model jako pierwszy zaczął stosować Victorin Jasset. Korzystając z jego doświadczeń i Feuillade zaczął kręcić swe „werystyczne” filmy.
Jednym z takich filmów była
Biała mysz (1911)
• Tytuł jest nazwą lokalu, który odziedziczyły po swoim kuzynie dwie niemłode już kobiety.
• Ku ich zaskoczeniu lokal ten zajęty jest przez cyganerię, młode tancerki i podejrzany światek.