2/10, ale tylko za to, że pierwsze 5 minut pozostały nie zmienione. Film trwa 2 godziny, wszystkie wątki zawarte w książce reżyser zdołał uśmiercić w ciągu 15 minut. Po kolejnych 45 stwierdziłam, że nie będę się męczyć. Rozumiem, że reżyser chciał pokazać zepsucie, jakie zawładnęło Dorianem pod wpływem lorda Henryka, ale nie jego czyny były głównym tematem książki. Czytałam powieść Wilde'a i jakoś nie zauważyłam "opisów", a oglądając film można było wysnuć wrażenie, że książka jest spisem wybryków Doriana. Przeraziło mnie to spłycenie. Powieść jest głębokim portretem psychologicznym jej bohatera, większą jej część zajmują rozterki, jakich doświadcza, gdy Henryk narzuca mu swoją ideologię. Wzmianki o skandalach są jedynie wątkiem epizodycznym. A już na pewno powodem samobójstwa Sybilli nie było to, że Dorian ją wykorzystał, a potem rzucił. To wyjątkowo płytkie wytłumaczenie, świadczące o nieumiejętności wyrażenia przez reżysera złożoności uczuć, jakie główny bohater żywił do młodej aktorki, takie trochę "robienie pod publikę". Wilde był, kim był, ale nie mogę mu odmówić przenikliwości wobec ludzkiej psychiki, z jaką pisał "Portret Doriana Graya" i boleję nad tym, że Oliver Parker spaprał taki dobry materiał na film.