Każdy kolejny dawał jej więcej, by zapomniała o poprzedniku... I coraz bardziej bolało. Jednak ona w środku niezasługiwała na nic, była pusta i nic nie dawała. Kij jej w oko.

5/10.

Wcale nie, Garrecie z 2009 roku. Drugi w zasadzie więcej brał niż dawał, a później odszedł niewzruszony.

Gdzie my jesteśmy?

Postępujące uprzedmiotowienie i brutalność kolejnych pocałunków robi wrażenie. O zużyciu przedmiotu. Scenografia mocna choć tak banalna.
9/10

Plus muzyka!