Życie Oceanów Pressbooks

Kontynuując dziedzictwo powstałe z połączenia przełomowej technologii IMAX® 3D z tematyką nie z tego świata, którego efektem były takie tytuły jak Podwodny Las 3D i Stacja Kosmiczna 3D, teraz IMAX wysyła swoich widzów do zdumiewającego świata, który leży tuż pod powierzchnią oceanów Ziemi. Niezwykłe miejsca przedstawia w swoim najnowszym filmie IMAX 3D experience - Życie Oceanów 3D. Życie Oceanów 3D, nowa, pasjonująca podwodna przygoda z IMAX, wysyła widzów w podróż głęboko poniżej powierzchni oceanu do niezliczonych miejsc w wodach naszego globu, umożliwiając bliskie spotkania z różnorodnością morskiego życia podwodnego, które dotąd było poza zasięgiem ich wzroku. Tam, widzowie- zaopatrzeni jedynie w trójwymiarowe okulary zamiast maski do nurkowania- będą mogli pływać wśród najbardziej egzotycznych stworzeń zamieszkujących naszą planetę, od dziwacznego Tęczowego Ślimaka Nagoskrzelnego do Olbrzymiej Ośmiornicy Pacyficznej. Dzięki magii IMAX i IMAX 3D –z największym na świecie nośnikiem filmowym, ekranami i najnowocześniejszą techniką cyfrowego dźwięku surround- widzowie poznają wielobarwnych bohaterów i będą obserwować z bliska te stworzenia żyjące w różnorodności niespotykanych, a często zabawnych związków..., niektórych drapieżnych, innych symbiotycznych, jednak wszystkich ostatecznie zależnych od siebie nawzajem w walce o przetrwanie. Od Krewetki Mantis – która niczym matador podejmuje indywidualną walkę z groźną ośmiornicą- do Żółwia Zielonego- który zezwala ławicy rybich estetów oczyścić swoją skorupę z niepożądanych alg- Życie Oceanów 3D skupia się na niezwykłych i często zaskakujących sojuszach zawieranych pomiędzy najbardziej egzotycznymi istotami na świecie. Widzowie otrzymują znacznie więcej niż podwodne miejsce w pierwszym rzędzie, nurkując pod powierzchnią oceanu, a nawet pływając pośród tych nadzwyczajnych zwierząt, będąc świadkami ich codziennych, uwarunkowanych, przez naturę, zachowań, i przez cały czas będąc otoczonymi niewiarygodnym pięknem świata ukrytego tuż pod falami. Absorbujący film, który spodoba się wszystkim widzom niezależnie od wieku, Życie Oceanów 3D to najnowszy film podwodny IMAX 3D, stworzony przez grupę HOWARD’a HALL’a, reżysera i głównego autora zdjęć; narratorami filmu są wielokrotnie nominowani do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, JOHNNY DEPP i KATE WINSLET; producentem jest TONI MYERS; producentem Howard Hall Productions MICHELLE HALL; producentami wykonawczymi GRAEME FERGUSON i BRAD BALL; a producentem towarzyszącym JUDY CARROL. Nominowany do Oskara® kompozytor DANNY ELFMAN jest autorem muzyki. Film jest produkowany i dystrybuowany przez IMAX Corporation, a sponsorem jest Warner Bros. Pictures.

Dla twórcy filmowego Howard’a Hall’a, nurkowanie i fotografowanie podwodnego świata jest życiową pasją. Hall zajmuje się dokumentacją życia wewnątrz oceanów (poprzez pisanie, fotografię i kręcenie filmów) od wczesnych lat 70-tych, w różnym charakterze pracując w najbardziej cenionych periodykach o faunie i florze, m.in. International Wildlife Magazine, Ocean Realm Magazine i Fathoms Magazine. Jego znane na całym świecie zdjęcia były publikowane w kilkuset książkach i czasopismach (m.in. Life i National Geographic), jest on również autorem kilku uznanych książek o tej tematyce. Naturalnym było więc, że jego kariera będzie rozwijać się od fotografii filmowej w kierunku kręcenia filmów, a on sam będzie pracował zarówno jako reżyser, producent i operator obrazu. Wraz z wprowadzeniem pionierskiej wielkoformatowej kamery podwodnej IMAX 3D, Hall został następnie poproszony przez współtwórcę IMAX i producenta Graeme’a Ferguson’a o podzielenie się swoimi doskonałymi umiejętnościami i znakomitą wiedzą, przystępując do tworzenia formy artystycznej stanowiącej techniczne wyzwanie wraz z pojawieniem się na ekranach uznanego tytułu IMAX 3D z 1994 r. Podwodny Las 3D (pierwszy film na wielkim ekranie nakręcony pod wodą). Współpraca Hall’a z Graeme Ferguson’em zaowocowała nawiązaniem kontaktu z Toni Myers, która wcześniej zajmowała się zawodowo filmem, telewizją i muzyką w Anglii i Kanadzie. Myers otrzymała możliwość rozpoczęcia pracy od samego początku z developerami technologii IMAX – swój pierwszy krok na polu filmów wielkoformatowych postawiła wraz z objęciem funkcji drugiego montażysty w filmie dokumentalnym Graeme Ferguson’a w technologii multi-screen dla EXPO’67, Polar Life. Następnie była montażystką w drugim filmie z zastosowaniem technologii IMAX, przełomowym obrazie wielkoformatowym Ferguson’a North of Superior. Później była kluczową członkinią „kosmicznego team’u” („space team”) IMAX (twórczyni i montażystka Kosmos-Spełnione Marzenie, Błękitnej Planety, Tajemnic Kosmosu; oraz twórczyni i reżyserka Stacji Kosmicznej). Myers wyjaśnia: „IMAX- we współpracy z reżyserem Howard’em Hall’em- nakręcił podwodny film 3D już w 1994 r., zatytułowany Podwodny Las 3D, w samych początkach kinematografii 3D; kamera IMAX 3D nigdy przedtem nie była pod wodą. Graeme Ferguson- jeden z twórców IMAX- podziwiał prace Howard’a. Był przekonany, że będzie on doskonałym twórcą dla medium IMAX 3D. Wówczas, Podwodny Las 3D był filmem niezwykle nowatorskim, i mieliśmy pewne techniczne trudności z kamerą. Byliśmy przeważnie ograniczeni do jednego miejsca, co nigdy nie było naszym zamierzeniem, ale tak się ułożyło. Film odniósł olbrzymi sukces i, od tamtego czasu chcieliśmy zrobić kolejny. Zawsze chcieliśmy wrócić i sfilmować bardziej różnorodne zwierzęta i w różnych miejscach, ponieważ jest to tak niesamowity materiał dla techniki trójwymiarowej. Zajęło nam to 10 lat, ale zdecydowanie było warto tyle czekać.” Reżyser Hall dodaje: „Lubię pracować z dużą kamerą IMAX 3D z taśmą 70 mm ponieważ jest to niewątpliwie wyzwanie. Zawsze chcieliśmy ponownie podjąć tę tematykę, od czasu gdy na ekrany wszedł Podwodny Las 3D. Było to dla nas nieco zaskakujące, że zajęło to nam dekadę. Krzywa uczenia się była tak stroma kiedy kręciliśmy ten film, że gdy zbliżał się moment zakończenia tego projektu, dopiero zaczynaliśmy odkrywać w jaki sposób używać systemu kamer i uchwycić dobre obrazy 3D. Przez długi czas, po prostu strasznie chcieliśmy czerpać z naszego doświadczenia i osiągać coraz lepsze wyniki. Udało się nam to w tym nowym filmie.” Tak jak ma to miejsce z rozwojem wszelkich technologii, nie tylko udoskonalenie sprzętu wymaga czasu, ale również nabranie płynności przez techników w używaniu sprzętu. Teraz, kilka lat po pierwszym podwodnym filmie 3D, Hall był lepiej przygotowany do wykorzystania w pełni tego, co umożliwia kamera 3D. Reżyser wyjaśnia: „Kiedy robiliśmy Podwodny Las 3D system nie był w pełni dopracowany, więc mimo, że istniały pewne możliwości, które kamera mogła ostatecznie wykorzystać, nie były one dla nas dostępne w trakcie kręcenia filmu- niedokończone rysunki obiektywów na desce kreślarskiej itp. Do Życia Oceanów 3D mieliśmy większy wybór obiektywów i dostęp do kilku innych urządzeń, które uatrakcyjniły zapisane przez nas obrazy. Największą zmianą było dodanie obiektywu macro, co umożliwiło nam uzyskanie zdjęć z bliższej odległości niż miało to miejsce podczas kręcenia Podwodnego Lasu 3D.” Kamera IMAX 3D jednocześnie zapisuje obrazy dla lewego i prawego oka na dwóch oddzielnych taśmach filmowych 15/70 mm; należy do urządzeń rejestracji obrazu o najwyższej rozdzielczości na świecie, uważana jest również za kamerę najwyższej klasy spośród istniejących kamer dwutaśmowych. Kamera wyposażona jest w w soczewki stereo 3D rozmieszczone w odległości odpowiadającej odległości między oczami człowieka- poszczególna soczewka odbiera obraz widziany przez odpowiadające jej oko, a te oddzielne obrazy są zapisane na dwóch taśmach filmowych. Zamknięty w specjalnie zaprojektowanej osłonie (nadającej