Władysław Starewicz 

Wychowywał się u babki, mieszkającej w Kownie. Jeszcze gdy był chłopcem, objawił się u niego talent plastyczny: uprawiał malarstwo, rysunek i fotografię, zyskał nawet popularność jako karykaturzysta.

Jego główną pasją było jednak kolekcjonowanie i preparowanie owadów, co jest nie bez znaczenia dla jego kariery filmowej. Gdy bowiem miał 28 lat, w swojej małej domowej pracowni w Kownie, Starewicz dokonał oryginalnego eksperymentu, do którego przeprowadzenia zainspirowali go właśnie jego "podopieczni". Chciał sfilmować walkę żuków jelonków o samicę, ale zamierały one w bezruchu, gdy włączał reflektory - toteż uśpił je i sfilmował ich walkę: powstały filmik nie był już jednak dokumentem... "Rycerzy" ubrał w kostiumy, buty z cholewami, wyposażył w rapiery, zbudował stylizowaną dekorację. Konwencja, po którą sięgnął, jest niezmiernie ważna jako reprezentatywna dla jego późniejszej drogi twórczej, ale jednak nie ważniejsza niż sam sposób sfilmowania. Starewicz podzielił "ruch" żuków na poszczególne fazy i wykonał zdjęcia klatka po klatce - a więc odkrył metodę poklatkową. Był to rok 1910.

Starewicz przeprowdził się do Moskwy w styczniu 1912 roku - po podpisaniu umowy z producentem filmów Chanżonkowem. Przy realizacji filmów pomagała mu żona Anna i montażystka Maria Wodzińska (późniejsza kierowniczka działu montażu w wytwórni). 26 marca 1912 roku zaprezentował swój film o żukach jelonkach, owoc dwuletnich doświadczeń i poszukiwań. "Piękna Lukanida" to pierwszy w historii film lalkowy.

Zima 1914 roku: po - mimo że krótkim - niezwykle płodnym okresie pracy w wytwórni Chanżonkowa, Starewicz zapragnął niezależności twórczej. Nakręcił szereg filmów aktorskich: parodii obyczajowych i politycznych grotesek o wymowie antywojennej.

Starewicz opuszcza Rosję w roku 1919 i przez Konstantynopol i Rzym udaje się do Paryża. Wynajmuje willę w Fontenay Sous Bois, w której zakłada studio do realizacji filmów lalkowych. Powstające tu filmy są rozpowszechniane na całym świecie. Starewicz otrzymuje, oczywiście, zaproszenie do Hollywood, ale odmawia. Chce natomiast przeprowadzić się do Polski; w 1939 roku podpisuje ze Stefanem Katelbachem kontrakt na realizację "Pani Twardowskiej" według poematu Mickiewicza, wybuch wojny kładzie jednak kres tym planom. Starewicz pozostaje we Francji, gdzie jeszcze przez dwie dekady tworzy z powodzeniem: odnosi olśniewające sukcesy artystyczne (o czym świadczą liczne nagrody międzynarodowe) - jednak, niestety, już nie frekwencyjne.

Doprowadza to do tego, że twórca od 1958 roku musi poświęcić się robieniu filmów reklamowych; nie może ukończyć żadnego ambitniejszego projektu (a pracował nad tak ciekawymi filmami jak: "Sen nocy letniej" i "Stworzenie świata"). Umiera w biedzie.