Amerykańskie seriale dla młodzieży mają to do siebie, że zwykle są poprawne politycznie, nie poruszają ważnych problemów społecznych, zaś relacje między bohaterami będące próbą ukazania głębi psychologiczno- emocjonalnej, wypadają płytko i schematycznie. Ich głównym zadaniem, niczym w odwróconej cycerońskiej hierarchii celów sztuki jest: podobać się, wzruszać, zaś na szarym końcu pozostaje funkcja dydaktyczna.

Serial "One Tree Hill" lub też, jak kto woli polska, jak zwykle niemająca nic wspólnego z oryginałem wersja tytułu - "Pogoda na miłość" idealnie wpisuje się w tę charakterystykę. Mimo z pewnością ambitnych planów, zarówno scenarzystów jak i reżyserów, efektem ich pracy jest zaledwie średnia produkcja.

Fabuła za przyczyną głównego wątku - przyrodnich braci, ich wzajemnej, a także między potyczek z ojcem, wypada w sposób oklepany i banalny, sprowadzając serial do rangi niedzielnej komedyjki obyczajowej dla całej familii. Wątki poboczne - wszelkie przyjaźnie, miłości i miłostki zaprezentowane są w sposób mało przekonywujący, i potwornie schematyczny.



Kreacje aktorskie, czy to z powodu ograniczającego scenariusza, czy też słabych odtwórców są kolejnym zarzutem, jaki można przedstawić w mowie oskarżającej serial o czynienie młodzieży sieczki z mózgów. Na uwagę zasługują chyba tylko Hilarie Burton oraz Sophia Bush. Pierwsza, za chociaż minimalną próbę ukazania rozdarcia i niepewności wieku nastoletniego, druga zaś za poczucie humoru, spontaniczność i żywiołowość tak dla tego wieku charakterystyczne.

Muzyka i zdjęcia, mogące tworzyć klimat i nastrój, są na poziomie przyzwoitym, aczkolwiek niezachwycającym.

Do najlepszych epizodów zaliczyłabym te, w których występują wszyscy bohaterowie jednocześnie - wtedy w ogólnej euforii giną niedociągnięcia scenariusza i słaba gra aktorska jednostek.
Podsumowując - dla niewymagających, łasych na łatwy zachwyt i zadowolenie w stylu "The O.C" - polecam, zaś chociaż odrobinę myślących odsyłam do "Joan z Arkadii