Malo wymagający kinoman, czy też ten ze szczątkowo rozwiniętą inteligencją oglądając film zanudzi się na śmierć. Intryga kryminalna bez wyjaśnienia? Thriller psychologiczny bez napięcia? Dramat obyczajowy jeśli za wyjaśnienie służyć będzie psychologia. Na pewno czarna komedia. Reżyser puszcza oko do widza i skazuje go na domysły, hipotezy. Może jednak to niezamierzona słabość scenariusza powoduje tyle niejasności? Mądrzy erudyci przedstawią wykładnię antropologiczną, kulturową, religijną, socjologiczną... Tymczasem jest to zjadliwa wręcz krytyka tzw. „poprawnego politycznego” społeczeństwa, dobrze sytuowanej rodziny, która na zewnątrz z pewnością jest przykładem odniesionego sukcesu, awansu społecznego i spełnienia własnych ambicji. W sterylnie czystych, ze smakiem i nowocześnie zaprojektowanych pomieszczeniach widzimy ludzkie manekiny wyprane z wszelkich emocji i uczuć żyjące w sztucznym świecie konwenansów i dobrego wychowania. Bezbronne wobec innego, wobec stłumionego, wypchniętego do strefy podświadomości, zapomnianego. Czy na pewno odrzuconego? Kapitalna scena, gdy wzburzona matka tłumaczy pochodzenia misa, którego zniszczyło jej dziecko. Kapitalna i żałosna. Powierzchowne, stereotypowe rozumienie norm prowadzi do oczywistego wniosku, ze „Jezus to nudny egocentryk”. Życie staje się jałowe i nudne. Jedynie dzieci nieskażone jeszcze poprawnością wychowania zachowują spontaniczne rozumienie tego, co naturalne, pierwotne, prymitywne. Instynktownie wyczuwają i dostrzegają nadchodzące zło. Przepiękna scena jak Izolda rozumie udzielanie pomocy rannemu, konającemu mężczyźnie. Ostrzeżenie dla rodziców, że dzieci zdecydowanie łatwiej wyrastają na budzącego przerażenie psychopatę niż na przykładnego, budzącego szacunek obywatela. Rajski eden na przedmieściach miasta? Niekoniecznie... Odchodząc pozostawiają za sobą zgliszcza, marzenia zostają (i to dosłownie) pogrzebane, rajski ogród zastępuje zniszczona ziemia....