mu właściwości mini łodzi podwodnej) przystosowanej do warunków panujących pod wodą, cały system kamer 3D waży ponad 1 200 funtów (ok. 544 kg)..., a jego właściwość zerowej wyporności sprawia, że pod wodą praktycznie osiąga stan nieważkości. Zadanie obsługi tej kamery pod wodą należy do dwóch osób. Według Hall’a, „System kamer musi być obsługiwany przez dwie osoby ze względu na jego wielkość. Operator Bob Cranston jest po jednej stronie, a ja po drugiej. Mam różne możliwości kontrolowania obsługi kamery, ale jeśli mamy wykonać jakikolwiek ruch kamerą, musimy zrobić to wspólnie; jest po prostu zbyt duża aby mógł go wykonać jeden nurek. Z tego powodu obydwoje posiadamy wizjer video tak abyśmy jednocześnie mogli patrzeć na obraz podczas kręcenia. Poza tym, wykorzystywaliśmy również specjalnie stworzony podwodny system komunikacyjny tak abyśmy mogli porozumiewać się pod wodą. W ten sposób, jesteśmy w stanie omówić postępujący ruch kamery, a także wspólnie zdecydować jaki obraz próbujemy zarejestrować- nie zawsze jest to łatwe. Można sobie wyobrazić jak takie porozumienie jest osiągane z rękami dwojga ludzi na kamerze. Bob i ja pracujemy razem wystarczająco długo -od lat 70-tych- i mamy dostateczną wprawę, więc dość często się to nam udaje. Techniczne strony pracy z taką kamerą pod wodą są niezmiernie wymagające, co sprawia, że nurkowanie jest strasznie ekscytujące, ale przy tym zabawne.” Twórcy filmu niewzruszenie dążyli do rozbudowy wizji, która po raz pierwszy pojawiła się w filmie z 1994 r., co miało swoje odbicie w większej ilości pracy „w plenerze” na różnych wodach. Główne zdjęcia do Życia Oceanów 3D miały się odbyć aż w dziewięciu miejscach sporadycznie w ciągu roku (od jesieni 2004 do jesieni 2005). Aby te plany się powiodły potrzebnych było więcej niż dwóch nurków i jedna wyjątkowa kamera. „Tym razem chcieliśmy sfilmować zdecydowanie więcej zwierząt niż w Podwodnym Lesie 3D. Naszym nadrzędnym celem było przybliżenie widzowi olbrzymiej różnorodności życia oceanu. Wiele ludzi nie ma pojęcia jak niesamowita parada dziwnych i egzotycznie wyglądających stworzeń zamieszkuje ten świat razem z nami,” mówi producent Myers. Dzień zdjęciowy W porównaniu z ekipą zatrudnioną w przeciętnej Hollywoodzkiej produkcji filmowej (2D), ekipa Hall’a może wydawać się liczbowo niewielka. Ale w liczbie siedmiu... a właściwie ośmiu osób, wraz z dołączeniem do grupy nurków producentki i żony Hall’a Michelle, drzemie siła, dodatkowo zwiększona o kilka osób załogi pozostającej na powierzchni. W skład ekipy weszli również biolodzy morscy oraz miejscowi przewodnicy, starannie wyselekcjonowani pod względem wiedzy posiadanej na temat każdego miejsca gdzie kręcono film. Z powodu rozmiarów 70 mm negatywu, kamera IMAX 3D jednorazowo umożliwia zapis tylko trzech minut filmu, z których liczy się każda sekunda. Podobne przygotowaniom poprzedzającym szlifowanie diamentu, wszelkie wstępne prace są wykonywane niezwykle skrupulatnie, aby zwiększyć prawdopodobieństwo pomyślnego zarejestrowania wymarzonej sceny, i, tak jak w przypadku szlifierza diamentów, twórca dokumentu przyrodniczego zazwyczaj ma tylko jedną szansę uchwycenia pożądanego ujęcia. Zatem, większość głównego czasu zdjęciowego spędza się na przygotowaniach (i czynnościach następujących po ujęciach)... do takiego stopnia, że do czasu gdy wszelkie prace wstępne zostaną poczynione, nakręcenie trzech minut filmu może zająć nawet do dwóch godzin. Nakręcenie typowego ujęcia wygląda następująco: Gdy tylko miejsce zostanie wybrane przez filmową ekipę Hall’a, Cranston i dwóch asystujących im nurków (którzy „badają teren” bez obciążenia sprzętem filmowym), dwóch lub trzech nurków zajmujących się instalacją sprzętu, schodzi do wybranego miejsca, aby umieścić tam trójnóg, aż 70 kilogramów obciążenia stabilizującego trójnóg, kamerę i sprzęt oświetleniowy. Umieszczenie i montaż całego sprzętu zajmuje około 30 do 45 minut. Wszystkie te czynności często mącą wodę i zmniejszają widoczność, więc ekipa czasami czeka kolejne 30 minut aby woda ponownie stała się przejrzysta. Do czasu gdy bohaterowie filmu zaczną współpracować, kamera kręcić, a pożądane obrazy zostaną zapisane na taśmie, mogą upłynąć ponad dwie godziny, z których tylko trzy minuty składają się na naświetlony film. Nurkowie odpowiedzialni za kręcenie filmu (Hall, Cranston i dwóch asystentów) przez cały czas pozostają głęboko pod wodą dlatego też muszą często poddawać się dekompresji zanim wypłyną na powierzchnię. Powrót razem z całym sprzętem w trakcie dekompresji jest praktycznie niewykonalny, więc za pomocą systemu komunikacyjnego, Howard wzywa tę samą ekipę, która wcześniej zamontowała kamerę i towarzyszące jej oświetlenie, aby wydobyła sprzęt spod wody. Nurkowie ci pozostają głęboko pod wodą tylko tyle czasu ile wymaga wypełnienie ich zadania toteż w ich przypadku dekompresja nie jest konieczna i mogą od razu wrócić na powierzchnię. Ekipa filmowa, która pozostaje na znacznych głębokościach podczas „badania terenu”, montażu sprzętu oświetleniowego i kręcenia, korzysta z aparatów oddechowych o zamkniętym obiegu, które umożliwiają im pobyt pod wodą przez dłuższy czas. Ci nurkowie, zanim powrócą na pokład, są poddawani dekompresji stopniowej (w trakcie wypływania na powierzchnię zatrzymują się na pewnych głębokościach). Czasami ekipa, zamiast poddać się dekompresji i wrócić na łódź, pozostaje pod wodą w trakcie kręcenia i zmiany obiektywów. Zmiana taśmy zazwyczaj zajmuje około 45 minut. Procedura ta może ulec przedłużeniu ze względu na różne czynniki. W celu wykonania obydwu zadań, kamera musi być dostarczona na powierzchnię (dwóch pracowników obsługi technicznej specjalizujących się w kamerach IMAX 3D pozostaje na pokładzie specjalnie po to aby założyć taśmę, nadzorować wymianę obiektywów, i sprawować ogólną kontrolę nad stanem kamery i jej podwodnej osłony).Niektóre z miejsc, w których kręcono film, wymagały jeszcze większych przygotowań i środków zapobiegawczych (więcej szczegółów poniżej). Biorąc pod uwagę całość prac wstępnych i czynności płetwonurków mających miejsce w polu widzenia bohaterów filmu, trzeba odpowiedzieć sobie na pytanie: Jak powstrzymać ośmiornicę od ”powrotu do jej przyczepy” i nakłonić ją do ”gry” w odpowiednim momencie? Howard Hall wyjawia jeden z sekretów kręcenia pod wodą: „Jedną ze sztuczek związanych z robieniem tego typu filmu jest dobór wystarczająco przewidywalnych bohaterów- wiedząc co zamierzają robić, wiesz dobrze jak wysoki stopień aktywności są w stanie znieść. Jest mnóstwo sytuacji, które mogłyby być wspaniale wykorzystane jako sceny filmu w IMAX 3D, ale nawet nie myślimy o tym, aby je nakręcić. Wielokrotnie, kiedy jesteśmy pod wodą i jakaś znajdująca się niedaleko nas istota robi coś interesującego... jeden z członków mojej ekipy „krzyczy”, „Spójrz tam! Zobacz co się dzieje. To wspaniałe!”. Moja zwyczajowa reakcja to: „No i co z tego?” Złapanie kamery, przesunięcie jej w stronę zwierzęcia i nakręcenie go jest po prostu niewykonalne, stworzenie i tak się na to nie zgodzi. Ci bohaterowie, których my wybieramy zniosą wszelkie czynności płetwonurków niezbędne do montażu całego sprzętu, razem z towarzyszącym im hałasem i zamieszaniem.” Toni Myers zaznacza, „Ten film zawiera momenty, których sam Howard nigdy wcześniej nie zarejestrował w całej swojej długiej i różnorodnej karierze fotografa podwodnego, a widział już prawie wszystko. I chwile te z całą pewnością nigdy nie były widziane w 3D, na taśmie 70 mm. Istoty te są przerażające, piękne i zabawne zarazem- jest to niezwykle żywy obraz zdumiewającej różnorodności życia, a także świadectwo zdolności Howard’a i Bob’a- kiedy uświadamiasz sobie, że obsługują system kamer ważący ponad 540 kilogramów -zastanawiasz się jak im się udaje utrwalić te niewiarygodne sceny.”

