Jest to odważny dramat o cierpieniu rzeźbiarza umierającego po długiej chorobie. Film przedstawia nie tylko stopniową dezintegrację chorego, ale również wzruszające chwile nadziei, gdy ból na moment zanika i śmierć wydaje się daleko. Mimo przygnębiającego tematu, jest to także film o woli życia pojawiającej się w obliczu śmierci. Przepełniona cierpieniem obserwacja ostatniej doby z życia bohatera przeplatana jest retrospektywami ukazującymi szczęśliwe momenty jego związku z żoną. Agonia bohatera ma miejsce na barce mieszkalnej, wtopionej w zamglony, szary pejzaż. Surowa sceneria wywołuje wrażenie klaustrofobii.