Dzieło nie tylko pomyślane jako retro horror, ale i status old-schoolowego filmu grozy zwycięsko osiągające. Oprawa wizualna nie pozostawia żadnych złudzeń – „DBPM3” to najszlachetniejszy relikt ery VHS-ów! Film kręcony był w rozdzielczości zbliżonej do 640×480 pikseli, obraz jest mętny i przytłumiony, na dolnym krańcu towarzyszy mu zresztą szarawy, poziomy pasek. Reżyserowana przez trio Tomm Jacobsen/Michael Rousselet/Jon Salmon szydera to olbrzymie osiągnięcie w dziedzinie technicznej, projekt nie tylko napełniony tęsknotą za „Piątkami, trzynastego”, ale też jak niektórzy ich biedniejsi rówieśnicy wyglądający. Całość, pomimo skromnego budżetu, cechuje się bogactwem stylistycznym oraz efektownością. Wystarczy wspomnieć tu sceny otwierające „DBPM3”, przedstawione jako flashbacki poprzednich pozycji z teoretycznej trylogii: kolesie i brachole ostro imprezują, będąc przy okazji masakrowanymi przez filmową antagonistkę. Każdy epizodyczny bohater ginie krwawo, spektakularnie i przede wszystkim absurdalnie – kto nie zostaje ścięty zębatym dyskiem cyrkularki, ten kończy z twarzą w sokowirówce. Najbardziej imponuje jednak moment, w którym głowa studenta eksploduje w efekcie kontaktu z kostką Rubika. Brakuje słów, którymi opisać można geniusz tej krótkiej sekwencji. Inteligentnie parodystyczny charakter oraz wysoki poziom wykonawczy nadają „DBPM3” niebagatelną jakość.

hisnameisdeath . wordpress . com/2015/12/28/filmowe-podsumowanie-2015-roku-25-najlepszych -horrorow-cz-2 (spacje!)