Aby uchwycić tę różnorodność życia, twórcy filmu postanowili zabrać swoją kamerę IMAX 3D do wielu różnych miejsc. Tak jak w przypadku każdego przyrodniczego filmu dokumentalnego, zawsze istnieje ryzyko, że bohaterowie, których chciałoby się nakręcić, mogą nie być „w domu” gdy dotrze do niego ekipa filmowa. Ale dzięki wieloletniemu doświadczeniu Hall’a, oraz nieocenionym umiejętnościom i wiedzy jego znakomitej ekipy, twórcy byli w stanie przewidzieć miejsce pobytu podwodnych „gwiazd”, które pragnęli zarejestrować na taśmie, z niemal stuprocentową precyzją, a następnie rozpocząć podwodną podróż i zarejestrować wymarzone sceny. Reżyser dodaje, „Jedną z ciekawych różnic między Życiem Oceanów 3D i Podwodnym Lasem jest fakt, że we wcześniejszym filmie znajdowały się dwie lub trzy dosyć widowiskowe ujęcia, które wywarły niezatarte wrażenie na widzach. W tym filmie jest tyle spektakularnych scen, że trudno jest wybrać jedną czy dwie, które można by wyróżnić jako ulubione. Myślę, że gdy zapytamy ludzi wychodzących z kina, która część filmu podobała im się najbardziej, otrzymamy wiele odpowiedzi. Takie jest moje odczucie. Nie mam ulubionej sceny z tak wielu, które nakręciliśmy.” Rozpoczynając pracę jesienią 2004, twórcy i ekipa filmowa wyruszają nad Morze Korteza między Półwyspem Baja a Meksykiem. Tam kręcą Kałamarnicę Humboldta, która nie raz okazała się wyzwaniem dla Hall’a i ekipy. Hall dodaje, „Była to prawdopodobnie najtrudniejsza rzecz, którą zrobiliśmy.” Ujęcia nocne kręcono na stosunkowo umiarkowanej głębokości około 9 metrów jednak nad otchłanią, która rozciągała się nawet do głębokości 152 metrów, czasami kręcenie nocą przeciągało się do 5 nad ranem. Kałamarnice Humboldta, niektóre o wadze powyżej 45 kg, uważane są za groźne drapieżniki o nienasyconej naturze, które w jednej chwili mogą łatwo zamienić się z mięsożerców w ludożerców. Na dodatek, praktycznie zmieniają kolor około 4 razy na sekundę, raz błyskając bielą kości słoniowej, a po chwili głęboką brązowawą czerwienią. „W zasadzie męczące jest samo patrzenie na nie. Zmieniają ubarwienie tak szybko jakby od wewnątrz rozświetlało je światło stroboskopowe. Kiedy patrzysz na ujęcie na taśmie, prawie ci się wydaje, że kamera źle działa. Kałamarnice są w pobliżu, aby po chwili zniknąć. Wszystko to plus pewna doza niebezpieczeństwa składa się na zarejestrowanie niepowtarzalnego ujęcia,” opowiada reżyser. Myers dodaje: „Kałamarnice są doskonałymi pływakami. Nie możesz po prostu powiedzieć, 'Mogłabyś podpłynąć tam i pozować?' Każdy członek ekipy, łącznie z osobami na powierzchni, ma swój udział we wszystkich ujęciach. Gdy trzeba było zwabić kałamarnicę przynętą, ekipa musiała dostarczyć przynętę pod wodę i nieustannie uzupełniać jej zapasy, a jednocześnie wypatrywać miejsc, gdzie kałamarnice mogły się pojawić. Kręciliśmy mniej więcej od dziewiątej wieczorem przez całą noc, aż do wczesnych godzin rannych. Było to szalenie wyczerpujące i absorbujące z powodu wszystkich tych trudności... kompletnych ciemności pod wodą, kiedy nie dało się zauważyć żadnego stworzenia zanim nie podpłynęło do ciebie na odległość 3 metrów. Nie wspominając już o tym, że oślizgłe kałamarnice są raczej odrażające!” Stamtąd, ekipa Życia Oceanów 3D przeniosła się na wybrzeże Kalifornii i ostatecznie kręciła film w trzech różnych miejscach na wybrzeżu tego stanu i poza nim. Pierwszym przystankiem była Wyspa Catalina. Tam zajmowali się filmowaniem malutkiej ale ruchliwej jak czołg Krewetki Mantis; po kałamarnicy, krewetka okazała się mile widzianym nieustraszonym stworzeniem zdeterminowanym bronić swojego terytorium (co ułatwiło kręcenie). Ekipie udało się zarejestrować starcie krewetki z głodną ośmiornicą chcącą ją schwytać i pożreć. Ofiara jednak nie poddała się wprawiając w ruch swoje osławione mocne przednie szczypce, w ten sposób odstraszając ośmiornicę od zjedzenia jej na obiad. Myers żartuje, „Wygląda jakby pochodziła z Plutona, z tymi oczami na szypułkach i jasno granatowymi końcówkami odnóży wyglądających jak niebieskie zamszowe buty. Ma tylko około 25 centymetrów długości, ale jest prawdopodobnie jedną z najsilniejszych istot o tych rozmiarach na ziemi. Jej szczypce poruszają się z prędkością kuli kalibru 22 i są w stanie stłuc szybę akwarium. Ośmiornica w końcu zmienia zdanie i zostawia krewetkę w spokoju.” Hall był zachwycony, że spotkanie dwojga wrogów udało się uchwycić na taśmie, wiedząc, iż będzie ono mogło być odebrane w jeszcze bardziej emocjonujący sposób w IMAX 3D experience. Hall wspomina, „Naprawdę uwielbiam ujęcie z Krewetką Mantis –jest taka widowiskowa. Kiedy staje i wyciągają wszystkie swoje wyrostki, jesteśmy świadkami pokazu, przez który wydaje się ostrzegać ośmiornicę „Uważaj, ja też jestem niebezpieczna!”. W końcu, aby ją odstraszyć, krewetka kilkakrotnie zadaje ośmiornicy ciosy swoimi szczypcami. W trójwymiarze wygląda to niesamowicie, siedząc w kinie jesteś świadkiem rozgrywki, która dzieje się tuż przed twoimi oczami.” Na tej samej łodzi, ekipa wyruszyła do The Breakwater of Monterey, gdzie filmowała meduzy i wielobarwnego złodziejaszka znanego jako tęczowy ślimak nagoskrzelny. Jako członek rodziny morskich ślimaków nagich, ślimak nagoskrzelny nawiązał osobliwe relacje z anemonem i nie są to relacje szczególnie pasjonujące dla anemona. Od czasu do czasu, ślimak inscenizuje podwodny atak kamikaze, zrywając czułki anemonowi i połykając je- jadowite komórki z jego czułek zostaną przeniesione do systemu obronnego ślimaka zlokalizowanego w skrzelach, które teraz napełniają się jadem. Anemonowi z czasem odrastają zapasowe czułki. Ekipa udała się na południe do San Diego, gdzie nakręciła scenę z nadchodzącą falą w La Jolla. Michelle Hall wyjaśnia, „Umocowaliśmy kamerę w osłonie i na kółkach wózka zawieźliśmy na plażę u brzegów La Jolla; przywiązaliśmy do niej linkę i popchnęliśmy do linii fali pozwalając falom rozbijać się o jej górną część. Było to prawdziwe wyzwanie, ale wysiłek ten zaowocował piękną sceną- ujęciem rozpoczynającym film.” Następnym przystankiem było niezwykłe miejsce w Kona, na Hawajach, gdzie nakręcono ujęcia określane przez twórców filmu jako „Żółwiowe Spa.” W odróżnieniu od relacji między Krewetką Mantis, a ośmiornicą czy ślimakiem nagoskrzelnym, a anemonem, symbiotyczny układ pomiędzy Żółwiem Zielonym, a różnymi Pokolcami przynosi korzyści obydwu stronom. Howard Hall zapewnia, „Te żółwie przybywają z daleka do tego jednego miejsca w Kona na Hawajach, gdzie ryby zamieszkujące rafę oczyszczą ich skorupy z alg. Gdyby tego nie zrobiły i gdyby ryby nie były chętne zaoferować pomoc, algi nadal porastałyby ciała żółwi ostatecznie znacznie utrudniając im pływanie. Potrzebują tej współpracy aby chronić swoje zdrowie, a ryby korzystają bo otrzymują w ten sposób pokarm. Tego typu symbioza jest częstym zjawiskiem w oceanie, naszym celem było pokazanie jak kluczowe są te relacje. Poza tym, scena ta jest absolutnie piękna.” Myer żartuje, „A żółwie wyglądają na pijane z rozkoszy. Po prostu pływają i nadstawiając swoje skorupy pozwalają tym żółtym i czarnym rybom zabrać się do roboty.” Zanim opuszczono wody hawajskie, oko kamery skierowano także na ogromnego wytwornego Diabła Morskiego, niegroźnego i łagodnego olbrzyma udającego się na poszukiwanie pożywienia. Na początku lata 2005 r. nastąpiła zmiana miejsca wraz z wyznaczeniem nowej lokalizacji w Karolinie Północnej, wzdłuż 110-kilometrowego brzegu Cape Hatteras National Seashore. Na morzu, 37 metrów w głąb, leżą szczątki Papoose, statku zatopionego przez niemieckiego ubota podczas drugiej wojny światowej będącego przykładem miejsca stworzonego przez człowieka, a zaadaptowanego jako naturalne środowisko przez zwierzęta- rekiny znane jako Tawrosze Piaskowe. Kręcąc w najgłębszych jak dotąd wodach, Hall i jego współpracownicy podejmują nowe wyzwania z właściwą sobie przebojowością: „Praca w wodach wybrzeża Karoliny Północnej była bardzo ciekawa, bo nurkowaliśmy naprawdę głęboko i pozostawaliśmy pod powierzchnią przez długi czas. To w Karolinie Północnej byliśmy pod wodą najdłużej: przez cztery i pół godziny. Pod wodą, na głębokości 37 metrów spędziliśmy dwie godziny, a następnie musieliśmy poddać się dekompresji pozostając jeszcze dwie i pół godziny pod powierzchnią. Ta część zajęła nam cztery kolejne dni.” Te osoby, które nie posiadają fachowej wiedzy na temat mieszkańców oceanu mogą sądzić, że rekiny są z natury niebezpieczne dla ludzi; ale nie jest to prawdą w każdym przypadku- istnieje niewiele znanych ludojadów. Brutalność zależy od szeregu czynników, m.in. usposobienia, środowiska, dostępności pożywienia i innych. Hall i jego ekipa nie stosowali specjalnych klatek pracując na wodach wybrzeża Karoliny Północnej, bo miejscowe Tawrosze Piaskowe nie są groźne i płetwonurkowie często pływają razem z tymi mieszkańcami wojennego wraku. Ekipa natychmiast wyruszyła na południe, na Bahamy, gdzie produkcja trwała niemal miesiąc i nakręcono wiele scen z udziałem różnorakich gatunków