Przypomina mi się pewna "złota myśl" z jednego z lepszych polskich filmów:

- Panu się zdaje, że życie polega na tym, żeby dorosnąć, co? Być dorosłym, zdać egzamin, zadośćuczynić normom. A co to jest norma? Czy pan jako psychiatra może mi odpowiedzieć, co to jest norma? Nie może pan, bo to jest gówno, rozumie pan? Konwencja obwarowana stekiem najgłupszych przesądów, broniąca tak zwane "społeczeństwo" przed wybitną jednostką. Niech pan nie dorasta do dorosłej bredni! Niech pan żyje! Nie ma pan specjalnych talentów, a życie, samo życie, może także być twórczością. W sztuce i w życiu liczy się tylko jedno: nowe przeżycie.
-  Na przykład branie narkotyków?
-  A nawet? A jeśli? Wie pan, co ja teraz robię? Wyręczam pana. Wyręczam pana jako człowieka i jako lekarza. Dokonuję na sobie tego eksperymentu, którego pan dokonuje codziennie na chorych, rejestrując objawy: zwężenie źrenic, przyśpieszone tętno, słowotok i tak dalej. I nazywając to wiedzą, co pan o nich wie? Nic, absolutnie! A ja kropnę parę stronniczek, i pan, i pańscy koledzy przeczytacie i przeżyjecie estetyczny wstrząsik. Będziecie mieli złudzenie, że sami to przeżywacie, że spojrzeliście na to wszystko z perspektywy kosmosu, trawiąc obiad, że wiecie. Jeśli pan w ogóle myśli, to widzi pan, jakim bezmiernym łajnem jest kultura. 
                   Zygmunt Sekułowski ( w tej roli niezrównany Gustaw Holoubek), "Szpital przemienienia"