Film opowiada o powstawaniu jednego z najsłynniejszych filmów grozy - "Nosferatu - symfonia grozy". Na planie Nosferatu dochodzi to tajemniczych wydarzeń - w nieznanych okolicznościach giną lub umierają członkowie ekipy. Czy powodem tego jest skomplikowana relacja między reżyserem, a odtwórcą głównej rol?. Kim tak naprawdę jest Max Schreck?

F. W. Murnau w zachodniej europie kreci film o Nosferatu. Jego największym pragnieniem jest zrealizowanie wielkiego i autentycznego dzieła. Aby to osiągnąć jako odtwórcę głównej roli zatrudnił prawdziwego wampira Maxa Schrecka. Dziwne zachowanie Maxa, tłumaczy innym członkom ekipy, zupełnie nowym stylem aktorskim Schrecka, który rzekomo trenowany był przez samego Stanisławskiego. Jeżeli ostateczny wynik w pełni zadowoli reżysera i jego dzieło zgodnie z założeniami będzie doskonałe, zapłatą dla Maxa będzie ponętna szyja filmowej gwiazdy, Grety. Wkrótce oczywiste staje się, że Schreck nie potrafi utrzymać w ryzach swojej żądzy krwi. Podczas pierwszej nocy zdjęciowej jeden z członków ekipy, operator kamery Wolfgang Muller zapada na bardzo tajemniczą chorobę. Murnau zabiera go do szpitala w Berlinie i w pośpiech szuka zastępstwa. W czasie przerwy producent Albin Grau i scenarzysta Henrick Galeen rozluźniają się kilkoma sznapsami, niespodziewanie dołącza do nich Max. Wciąż wierzą, że jest on jedynie ekscentrycznym aktorem i wdają się z nim w pogawędkę. Wkrótce z przerażeniem wysłuchują historii o tym jak żona Maxa umarła podczas porodu, lecz nocami wciąż do niego wraca i o tym jak to ona uczyniła go tym kim jest teraz. Kiedy reżyser wraca z nowym operatorem, Fritzem Wagnerem, Schreck wciąż opowiada siedzącej w ciszy załodze o swoim życiu.
Galeen w końcu odkrywa prawdę o "metodzie aktorskiej " Schrecka, jednak za późno - staje się ofiarą opętanego wizją swojego filmu Mullera. Przerażony swoim czynem reżyser, decyduje się w końcu opowiedzieć przerażonej załodze całą prawdę o Maxie. Fakt, że zostali uwięzieni na wyspie, którą reżyser wybrał do realizacji swojego filmu sprawia, że jedynym logicznym wyjściem z sytuacji jest dokończenie zdjęć i przekazanie wampirowi obiecanej zapłaty. Podczas kręcenia finałowej sceny Murnau wstrzykuje Grecie morfinę. Stara się jak najdłużej przeciągać zdjęcia, aby zastał ich dzień. Jednak spragniony Max nie może już czekać dłużej; zagłębia zęby w szyi Grety i natychmiast zapada w sen spowodowany znajdującym się w jej krwi narkotykiem.

Jest rok 1922. Niemiecki reżyser - F. C. Murnau postanawia rozpocząć realizację marzenia swego życia - przerażającego horroru. Murnau chce, by jego dzieło zatrzymało bicie serc u widzów. Idealnym tematem wydają się wampiry - tajemnicze stworzenia, jednocześnie wzbudzające strach i zainteresowanie. By film był jak najbardziej realistyczny ekipa filmowa przenosi się do Czechosłowacji, by w opuszczonym zamku rozpocząć zdjęcia. Zarówno aktorzy jak i technicy od dawna zastanawiali się, kto w filmie zagra główną rolę - hrabiego Orlok gustującego w krwawych daniach. Sam reżyser nie podaje im zbyt wielu informacji - aktor nazywa się Max Schreck i ma dosyć nietypowe metody pracy. Kiedy w końcu dochodzi do spotkania z nim, wszystkim przechodzą dreszcze po plecach - oto widzą przed sobą najprawdziwszego wampira! No a przynajmniej człowieka, który tak wygląda. Schreck nigdy nie pokazuje się bez charakteryzacji, nigdy też nie wychodzi ze swojej roli - jakby ciągle grał. Rzadko się odzywa i unika towarzystwa. Nic dziwnego, że nie wzbudza sympatii. W miarę upływu czasu członkowie ekipy filmowej zaczynają się go po prostu bać. Rodzą się podejrzenia, że nie jest to zwykły aktor, tym bardziej, że na planie dochodzi do coraz liczniejszych i coraz bardziej tajemniczych wypadków.

Okazuje się, że Murnau zawarł umowę z najprawdziwszym wampirem. W zamian za grę w jego filmie otrzymuje życiodajną krew, lecz głownie chodzi mu o piekną aktorkę Gretę, także zapisaną mu w kontrakcie. Reżyser jest w stanie poświęcić swoją ekipę, aby tylko stworzyć prawdziwe arcydzieło sztuki filmowej. Będąc pod wpływem morfiny przedstawia straszliwą prawdę dotyczącą Maxa Schrecka producentowi i operatorowi. Panowie próbują przechytrzyć wampira podczas kręcenia ostatniej sceny - śmierci hrabiego. Ale hrabia Orlock okazuje się być od nich o wiele silniejszy. Na planie kolejno umierają aktorka Greta, producent Gustav i operator kamery Fritz. Murnau wszystko kręci. Teraz przychodzi kolej na niego, ale w ostsniej chwili reszta załogi filmowej otwiera wejście, a do pomieszczenia docierają promienie słoneczne. Wampir umiera. . . Murnau udaje się to wszystko uchwycić na taśmie.

Jest rok 1921. Murnau wyjeżdża z filmową ekipą do Słowacji, gdzie w naturalnych plenerach ma powstać film o hrabim Orloffie. Tytułową rolę ma w nim zagrać miejscowy, nikomu nieznany aktor. Wybór ten wywołuje duże zdziwienie wśród członków ekipy. Konsternacja powiększa się jeszcze na wieść, że zdjęcia mają być kręcone wyłącznie nocą... Szybko staje się jasne - dla widzów przynajmniej - że mający odtwarzać wampira pan Schreck jest prawdziwym wampirem...
[gazeta.pl]