zwierząt: Rekina Żółtego, Karaibskiego Rekina Rafowego, Granika Wielkiego, rafy koralowej i niezliczonej ilości ryb i innych stworzeń, dla których rafa jest domem. Twórcy filmu stanęli twarzą w twarz z Rekinem Tygrysim (nie mylić z Tawroszem Piaskowym), agresywnym gatunkiem rekina, który nie raz okazał się ludożercą. Hall ponownie nie użył specjalnych klatek zamiast tego polegając na swoim wieloletnim doświadczeniu w zakresie środków bezpieczeństwa podczas pracy na ciepłych wodach Karaibów. W sierpniu ekipa zajęła się sfilmowaniem corocznego tarła rafy koralowej w The Flower Garden Banks- morskim rezerwacie przyrody w Zatoce Meksykańskiej. Istniała obawa, że plan ten nie powiedzie się, gdyż naukowcy dokładnie określają datę tego wydarzenia jako ósmą noc po sierpniowej pełni księżyca. Myers wyjaśnia, ”Rafa rozciąga się na obszarze 185 kilometrów, co równa się dwunastogodzinnej podróży w głąb zatoki, a tarło ma miejsce tylko raz w roku przez dwie godziny, osiem dni po sierpniowej pełni księżyca, trzeba tam wtedy być. Cała rafa odbywa tarło i jest to naprawdę zadziwiające. To tak jakby obserwowało się kosmos przez Teleskop Hubble’a- galaktyki jajeczek zostają wystrzelone na kształt olbrzymich dryfujących chmur.” Michelle Hall kontynuuje, “Naukowcy obserwowali mieszkańców tego rejonu dostatecznie długo, aby móc określić, które gatunki odbywają tarło i o jakiej porze nocy-jest to niesłychanie widowiskowa scena. Schodzisz pod wodę nocą i chociaż jest ciemno, widoczność jest najczęściej dość dobra. Ale, w ciągu godziny od rozpoczęcia tarła, widoczność spada do 3 metrów lub jest jeszcze słabsza podczas gdy całe morze wypełnia się ikrą.” Kręcąc wydarzenie, które ma miejsce tylko raz do roku, Hall i jego ekipa przedsięwzięli wszelkie środki ostrożności i próbując przewidzieć możliwe trudności pomyśleli o rozwiązaniach bezawaryjnych, aby mieć pewność, że tarło odbywające się na rafie koralowej zostanie zarejestrowane. Cały sprzęt został czterokrotnie sprawdzony, a kamery były gotowe do pracy przed wyznaczoną godziną tarła. Gdy wszyscy byli gotowi i kamery naszykowane do rozpoczęcia filmowania sceny, zaledwie kilka chwil przed rozpoczęciem tarła, światła zgasły, dosłownie.” Michelle Hall wyjaśnia, „Byłam na łodzi, nadzorując czynności odbywające się na pokładzie, gdy rozgorączkowany Howard używając podwodnego systemu komunikacyjnego oznajmił, że oświetlenie nagle zgasło! Najpierw myśleliśmy, że może przepaliły się bezpieczniki, ale szybko ustaliliśmy, że był pewien problem z jednym z kabli oświetlenia.” Na szczęście, Hall przygotowując się do tego ujęcia pomyślał wcześniej o zabezpieczeniu w postaci dodatkowego kabla więc wykorzystaliśmy zapasy i światło rozbłysło ponownie... w samą porę abyśmy mogli zarejestrować cuda odbywające się tamtej nocy. W.g. Michelle „Nurkowie mieli ze sobą zapasowy kabel i oświetlenie pod wodą więc zamontowaliśmy je kilka sekund przed rozpoczęciem tarła. Kiedy obejrzeliśmy kabel następnego dnia, okazało się, że został przegryziony przez barakudę, nie wiedzieliśmy jak to się skończyło dla ryby, ale dzięki odpowiednio przygotowanej ekipie zdolnej do błyskawicznego myślenia, udało nam się zarejestrować upragnioną scenę.” Po zdjęciach w zatoce nadeszła długo oczekiwana chwila kilkutygodniowej przerwy, po której ekipa przeniosła się na północ do ostatecznego celu trwającej od roku podróży: wód wokół Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie. Tam, u wschodniego wybrzeża Wyspy Vancouver, kamera Hall’a i Cranston’a uchwyciła niezliczone ilości meduz, kilka wilkowatych węgorzy (Wolf Eels) i Olbrzymią Ośmiornicę Pacyficzną w trakcie polowania. Aby móc sfilmować te stworzenia, nurkowie i ekipa ponownie musieli uporać się z szeregiem przeszkód uwarunkowanych położeniem geograficznym. Howard Hall wspomina, „Nurkowanie w Kolumbii Brytyjskiej było prawdopodobnie najciekawsze ponieważ było technicznie tak skomplikowane. Temperatura wody wynosiła jedynie 8 stopni Celsjusza, a sprzęt nurkowy, który używaliśmy był jeszcze bardziej zaawansowany niż ten, z którego korzystamy zazwyczaj. Cała ekipa nurkowała z aparatami oddechowymi o zamkniętym obiegu, tak jak zawsze, mając na sobie ciężkie nieprzemakalne kombinezony podbite dużą ilością materiału izolacyjnego. Zamiast, jak zwykle, wstrzyknąć do kombinezonów izolator w postaci powietrza, zastosowaliśmy argon, który jest lepszym materiałem izolacyjnym. Mieliśmy na sobie maski osłaniające całą twarz tak abyśmy mogli lepiej się komunikować, a także utrzymywać ciepło twarzy, a na rękach nieprzemakalne rękawiczki z pierścieniem samouszczelniającym o przekroju okrągłym. Zatem, oprócz skomplikowanego systemu kamer, musieliśmy też używać naprawdę skomplikowanego sprzętu nurkowego.” Na domiar tego wszystkiego, istniały również obawy co do działania potężnych prądów w śródlądowym rejonie gdzie kręcony był film, który podlega silnemu działaniu fal pływowych. A więc nurkowie, wyekwipowani w ciężki sprzęt, musieli zwalczyć silne i zmieniające się prądy oceaniczne jednocześnie uważając na kosztowny system kamer i przez cały czas próbując sfilmować kilka zaplanowanych ujęć. A mimo to, w.g. Hall’a, „Było to technicznie niezmiernie trudne, jednak wszystko co robiliśmy udawało się perfekcyjnie. Kręciliśmy jedną scenę za drugą i wszystkie wyszły wspaniale.” W ciągu całorocznego harmonogramu zdjęć, twórcy filmu i ekipa byli ciągle zdani na łaskę pogody i trzy razy udało im się uniknąć huraganów. W.g. Toni Myers, „W ciągu roku kręcenia filmu uniknęliśmy trzech huraganów. Pierwszy z nich, Javier, wiał w dokładnie w naszym kierunku kiedy byliśmy na Morzu Korteza- musieliśmy zawrócić łódź do bezpiecznego portu, rozładować ją i schronić się przed nim w motelu. Udało nam się uciec przed Katriną dosłownie kilka godzin przed jej uderzeniem, w Zatoce Meksykańskiej. A później uciekliśmy kilka dni wcześniej przed uderzeniem Dennisa na Karaibach”. Zniszczenia dokonane przez Matkę Naturę w porze huraganów w 2005 r. były wszechogarniające więc wszyscy byli szczęśliwi, że ucierpiał jedynie ich harmonogram zdjęć. Hall i jego ekipa mieli szczęście, że udało im się nakręcić część filmu prawie nie napotykając pogodowych przeszkód . Są zachwyceni materiałem, który zarejestrowali w ciągu roku. Na ekranach IMAX ukazane zostanie nie tylko niesamowite bogactwo form życia, ale też zadziwiające związki między nimi, z wplecionymi między nimi momentami pełnymi zaskakującego humoru. Myers zauważa, „Najbardziej niezwykłe w filmie Życie Oceanów 3D jest to, że możemy w nim podziwiać wyjątkowe stworzenia, które mogłyby zainspirować twórcę filmu science-fiction. Ale tego nie dało się wymyślić. Naszym prawdziwym celem jest zabranie widza w magiczną podwodną podróż do miejsc gdzie większość z nas nigdy nie była. Nawet te liczne osoby, które uprawiają nurkowanie, w większości nigdy nie spotkały tych zwierząt ani nie widziały jak oddziałują one na siebie wzajemnie. Mam nadzieję, że widzowie będą zachwyceni i rozbawieni spotykając różnych bohaterów na ekranie i wreszcie, że film zainspiruje widzów do pomocy w ocaleniu życia naszych oceanów.” Michelle Hall dodaje, „I dlatego właśnie nakręciliśmy ten film. Poza stroną techniczną tego przedsięwzięcia i samą przyjemnością nurkowania, tym co mnie szczególnie motywowało do pracy była możliwość pokazania ludziom z całego świata historii rozgrywających się w oceanie.” Reżyser przyznaje, że film jest pełen cudownych, pięknych i zabawnych chwil, a jednocześnie ma świadomość, że jest to obraz z wyraźnym przesłaniem wyłaniającym się z wzajemnych powiązań jego bohaterów. Dodaje, „Jedną z kwestii tak naprawdę niezrozumiałych dla ludzi jest zależność między bogactwem natury, a stanem środowiska naturalnego. Ekosystemy istnieją dzięki wzajemnym powiązaniom między zwierzętami. Nie można usunąć z tego ekosystemu jakiegokolwiek gatunku bez szkodliwych konsekwencji. Jeśli jeden gatunek zniknie, za nim znikną kolejne. Jeżeli usuniemy z tego systemu zbyt wiele gatunków, nastąpi rozpad całego ekosystemu. Aby system działał poprawnie, różnorakie gatunki zwierząt muszą ze sobą współpracować. Jeżeli zabraknie tych gatunków, wzajemne relacje nie będą możliwe.” „ Zarówno w puszczy jak i w oceanie wszystko opiera się na podobnych zasadach. Rafy koralowe i wszelkie inne naturalne środowiska składają się ze zwierzęcych społeczności, gdzie istotne są relacje między drapieżnikami i ich ofiarami, ale również symbiotyczne związki między gatunkami o kluczowym znaczeniu. Przesłanie, które próbujemy przekazać widzom w naszym filmie brzmi: bioróżnorodność jest ważna ponieważ ekosystemy polegają na wielorakości gatunków. Kiedy zbyt wielu mieszkańców tej społeczności zginie, to samo stanie się z ich środowiskiem.” Ale Hall szybko dodaje, „Ale oglądając film nie ma się wrażenia, że przeważa w nim naukowy punkt widzenia. Zrobiliśmy, piękny, pasjonujący i zabawny film o mieszkańcach oceanu. I nie wydaje mi się, że widzowie uwierzą w to, co zobaczą na ekranie.”

