Właśnie zobaczyłam Doriana Graya. Od lat jestem miłośnikiem książki i dlatego tak długo
zwlekałam z zobaczeniem filmu, w recenzjach którego tak często przewija się słowo
"gniot"... Niepotrzebnie. Daję 8/10, choć tak serio to 7 w porywach do 7.5. Dodatkowe punkty
właśnie za to, że WBREW moim oczekiwaniom film jest dobry. Klimat epoki, nieważne czy
realistyczny, ale po arystotelesowsku prawdopodobny; duszny, cuchnący Londyn, gdzie już
od czasów Szekspira, koronki i jedwab mieszają się z błotem rynsztoka i oparami używek -
pierwszy plus. Zdjęcia, rekwizyty, kostiumy - świetne. Zabawy w światy równoległe przy
pomocy nie tylko obrazu, ale i luster - kolejny plus. Aktorstwo: nie widzę, żeby Ben Barnes
był szczególnie drętwy, w końcu gra prostego chłopaczynę, któremu starszy kolega tak łatwo
namieszał w głowie, za to inni aktorzy jeszcze lepsi, a szczególnie Colin Firth - doskonały!
Dwa minusy: niepotrzebne te tanie efekty z horroru przy obrazie - nieruchomy zmieniający
się portret byłby o wiele bardziej wstrząsający, oraz zbędne eksponowanie wątku
sentymentalnej przemiany na koniec, wystarczyłoby pokazać wypalenie wewnętrzne Doriana
i to, że zrozumiał, że swoje życie przegrał na początku. Mimo tego, film miał doskonały
materiał wyjściowy - i go nie popsuł. Każdy z nas przegląda się w lustrze ekranu i widzi
czyhające za krawędzią ramy - zło.