Ciemno wszędzie, głucho wszędzie… W świecie siedemnastoletnich Priscilli i Noemie nie ma  miejsca na umizgi do szkolnych przystojniaków i weekendowe promocje, na rowerowe wycieczki i imprezy do białego rana. Gdy w pierwszej scenie filmu Jean-Paula Civeyraca, przypominająca żywego trupa, zasępiona bohaterka chwyta za nóż do tapet, wiemy bardzo dobrze, że nie myśli o przedekorowaniu pokoju.
 
Noemie i Priscilla nie spluwają frazesami o subkulturze emo, której są przedstawicielkami. W ogóle mówią niewiele. Po prostu idą na całość. Nie słuchają metalcore’u, emocore’u i żadnego innego core’u, ale Schumanna i Brahmsa. Przytulają się, czytają Kleista i zaglądają w swoje zwierciadła duszy. Nie noszą ukośnych grzywek, jednak sztukę makijażu opanowały do perfekcji. Wiedzą, że wszechświat składa się z ludzi smutnych i nudnych jak one same,  odróżnia je od nich tylko samoświadomość. I z tego przeświadczenia rodzi się poczucie głębokiej krzywdy.

W doskonałej rzeczywistości dziewczyny byłyby bohaterkami filmu Gusa Van Santa. Z ich żałosnej, toczącej się do rytmu kapiącego deszczu egzystencji, reżyser wyciągnąłby istotę młodzieńczego weltschmerzu. Francuz Civeyrac, który zaczął od konkursu w Cannes, a potem spuścił nieco z tonu, nie jest tak wytrawnym artystą. W jego filmie brakuje zewnętrznej perspektywy, postaci, reprezentującej światopoglądową opozycję dla bohaterek i jednocześnie nie lekceważonej przez scenarzystę.



Wspomniany Kleist, który popełnił samobójstwo przytłoczony Kantowską ideą niepoznawalności prawdy, udzielił dziewczynom wskazówki, z której niestety nie skorzystały. Zadał pytanie, które przechwycili chyba wszyscy, od internetowych aforystów po producentów walentynkowej konfekcji: Czy nie przyszło ci kiedyś na myśl, że na tym drugim brzegu inni także na ciebie patrzą i sądzą, że to ty masz więcej szczęścia? Say "cheese"!