HOWARD HALL (Reżyser/ Operator Zdjęć) i MICHELLE HALL (Producentka Howard Hall Productions) najbardziej słyną z podwodnych filmów IMAX. W 1994 r. Howard wyreżyserował film Podwodny Las 3D dla IMAX 3D, Michelle była kierownikiem planu. W 1998 r, Michelle wyprodukowała, a Howard wyreżyserował film IMAX Wyspę Rekinów, która była przedsięwzięciem Howard Hall Productions. Howard reżyserował również podwodny film dla Primesco Productions Lost Worlds film dla MacGillivray Freeman The Living Sea i pracował przy zdjęciach do Wyprawy do Niezwykłych Jaskiń dla MacGillivray Freeman. W 2002 r. Howard pracował pod wodą jako operator zdjęć, a Michelle jako kierownik produkcji dla wielkoformatowego filmu dla MacGillivray Freeman Coral Reef Adventure, w którym zarówno on jak i Michelle stanęli przed kamerami. Kariera Howarda jako producenta podwodnych dokumentalnych filmów przyrodniczych, twórcy filmowego, fotografa przyrody i pisarza rozpoczęła się we wczesnych latach 70-tych. Był redaktorem International Wildlife Magazine, starszym redaktorem nadzorującym Ocean Realm Magazine a obecnie jest również członkiem zespołu ekspertów Fathoms Magazine. Jego zdjęcia były publikowane w kilkuset książkach i czasopismach, m.in. Life ,Natural History Magazine, National Geographic, GEO, Terre Sauvage, London Illustrated News i BBC Wildlife. Jest również autorem kilku książek, m.in. Sharks, Dolphins, The Kelp Forest, Successful Underwater Photography i Secrets of the Ocean Realm. Michelle porzuciła 19-letnią pracę pielęgniarki aby dołączyć do rodzinnego interesu w 1991 r. Jest znakomitym fotografem przyrody, a jej zdjęcia były publikowane w National Geographic, Fathoms, National Wildlife, Ocean Realm i wielu innych czasopismach i książkach. Michelle pracowała również w charakterze fotografa kontraktowego dla National Geographic. Łącznie, Howard i Michelle zdobyli siedem nagród Emmy. Howard pracował przy ponad stu filmach kręconych pod wodą. Produkował i/lub wyreżyserował wiele nagrodzonych telewizyjnych filmów przyrodniczych, m.in. National Geographic Special (współprodukowany z Michelle) oraz trzy odcinki serialu PBS, Nature. Był także reżyserem, a Michelle producentką nagrodzonego pięciogodzinnego serialu PBS, Secrets of the Ocean Realm. Howard ukończył Uniwersytet San Diego ze stopniem licencjata z zoologii. Jest członkiem Stowarzyszenia Reżyserów Amerykańskich (The Directors Guild of America) i the Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Michelle jest dyplomowaną pielęgniarką ze stopniem licencjata nauk medycznych oraz członkinią the Television Academy of Arts and Sciences i the Women Divers Hall of Fame. Obydwoje są członkami zarządu Ocean.com. Producentka, reżyserka i autorka scenariusza do niedawno nagrodzonego filmu IMAX 3D Space Station, TONI MYERS (producentka) rozpoczęła swoją karierę od pierwszych sukcesów w Kanadzie, gdzie pracowała przy serialach telewizyjnych This Hour Has Seven Days, Forest Rangers i Seaway oraz filmie the National Film Board Nobody Waved Goodbye. Po przeprowadzce do Anglii, przez sześć lat pracowała nad różnymi filmami dla BBC, a także projektami muzycznymi dla wytwórni Beatlesów, Apple. Następnie wróciła do Kanady i pracowała przy montażu telewizyjnego serialu obyczajowego CBC, For the Record, razem z takimi reżyserami jak Gilles Carle, Francis Mankiewicz i Claude Jutra. Jej związki z filmami wielkoformatowymi rozpoczęły się wraz z pracą w charakterze drugiego montażysty przy znakomitym filmie dokumentalnym Graeme Ferguson’a w technologii multi-screen dla EXPO’67, Polar Life. Następnie była montażystką w drugim filmie z zastosowaniem technologii IMAX, przełomowym obrazie wielkoformatowym Ferguson’a North of Superior. Później nadal zajmowała się montażem innych filmów IMAX, m.in. Ocean, Snow Job, Nomads of the Deep, Hail Columbia! i Heart Land, a także była producentką nadzorującą Rolling Stones at the Max. Jako kluczowa członkini „kosmicznego team’u” („space team”) IMAX, Myers była również montażystką i autorką scenariuszów do filmów o kosmosie Kosmos-Spełnione marzenie, Tajemnice Kosmosu i Błękitna Planeta (gdzie była również narratorką), była także współproducentką oraz autorką scenariusza i montażystką L5: First City in Space and Mission To MIR. Współtwórca i były prezes zarządu IMAX Corporation, GRAEME FERGUSON (Producent Wykonawczy) czynnie zajmuje się filmem od wczesnych lat 50-tych. W 1967 r. jego pionierski film dokumentalny w technologii multi-screen Polar Life był hitem na EXPO’67 w Montrealu. Zachęceni tym sukcesem, Ferguson i jego partnerzy stworzyli wielkoekranowy system IMAX, który jest obecnie stosowany w 261 kinach IMAX działających w ponad 38 krajach (według stanu na dzień 30 Września 2005 r.). Ferguson brał udział we wszystkich etapach rozwoju formatu IMAX 15/70 oraz jest jednym z najważniejszych twórców korporacji. Był producentem (lub współproducentem) takich tytułów jak North of Superior, Man Belongs to the Earth, Snow Job, Ocean, Hail Columbia!, Kosmos-Spełnione marzenie, Tajemnice Kosmosu i Błękitna Planeta, L5: First City in Space, Mission to Mir, a także był konsultantem d/s produkcji Stacji Kosmicznej 3D. Wyprodukował również Podwodny Las 3D, pierwszy podwodny film wielkoformatowy w 3D, który obejrzało ponad 13 milionów widzów IMAX. Popularność wyreżyserowanego przez Howard’a Hall’a Podwodny Las 3D, skłoniła niezwykłą grupę twórców do wyprodukowania Życia Oceanów 3D. Ferguson został odznaczony Orderem Kanadyjskim (the Order of Canada) i otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Bradford, a także Doctorate of Sacred Letters Uniwersytetu Wiktorii w Toronto. Otrzymał też takie nagrody jak: The Royal Canadian Academy of Arts Medal, wyróżnienie od rządu kanadyjskiego The Canadian Government Environmental Achievement Award (za Błękitną Planetę) oraz Specjalną Nagrodę za Całokształt Twórczości (Special Achievement Award) od Kanadyjskiej Akademii Filmu i Telewizji (the Academy of Canadian Cinema and Television). Został również nagrodzony przez twórców IMAX i mianowany dożywotnim członkiem honorowym Kanadyjskiego Stowarzyszenia Filmowego (the Canadian Society of Cinematographers). BRAD BALL (Producent Wykonawczy) to człowiek z nazwiskiem rozpoznawalnym w międzynarodowym świecie reklamy, marketingu i rozrywki. Po ukończeniu telekomunikacji na Uniwersytecie Południowej Karoliny, Ball rozpoczął pracę sortując korespondencję w firmie reklamowej, aby wkrótce stać się jej wspólnikiem i prezesem; lista jego klientów obejmowała takich światowych gigantów jak McDonald’s, ABC, Sanwa Bank, Toyota i Getty Oil. Następnie objął stanowisko Starszego Wiceprezesa McDonald’s, gdzie był odpowiedzialny za olbrzymi plan marketingowy ds. żywienia w USA (który polegał m.in. na wprowadzaniu na rynek nowych produktów, ogólnokrajowych kampaniach promocyjnych i współpracy marketingowej). W 1998 r, Ball został prezesem amerykańskiego oddziału Theatrical Marketing Warner Bros. Entertainment. Nadzorował wszelkie działania marketingowe wokół rodzimych produkcji w liczbie ponad 25 rocznie, m.in. „Masz Wiadomość” (You’ve Got Mail), „Gniew Oceanu” (The Perfect Storm ), „Matrix” (The Matrix ) i „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” (Harry Potter and the Sorcerer’s Stone ). W listopadzie 2001 r. objął stanowisko Wiceprezesa Wykonawczego w dziale marketingu krajowego Domestic Corporate Marketing, Warner Bros. Entertainment. Do jego obowiązków należała koordynacja działań marketingowych na licznych obszarach, takich jak: film, telewizja, filmy video, animacja, produkty konsumpcyjne, a także rozwijanie działań promocyjnych skierowanych do partnerów spoza korporacji oraz czynności franszyzowych. W tym czasie połączył także wysiłki Warner Bros, IMAX i NASCAR aby wyprodukować pierwszy film pod szyldem IMAX, NASCAR 3D: The Imax Experience, który był drugim w kolejności filmem dokumentalnym o największym dochodzie brutto w 2004 r. Obecnie Ball jest założycielem i szefem Ball Entertainment Group, współpracując z wieloma klientami głównie z branży rozrywkowej, m.in. IMAX, TIME Magazine, NASCAR, Disney i Warner Bros. JUDY CARROLL (producent towarzyszący) pracowała jako producent towarzyszący i kierownik produkcji przy kilku wielkoformatowych filmach 2D i 3D. Ostatnio była producentem towarzyszącym nagrodzonego filmu Stacja Kosmiczna IMAX 3D, którego narratorem był Tom Cruise. Pracowała jako producent towarzyszący z producentem Graeme Ferguson’em i reżyserem Howard’em Hall’em przy pierwszym podwodnym filmie IMAX 3D Podwodny Las oraz z Graeme Ferguson’em i Toni Myers przy L5: First City in Space (3D), Mission To Mir, Tajemnice Kosmosu i Błękitna Planeta. DANNY ELFMAN (kompozytor) urodził się w 1953 r. w Los Angeles, w Kalifornii, gdzie obecnie mieszka. Na przestrzeni ostatnich 20 lat zapewnił sobie miejsce w czołówce kompozytorów Hollywood. Jest autorem muzyki do blisko 50 filmów, m.in. Batman, Spider-man,” Faceci w Czerni” (Men in Black ), „Sok z Żuka” (Beetlejuice), „Edward Nożycoręki” (Edward Scissorhands), „Miasteczko Halloween” (The Nightmare Before Christmas ) i „Wielka Przygoda Pee Wee” (Pee Wee’s Big Adventure ). Ponadto skomponował muzykę do tak różnorodnych filmów jak, „Duża Ryba” (Big Fish), „Buntownik z Wyboru” (Good Will Hunting), „Dolores Claiborne”, „Zdążyć przed Północą” (Midnight Run), „Za Wszelką Cenę” (To Die For), „Martwi Prezydenci” (Dead Presidents), „Sommersby” i „Chicago”. Wśród filmów telewizyjnych, do których skomponował muzykę można wyróżnić „Simpsonów” (The Simpsons) i „Gotowe na Wszystko” (Desperate Housewives). Otrzymał trzy nominacje do Oscara® oraz nagrodę Grammy. Pierwsze doświadczenia związane z komponowaniem muzyki Elfman zdobył w wieku 18 lat, pracując z francuską trupą teatralną “Le Grand Magic Circus”. W kolejnym roku, razem z bratem Richardem, założył teatr muzyczny wystawiający przedstawienia na ulicach Kalifornii. Następnie związał się na 6 lat z „surrealistycznym kabaretem muzycznym”, co pozwoliło mu zgłębić różnorakie gatunki muzyczne. Przez 17 lat był kompozytorem i muzykiem zespołu rockowego Oingo Boingo, dla którego wyprodukował takie hity jak “Weird Science” i “Dead Man’s Party.” W 2005 r. Elfman pracował ze swym długoletnim współpracownikiem Tim’em Burton’em nad filmem „Charlie i Fabryka Czekolady” (Charlie and the Chocolate Factory) oraz animowanym musicalem „Gnijąca Panna Młoda” (Corpse Bride). Najnowsze przedsięwzięcia Elfman’a to generowany komputerowo film animowany dla studia Disney’a „A Day in the Life of Wilbur Robinson” oraz adaptacja „Pajęczyny Charlotty” (Charlotte’s Web) dla wytwórni Paramount.

