Sonda uliczna dowodzi, że pamięć o Nowej Hucie zatarła się w świadomości Polaków. Dokumentalista z ekipą zdecydował się odszukać bohaterów tamtych wydarzeń 1949-1954, od początku prac do wytopu pierwszej surówki z pierwszego pieca. Sięgają najpierw do archiwalnych nagrań, m.in. dokumentu Andrzeja Munka "Kierunek, Nowa Huta!", Polskiej Kroniki Filmowej, potem do materiałów roboczych, pozbawionych komentarza i muzyki. Z rozmowy z kierownikiem warsztatów wynika, że budowniczy skuszeni dobrymi warunkami życia i pracy czuli się oszukani. Gospodyni hotelu i personalna wspominają, że pierwsi mieszkańcy byli bardzo prostymi ludźmi, który nie znali udogodnień sanitarnych. Uczyli się i zawodu, i kultury życia w mieście. Z kronik filmowych z lat 50. reżyser wybrał dwóch chłopców pracujących przy odlewni stali i skonfrontował ich po kilkudziesięciu latach z nagraniami z młodości. Wspomnienia ciężkiej pracy, ciekawości zawodu łączą się z pamięcią o wspólnych zabawach i szacunku, jakim cieszyli się nowohutnicy wśród krakowian. Reżyser rejestruje też spotkanie po latach junaków ze Służby Polsce, pracujących przy budowie Nowej Huty. Ze wzruszeniem oglądają zdjęcia, nie narzekają na zakwaterowanie w namiotach, doceniają naukę pisania i czytania, stojące do dziś budynki napawają ich dumą. Pełnometrażowy dokument Kazimierza Karabasza, klasyka polskiej szkoły dokumentu. Reżyser komentuje swoje decyzje jako twórcy filmu i odsłania warsztat dokumentalisty. Zestawia oficjalne nagrania z epoki, których bohaterowie nie mieli wówczas prawa głosu i oddaje im ten głos po latach. Uczestnicy tamtych wydarzeń dostrzegają rozdźwięk między wyidealizowanym obrazem a rzeczywistością, dużo bardziej wymagającą i skomplikowaną. Problemy z zaopatrzeniem, niechęć ze strony okolicznych rolników, podporządkowanie życia prywatnego pracy. Nie wszystkie obietnice się spełniły, zdaniem jednego z bohaterów w 50%. Wraz z "Pamięcią" Karabasz wyreżyserował pełnometrażowy film fabularny "Cień już niedaleko" (1984), którego bohaterem jest emerytowany budowniczy Nowej Huty.

Syberia, wbrew pierwszym skojarzeniom, nie jest opustoszałą krainą pokrytą śniegiem. Tytułowe 273 dni, które składają się na 9 miesięcy, oznaczają w kalendarzu Syberii dni zimy z temperaturą poniżej zera. W czasie rocznego pobytu polscy dokumentaliści zebrali materiały z różnych stron tego obszaru, o różnych porach roku. Odwiedzili tereny, na których czas się zatrzymał, a ich mieszkańcy żyją z łowiectwa i hodowli renów. Jednak najwięcej miejsca w filmie zajmują partie poświęcone przemysłowemu rozwojowi Syberii z kopalniami minerałów, złożami ropy, ośrodkami naukowymi i nowymi miastami. Rafinerie naftowe w Omsku, kopalnia diamentów w Mirnyj, gigantyczna elektrownia wodna i zapora na rzece Angara, miasteczko naukowców pod Nowosybirskiem, gdzie prowadzi się m.in. eksperymenty z energią jądrową. Obrazy tej współczesnej przemysłowej Syberii są konfrontowane z cytatami z prasy brytyjskiej, amerykańskiej, niemieckiej, co wpisuje film w zimnowojenny kontekst. Dokument nawiązuje do konwencji socrealistycznej, gdyż faworyzuje konkretne grupy mieszkańców: chłopów, robotników i naukowców, podkreśla idee postępu, pokazuje, że człowiek potrafi sobie podporządkować przyrodę nawet w trudnych warunkach klimatycznych. Film zrealizował Jerzy Bossak we współpracy z Władysławem Forbertem, doświadczeni dokumentaliści z niegdysiejszej Czołówki Wojska Polskiego, którzy spędzili czas wojny w ZSRR. W latach 1944-1949 Jerzy Bossak był redaktorem naczelnym Polskiej Kroniki Filmowej, a Forbert jej operatorem. W latach 1956-1968 Bossak kierował Wytwórnią Filmów Dokumentalnych w Warszawie.