Źle się dzieje w państwie tureckim. Dziesięcioletnia Kurdyjka Gulistan wraz z braciszkiem, Firatem, dorastają pod skrzydłami opiekuńczych rodziców. Gdy podczas nocnego powrotu do domu, seniorzy zostają zamordowani przez członków paramilitarnego komanda, dzieci trafiają pod opiekę ciotki-aktywistki. Kiedy jednak niespodziewanie słuch po niej ginie, pozbawione środków do życia rodzeństwo ląduje na ulicy. Jak to śpiewali Pistolsi: no future.



Jeśli powyższe streszczenie fabuły nie jest wystarczającą odpowiedzią na pytanie, z jakiego typu kinem mamy do czynienia, pozwolę sobie na serię zwięźlejszych odpowiedzi: tak, niemiecki Turek Miraz Bezar dociska gaz do dechy; tak, czyni to z powodów tylko sobie znanych; tak, jego dzieło to szerokoekranowe przedłużenie społecznej kampanii przeciw biedzie i wyzyskowi. Autorowi nie wystarczy, że dzieciaki zostają sierotami, a jakiś czas później na ich rękach umiera kilkumiesięczny braciszek. Musi dołożyć park wypełniony agresywnymi przedstawicielami wyższych klas i spoconego kaszalota, który przepędza kurdyjską dziatwę, gdy ta odpoczywa na ławce i spokojnie zajada kebab. No i te dziecięce twarze kontemplowane do oporu. Wielkie, zaszklone, czarne jak heban oczęta, drgające, spierzchnięte usta, strumienie drążące dziury w skale (a może to były łzy spływające po policzkach?). Kierunek: Word Press Photo.

Ostatecznie, Bezar strzela sobie w stopę, w serce i rykoszetem w ucho, gdy bez ceregieli zaczyna rozwijać postać jednego z morderców rodziców Gulistan i Firata. Pokazuje go w domu i w pracy, przy zabawie z dziećmi i przy "służbowych" torturach. Więc kiedy nagle kopie widza w twarz tym "moralnym relatywizmem", w diabły idzie cały antropologiczny wykład, dowodzący, że człowiek to zwierzak, a moralność to sprawa podrzędna wobec woli przetrwania.