JOHNNY DEPP (narrator) dzięki wyjątkowej grze aktorskiej w rozmaitych filmach fabularnych cieszy się uznaniem zarówno krytyków jak i widzów. Jego najnowsze przedsięwzięcia obejmują współpracę z reżyserem Tim’em Burton’em przy „Gnijącej Pannie Młodej” (Corpse Bride) oraz fantastycznym filmie przygodowym „Charlie i Fabryka Czekolady” (Charlie and the Chocolate Factory). Obydwa te filmy zdobyły uznanie krytyków i odniosły sukces komercyjny i nadal są popularne wśród widzów na całym świecie. Niedawno, za rolę J.M Barry’ego w „Marzycielu” (Finding Neverland) gdzie grał u boku Kate Winslet i Freddiego Highmore’a, Depp otrzymał nominację do Oscara®, Złotego Globu, nagrody Screen Actor’s Guild i BAFTA (British Academy of Film and Television Arts). Z Kate Winslet współpracował po raz kolejny w roli narratora podwodnego filmu przygodowego IMAX 3D, „Życie Oceanów 3D”. KATE WINSLET (narrator) urodziła się w Anglii w rodzinie aktorskiej i już jako trzynastolatka zagrała pierwsze role w telewizji brytyjskiej. W wieku 17 lat, zdobyła międzynarodową sławę dzięki filmowi fabularnemu Peter’a Jackson’a „Niebiańskie Stworzenia” (Heavenly Creatures). W 1995 r. zagrała rolę Marianne Dashwood w filmie Ang’a Lee „Rozważna i Romantyczna” (Sense and Sensibility). Za ten obraz otrzymała pierwszą nominację do Oscara® i Złotego Globu oraz nagrodę BAFTA i Screen Actor’s Guild. Wystąpiła wspólnie z Christopher’em Eccleston’em w filmie Michael’a Winterbottom’a „Więzy Miłości” (Jude), a następnie wcieliła się w rolę Ophelii w “Hamlecie” Kenneth’a Branagh’a. Kolejna jej kreacja to postać niezwykłej Rose w „Tytaniku” James’a Cameron’a, gdzie wystąpiła u boku Leonardo DiCaprio. Za tę rolę, mając 22 lata, otrzymała drugą w swojej karierze nominację do Oscara®, tym samym stając się najmłodszą aktorką nominowaną do tej nagrody dwukrotnie. W 1997 r. zagrała rolę Julii w filmie „W stronę Marrakeszu” (Hideous Kinky) w reżyserii Gillies McKinnon, a w 1998r. partnerowała Harvey Keitel’owi w czarnej komedii Jane Campion „Święty Dym” (Holy Smoke). Wystąpiła także w kostiumowym dramacie obyczajowym „Zatrute Pióro” (Quills), gdzie zagrała u boku takich aktorów jak Geoffrey Rush, Joaquin Phoenix i Michael Caine. Za rolę młodej Iris Murdoch w produkcji Richard’a Eyre „Iris”, otrzymała Złoty Glob i kolejną nominację do Oscara®. Następnie zagrała w „Enigmie” Michael’a Apteds, dramacie wojennym o łamaniu systemu szyfrowego słynnej Enigmy podczas drugiej wojny światowej; oraz obrazie „Życie za życie” (The Life of David Gale) u boku Kevin’a Spacey. Później przeniosła się do Nowego Jorku i do znakomicie zagranej roli ekscentrycznej Clementine w „Zakochanym bez Pamięci” (Eternal Sunshine of the Spotless Mind) ufarbowała włosy na niebiesko-pomarańczowo, za tę rolę otrzymała nominację do Oscara®, Złotego Globu i nagrody BAFTA za najlepszą rolę kobiecą. Niedawno wystąpiła u boku Johnny’ego Depp’a w „Marzycielu” (Finding Neverland) uznanego przez krytyków zrzeszonych w National Board of Review za najlepszy film roku 2004. Ostatnio zakończyła zdjęcia do nowego filmu John’a Turturro zatytułowanego „Romance and Cigarettes” oraz „Wszystkich Ludzi Króla” (All the King’s Men) w reżyserii Steven’a Zaillian’a, gdzie zagrała razem z Jude’m Law i Seann’em Penn’em. Obecnie, razem z Jennifer Connelly, występuje w „Little Children”.

KORALOWIEC (typ: Cnidaria) to nazwa powszechnie stosowana do określenia olbrzymiej grupy zwierząt spokrewnionej ze znanymi podmorskimi gatunkami ukwiałów i meduz. Kiedy miliony tych malutkich żyjątek żyją w grupach tworząc kolonie rafy koralowej, wyglądają jak większy organizm, a nie pojedyncze gwiazdy, dzieje się tak dlatego, że każdy polip koralowca tworzy swoją własną skorupę z węglanu wapnia bądź wapienia. Jedynym utrudnieniem była ich liczba-wyślij im zaproszenie na casting, a pojawią się miliony...więc zaleca się żeby obsługa łodzi zaopatrzyła się w obfity zapas planktonu aby wyżywić je wszystkie. Prowadząc nocny tryb życia, zdecydowanie wolą zdjęcia nocą. MEDUZA (Phacellophora camtschatica- ang. fried egg jellyfish) doskonale pasowałaby do epizodycznej charakterystycznej roli zagranej na talerzu śniadaniowym (ang. Fried egg-jajko sadzone), ale talerz ten musiałby być na tyle duży aby pomieścić jej „parasol” mierzący pół metra, na którym znajduje się parząca błona, w przekroju poprzecznym dochodząca nawet do ponad 9 metrów. Błona ta jest pokryta tysiącami nematocyst, niewielkich parzydełek wypełnionych nićmi zakończonymi rodzajem harpuna wbijanego w ciało ofiary. Ta meduza jest, delikatnie mówiąc, drażliwym stworzeniem. CHEŁBIA MODRA (Aurelia aurita) jest meduzą mniej imponującą zarówno pod względem rozmiarów jak i usposobienia niż jej krewniaczka. Jej parasol mierzy od 30 do 45 centymetrów, a jad nie jest tak toksyczny. Najczęściej można ją spotkać w rejonie środkowego Atlantyku jako przedstawicielkę najliczniej tam występującego gatunku meduz. Kształtem bardziej przypomina „grzyba” niż „księżyc” (ang. nazwa tej meduzy to Moon Jellyfish, moon-ang.- księżyc) więc śmiało mogłaby zagrać pływającego grzyba portobello. Raczej nie na daje się do głębokiej roli ekscentryka - zazwyczaj spędza czas bliżej powierzchni wód oceanu. OLBRZYMIA OŚMIORNICA PACYFICZNA (Octopus dofleini) to obecnie jedna z największych przedstawicielek ośmiornicowatych pracujących w branży, osiąga wagę do 180 kilogramów i mierzy do 7 metrów. Opinia, że trudno z nią wytrzymać wydaje się być mocno przesadzona, chyba że o zdanie zapytamy jej partnerów filmowych (krewetki, kraby, przygrzebki, ślimaki, małże, różne rodzaje ryb, i mniejsze gatunki ośmiornicowatych), z których większość skończyła żywot na planie zdjęciowym, w jej żołądku. Obecnie zamieszkuje rejon zachodniego wybrzeża USA (od południowej Kalifornii aż do Alaski), można ją spotkać w czasie przypływu i w pobliżu skalistych brzegów na głębokości do 500 metrów, zaleca się zostawić wiadomość jej agentowi...oddzwoni. ŻÓŁW ZIELONY (Chelonia mydas) działa w show biznesie od samego początku, na stałe osiedlił się w morzu około 150 milionów lat temu. Jest weteranem globtroterstwa- pamięta nawet dinozaury. Bezpieczeństwo tego pokrytego łuskami gada zależy od jego skorupy. Bardziej nadawałby się do roli w przydługawym dramacie niż głupkowatej komedii-nie należy do najszybszych mieszkańców głębiny. Mięsożerny za młodu, w życiu dorosłym przechodzi na wegetarianizm. Zieloną barwę zawdzięcza diecie z alg, które nadają jego powłoce tłuszczowej ten charakterystyczny kolor (gdy masz 150 milionów lat nie zaprzątasz sobie głowy wyglądem). Nieuchwytna KAŁAMARNICA HUMBOLDTA (Dosidicus gigas)- zwana również „Jumbo” jest tajemniczym i złośliwym mięsożercą, a historie o jej niszczycielskich wybrykach, z których słyną gwiazdy rocka, stały się już legendą (nawet marynarze wzdrygają się na myśl o tych ekscesach). Jedni twierdzą, że jest straszliwą plotkarą, a inni są przekonani, że ten agresywny drapieżnik jest taki... ze względu na swoją wielkość (do dwóch metrów długości). Charakteryzuje się potężnymi ramionami i mackami, perfekcyjnym wzrokiem i ostrą jak żyletka paszczą, którą rozdziera swoje ofiary (i filmowych partnerów) na kawałki. Szybko zmieniające się kolor jej skóry jest nie lada wyzwaniem dla oświetleniowców. Jej miejsce pobytu poza planem zdjęciowym pozostaje tajemnicą, preferuje głębiny daleko poza zasięgiem większości podmorskich paparazzi. Chociaż jest spokrewniony z wszechobecnym czarnym charakterem, rekinem, DIABEŁ MORSKI (Manta birostris) nie dzieli żadnych z jego niechlubnych zwyczajów, w języku filmowców można by go porównać do Garbo, ale na pewno nie do gangstera. Ten potulny samotnik jest pełnym wdzięku, eleganckim pływakiem, pomimo swoich dużych gabarytów (rozpiętość jego płetw sięga do 6 metrów szerokości, a ciężar ciała przechyla szalę wagi do 1,4 tony). Są niegroźne dla ludzi, właściwie mają do nas stosunek obojętny. Nie mają zębów ani jadowitych kolców. Diabeł morski na miejsce zdjęć chętnie wybiera tropiki, ale można go też spotkać na całym świecie, zarówno w pobliżu wybrzeży jak i na otwartym morzu. Zadziorny bojownik KREWETKA MANTIS (Hemisquilla ensigera) jest obecnie niewątpliwie jedną z najbardziej wrogich osobistości podwodnego ekranu. Nastawienie to wzmaga jej imponujący komplet szczypców, którymi porusza z taką prędkością (kuli kalibru 22) i siłą, że jest w stanie nie tylko zmiażdżyć twarde muszle swoich ofiar, ale też stłuc podwójną szybę akwarium. Dlatego też, lepiej sprawdza się grając w plenerze niż w studio. Posiadając silny instynkt terytorialny, to małe stworzonko mobilizuje wszystkie swoje siły broniąc swojego rewiru, jest gotowa stanąć do walki z każdym przybyszem niezależnie od jego rozmiarów- a więc producenci towarzyszący miejcie się na baczności gdy krewetka urzęduje w swojej przyczepie... SAMOGŁÓW (Mola mola) to jeden z najbardziej intrygujących debiutantów w podwodnej branży filmowej. Wziąwszy sobie do serca swoją nazwę łacińską (kamień młyński) osiąga wagę dwóch ton (4000 funtów wagi i 3,3 metra długości). Znany jako największa ryba kostna w okolicy (rekiny i raje są rybami chrząstkowymi). Gotowy pracować dla planktonu zwierzęcego (meduz), drobnych ryb i alg, Samogłów bytuje we wszystkich wodach klimatu umiarkowanego. Jego łagodne, a przez to niezbyt atrakcyjne usposobienie nie przeszkadza mu w wywoływaniu popłochu wśród tłumu turystów-widok jego płetwy grzbietowej, podobnej do płetwy rekina, wystającej nad powierzchnią oceanu nie raz doprowadził do niezamierzonych scen paniki. TĘCZOWY ŚLIMAK NAGOSKRZELNY (Dendronotus iris) może wyglądać na zwykłego ślimaka nagiego z wysoce rozwiniętym poczuciem estetyki...i rzeczywiście taki jest. Ale jego wytworny wygląd (krytycy porównują jego codzienną garderobę do ściereczki w odcieniu fuksji modnym pod koniec lat 80-tych) jest mylnym wyobrażeniem co do jego ostrożnego zachowania, tendencji do złodziejstwa i wyzysku innych, które wykorzystuje w relacjach z zazwyczaj występującym obok niego w głównej roli ANEMONEM (Pachycerianthus fimbriatus). Ślimak, pojawiając się bez zapowiedzi, inscenizuje podwodny atak i przygotowuje sobie posiłki zrywając czułki swojego rzekomego przyjaciela anemona. Następnie połyka je, a jadowite komórki z czułek anemona zostaną przeniesione do systemu obronnego ślimaka. (Anemonowi z czasem odrastają kolejne czułki, którymi jego nie do końca przyjaźnie nastawionemu koledze zacznie się w końcu odbijać). TAWROSZ PIASKOWY (Carcharius taurus) występował w podwodnych przedsięwzięciach na całym świecie- widzom australijskim znany jest jako Gray Nurse (ang. Szara Pielęgniarka), a fani z Afryki Południowej prawdopodobnie zapamiętali tego rekina jako Ragged-Tooth (ang. Wyszczerbiony Ząb). Zamieszkały w Karolinie Północnej osiłek, rozpoczął karierę zbijając kapitał na swoim przerażającym wyglądzie (kocie oczy, paszcza pełna wyszczerbionych zębów ostrych jak żyletka) i ogromnych gabarytach (do 3 metrów długości). Jednak poziom jego agresji czasami bywa stosunkowo nieszkodliwy, a innym razem dość niebezpieczny. Na wodach amerykańskich uważany jest za łagodnego rekina, którego da się łatwo złapać. Poza kadrem, ten mieszkaniec Outer Banks jest raczej domatorem- lubi przebywać we wraku zatopionego statku z czasów drugiej wojny światowej. WĘGORZ wilkowaty (Anarrhichthys ocellatus) musi zmagać się z efektami ubocznymi swojego nieszczęsnego pseudonimu scenicznego połączonego z niezbyt fotogeniczną aparycją. Właściwie nie jest węgorzem i niewiele w nim z przerażającego zwierzęcia na jakie wygląda. Ponieważ ma 2 metry długości, imponującą głowę, miażdżące szczęki i robiący wrażenie komplet zębów (grube spiczaste zęby przednie i mocne trzonowce z tyłu) miał początkowo zagrać w scenach rodzajowych jako potwór z sąsiedztwa. Ale gdy okazało się, że jest z natury łagodny, a nawet nieśmiały, został obsadzony w innych rolach. Węgorz najczęściej ma jednego partnera na całe życie i najszczęśliwszy jest mogąc przebywać u boku swojej drugiej połowy w przytulnej pieczarze, którą nazywają domem. Domatorzy są niezwykle oddanymi rodzicami, Pan lub Pani Węgorz poświęcają się ognisku domowemu chroniąc do 10 000 dojrzewających jajeczek podczas gdy jeden rodzic opuszcza jamę i wypływa na żer.

Zdjęcia ● Ekipa kręciła film w dziewięciu różnych miejscach: na Morzu Korteza, Wyspach Normandzkich, w Kalifornii, w Monterey i La Jolla w Kalifornii, w Kona na Hawajach, w Outer Banks w Karolinie Północnej, w Zatoce Meksykańskiej, na Bahamach, i w Kolumbii Brytyjskiej ● Najniższa temperatura wody panowała na wodach Kolumbii Brytyjskiej i wynosiła 8 stopni Celsjusza ● Najgroźniejszym dla ekipy momentem było spotkanie z Tawroszem Piaskowym na Bahamach. Jeden z rekinów miał prawie 4 metry długości; gatunek ten jest jednym z niewielu, które pożerają ludzi! ● do nakręcenia Życia Oceanów 3D zużyto 117,48 kilometrów taśmy15/70, co przekłada się na 73 mile. ● W filmie pokazano co najmniej 67 unikalnych gatunków zwierząt morskich, z których wiele pojawiło się na ekranach IMAX 3D po raz pierwszy! ● Podczas zdjęć do Życia Oceanów 3D ekipa napotkała na ławicę młodych samogłowów, nigdy wcześniej nie widzianych przez żadnego członka ekipy i najprawdopodobniej nigdy wcześniej nie zarejestrowanych na taśmie ● Najdłuższy pobyt pod wodą wyniósł 4 i pół godziny, w Karolinie Północnej, z czego 2 godziny trwała dekompresja ● Kamera IMAX w podwodnej osłonie waży ponad 544 kilogramy ● Pod wodą Kamerę IMAX 3D przeważnie obsługiwało sześciu płetwonurków: dwóch operatorów, dwóch sprzętowców (światła, kable, etc.) i dwie osoby zabierające sprzęt i kamerę na powierzchnię po zakończeniu zdjęć. Ekipa, której zadaniem było wydobycie sprzętu z wody była konieczna, gdyż operatorzy i sprzętowcy zazwyczaj musieli poddać się dekompresji więc nie mogli natychmiast wypłynąć ze sprzętem ● Mimo, że można zamówić 7-minutową rolkę taśmy IMAX 3D, przeważnie taśma może zarejestrować 3 minuty filmu przed zabraniem kamery z powrotem na powierzchnię w celu założenia nowej taśmy. Zmiana taśmy zajmuje około 30 minut, a następnie cały system kamer jest ponownie wysyłany na dół i kręci się na kolejnej rolce taśmy. ● Twórcy filmu Życia Oceanów 3D porozumiewali się ze sobą, jak również z ekipą pozostającą na powierzchni, za pomocą mikrofonów OTS (Ocean Technology Systems) wbudowanych w ich ustniki ● W trakcie tarła koralowców w Zatoce Meksykańskiej, które ma miejsce tylko przez godzinę jednej nocy raz do roku, barakuda przegryzła kabel oświetleniowy tuż przed rozpoczęciem zdjęć. Na szczęście ekipa zamontowała zapasowe oświetlenie, bo gdyby nie byli przygotowani na sytuację awaryjną, nie udało by im się zarejestrować tego widowiskowego spektaklu. Liczby ● 1850- całkowita liczba godzin, które ekipa spędziła pod wodą kręcąc film ● 92- całkowita liczba godzin, które ekipa spędziła na łodzi ● 84- liczba dni, które ekipa spędziła pod wodą ● 73- długość wykorzystanej taśmy w milach (117,48 kilometry) ● 21- całkowita liczba członków ekipy, (chociaż tylko ośmioro z nich jednorazowo schodziło pod wodę) ● 17-liczba kolejnych dni, które ekipa spędziła pod wodą ● 9- liczba miejsc, w których kręcono film ● 2- liczba huraganów napotkanych w trakcie kręcenia filmu Zwierzęta ● Krewetka Mantis używa swoich wyrostków do rozrywania ciała swojej ofiary lub przeszywania go jak harpun. Siła z jaką ten duży kalifornijski gatunek krewetki uderza ofiarę jest podobna sile kuli kalibru 22 i może stłuc podwójną szybę akwarium. ● Olbrzymia Ośmiornica Pacyficzna swoimi mackami sięga na odległość ponad 7,5 metra i waży ponad 90 kilogramów ● Węgorz wilkowaty (Wolf Eel) miażdży i zjada kościste jeżowce-razem z kręgosłupem! ● Na każdego człowieka zabitego przez rekina przypada ponad dwa miliony rekinów zabitych przez człowieka ● Niektóre ślimaki nagoskrzelne „wykradają” anemonom morskim ich jadowite komórki. Kiedy ślimak zjada czułki anemona, wędrują one przez jego układ pokarmowy aby dotrzeć do skrzeli gdzie tworzą system ochronny; anemonowi odrastają nowe czułki ● Ośmiornice mogą zmieniać swój kształt tak, że mogą przecisnąć się przez najmniejszy otwór. Jeśli tylko uda im się zmieścić paszczę, resztę swojego ciała z łatwością przecisną przez każdą szczelinę. ● Barakuda i inne ryby zmieniają kolor aby zasygnalizować czystszym od siebie rybom, że chcą być oczyszczone z pasożytów żyjących na ich skórze. ● Naukowcy obserwują tarło koralowców w Zatoce Meksykańskiej tak uważnie i od tylu lat, że są w stanie dokładnie przewidzieć kiedy dany gatunek koralowca zacznie się rozmnażać IMAX 3D ● Projektor IMAX 3D wyświetla na ekranie 48 obrazów w ciągu każdej sekundy! ● W niektórych okularach IMAX 3D soczewki są dokładnie zestrojone ze światłem spolaryzowanym soczewek projektora ● Ekran IMAX 3D pokryty jest specjalną srebrną farbą, która odbija dwukrotnie więcej światła niż normalny ekran filmowy. ● Ekran posiada tysiące drobnych otworów, które umożliwiają przenikanie dźwięku z cyfrowego systemu surround, dzięki czemu lepiej dociera on do publiczności poprzez trójwymiarowe obrazy. ● Pojemność klatki taśmy filmowej IMAX jest dziesięciokrotnie większa od pojemności tradycyjnej taśmy 35 mm dzięki czemu rejestruje ona 10 razy więcej obrazów Kamera IMAX 3D ● Kamera IMAX 3D należy do urządzeń rejestracji obrazu o najwyższej rozdzielczości na świecie. ● Dwie soczewki kamery IMAX 3D są rozmieszczone w odległości odpowiadającej odległości między oczami człowieka, co powoduje, że poszczególna soczewka odbiera obraz widziany przez odpowiadające jej lewe bądź prawe oko. Obrazy zapisane są na dwóch oddzielnych taśmach filmowych wyświetlanych na ekran jednocześnie. ● Kamera IMAX 3D jest jedyną kamerą na świecie, która może jednocześnie naświetlać dwa oddzielne odcinki taśmy 15/70 mm, co sprawia, że jest w stanie zapisać obrazy o niespotykanej dotąd ostrości, barwie i krystalicznej czystości, zarówno dla prawego jak i lewego oka, dzięki czemu widzowie mają wrażenie uczestniczenia w filmie. ● Pod wodą, zamknięta w specjalnie zaprojektowanej osłonie (nadającej jej właściwości mini łodzi podwodnej), kamera może zarejestrować widowiskowe obrazy. Na lądzie jej waga, razem z podwodną osłoną, wynosi ponad 540 kilogramów, ale jej właściwość zerowej wyporności sprawiają, że pod wodą praktycznie osiąga stan nieważkości.

O IMAX Corporation Założona w 1967 r. IMAX Corporation to najnowsza platforma dystrybucji hollywoodzkich produkcji filmowych oraz jedna z wiodących światowych firm działających w branży techniki rozrywkowej. IMAX zapewnia najwyższą jakość prezentacji, dzięki zastrzeżonym technologiom IMAX, IMAX® 3D, i IMAX DMR. Technika IMAX DMR (cyfrowy remastering) umożliwia przekształcenie niemal dowolnego filmu zarejestrowanego na taśmie 35 mm w format zapewniający nieosiągalną dotąd jakość obrazu i dźwięku The IMAX Experience. Marka IMAX jest rozpoznawana na całym świecie dzięki niezwykłym doznaniom, jakie zapewnia widzom. Według stanu na dzień 31 marca 2005 r. istnieje 250 kin IMAX działających w ponad 35 krajach. IMAX®, IMAX® 3D, IMAX DMR®, The IMAX Experience® i An IMAX 3D Experience to zastrzeżone znaki firmowe IMAX Corporation. Więcej informacji o firmie można znaleźć na stronie: www.imax.com. O Kamerze IMAX 3D Kamera IMAX 3D daje twórcom filmów możliwość stworzenia najbardziej widowiskowych obrazów jakie jak dotąd udało się zarejestrować na taśmie filmowej. Dzięki jednoczesnemu zapisowi obrazów przeznaczonych dla prawego i lewego oka na dwóch oddzielnych taśmach filmowych, kamera ta należy do urządzeń rejestracji obrazu o najwyższej rozdzielczości na świecie. Zamknięta w pojedynczej osłonie, może zarejestrować 48 obrazów w ciągu każdej sekundy, co czyni ją również najbardziej zaawansowaną technicznie kamerą dwutaśmową na świecie. To od niej zaczyna się proces, którego kulminacją jest projekcja 3D na ekranie kina, gdzie widzowie mają szansę poczuć się tak jakby byli uczestnikami oglądanej przygody. Najważniejsze właściwości kamery, dzięki którym jest tak niepowtarzalnym urządzeniem to: Trójwymiarowe Soczewki Stereo Dwie soczewki kamery IMAX 3D są rozmieszczone w odległości odpowiadającej odległości między oczami człowieka, co powoduje, że poszczególna soczewka odbiera obraz widziany przez odpowiadające jej lewe bądź prawe oko. Obrazy zapisane są na dwóch oddzielnych taśmach filmowych wyświetlanych na ekran jednocześnie. Podwójna taśma filmowa Kamera IMAX 3D jest jedyną kamerą na świecie, która może jednocześnie naświetlać dwa oddzielne odcinki taśmy 15/70 mm, co sprawia, że jest w stanie zapisać obrazy o niespotykanej dotąd ostrości, barwie i krystalicznej czystości, zarówno dla prawego jak i lewego oka, dzięki czemu widzowie mają wrażenie uczestniczenia w filmie. Podwodna Osłona Kamera IMAX 3D była używana w wielu trudnych dla kręcenia filmu miejscach- od samochodu wyścigowego NASCAR do płyty wyrzutni rakietowej. Najtrudniej jednak kręci się filmy pod wodą, aby sprostać temu wyzwaniu IMAX stworzył wykonaną na specjalne zamówienie podwodną osłonę, dzięki której kamera ma właściwości mini łodzi podwodnej i może rejestrować niezwykle widowiskowe obrazy takie jak Życie Oceanów 3D lub Podwodny Las 3D. Na lądzie kamera razem z podwodną osłoną waży ponad 540 kilogramów, ale jej właściwość zerowej wyporności sprawiają, że pod wodą praktycznie osiąga stan nieważkości, co umożliwia twórcom filmu „namierzyć” i zarejestrować życie dzikiej przyrody z maksymalną precyzją. O IMAX 3D Experience® Od ponad dwudziestu lat IMAX rewolucjonizuje technologię filmów trójwymiarowych. IMAX 3D Experience® jest marką rozpoznawaną na całym świecie, która dzięki najwyższej jakość prezentacji zapewnia niezwykłe doznania swoim widzom. Krystaliczna czystość obrazu oraz większe niż w prawdziwym świecie trójwymiarowe obrazy uzupełnione najnowocześniejszą technologią dźwięku surround sprawiają, że widz ma wrażenie uczestnictwa w oglądanym przez siebie filmie. Projektor IMAX 3D Projektor IMAX 3D wyświetla równocześnie dwie taśmy filmowe 15/70 - po jednej dla każdego oka - na specjalnym srebrnym ekranie IMAX 3D. Wszyscy widzowie muszą nałożyć specjalne okulary IMAX 3D, które kierują do odpowiedniej gałki ocznej właściwe obrazy przeznaczone dla prawego i lewego oka. W niektórych kinach IMAX stosuje się okulary P3D, w których do rozdzielania obrazów przeznaczonych dla prawego i lewego oka służą soczewki polaryzacyjne. Format stosowanej przez IMAX taśmy filmowej 15/70 mm jest dziesięciokrotnie większy od tradycyjnego formatu taśmy 35 mm i trzykrotnie większy od standardowej taśmy 70mm. Już sama wielkość klatki 15/70, połączona z unikalną technologią projekcji IMAX, zapewnia doskonałą ostrość i krystaliczną czystość obrazów wyświetlanych w kinach IMAX. Kina Dzięki specjalnej konstrukcji kin IMAX i niezakłóconej widoczności z każdego miejsca na widowni, widz ma wrażenie udziału w akcji toczącej się na ekranie. Wielkie ekrany IMAX 3D o wysokości sięgającej ośmiu pięter eliminują niewygodę i efekt niewyraźnych krawędzi, jaki spotyka się w systemach trójwymiarowej projekcji o mniejszym formacie. Pokryty specjalną srebrną farbą ekran o wysokiej efektywności jest delikatnie zakrzywiony w miejscach znajdujących się poza zakresem, w jakim oko dostrzega kształty geometryczne, co wzbogaca peryferyjny obraz o elementy, dzięki którym widz ma większe poczucie obecności w filmie. Obraz wzbogacony jest o najnowocześniejszy cyfrowy system dźwięku surround. Ekrany Ekran IMAX 3D (o wysokości sięgającej ośmiu pięter) pokryty jest specjalną srebrną farbą, która odbija dwukrotnie więcej światła niż normalny ekran filmowy. Posiada tysiące drobnych otworów, które umożliwiają przenikanie dźwięku z cyfrowego systemu surround, dzięki czemu lepiej dociera on do publiczności poprzez trójwymiarowe obrazy. Obrazy znajdujące się w tle ekranu sięgają daleko poza te znajdujące się na pierwszym planie stwarzając złudzenie, że ekran zniknął. Filmy Filmy IMAX 3D pozwalają widzom odbywać fantastyczne podróże w miejsca niedostępne dla większości ludzi, dzięki tytułom takim jak Wspaniałe Pustkowie-Spacer po Księżycu 3D, NASCAR 3D: The IMAX Experience lub Stacja kosmiczna, w którym w rolę narratora wcielił się Tom Cruise. Wyjątkowych wrażeń dostarcza komputerowa animacja, z którą można się zapoznać w filmach, takich jak: The Polar Express: IMAX 3D Experience, filmie Steve’a Oedekerka Santa vs. the Snowman oraz filmie IMAX Cyberworld. Trójwymiarowe okularu polaryzacyjne IMAX 3D (P3D) W kinach, w których stosuje się polaryzacyjną technikę trójwymiarową, każdy widz nakłada specjalnie skonstruowane polaryzacyjne okulary trójwymiarowe IMAX 3D z ponadwymiarowymi soczewkami. W systemie projekcji polaryzacyjnej stosuje się starannie dobrane filtry polaryzacyjne umieszczane przed obiektywem projektora o dwóch soczewkach mających odmienne ustawienie. Soczewki w okularach zostały starannie dobrane tak, by prezentować obraz z projektora przeznaczony dla właściwego oka. Soczewki kierują odpowiednie obrazy do prawego i lewego oka, zapewniając doskonały trójwymiarowy widok w pełnej gamie kolorów.