Dzwoneczek i uczynne wróżki/film/Dzwoneczek+i+uczynne+wr%C3%B3%C5%BCki-2010-5050052010
pressbook
Inne
O FILMIE
Anglia, lato 1880 roku. Pewien chłopiec, wybrawszy się do lasu, by szkicować obrazki z natury, spotyka skrzydlate wróżki, z którymi się zaprzyjaźnia. Po powrocie do domu zwierza się ze swych niezwykłych przeżyć przyjacielowi. W rezultacie mieszkańcy miasteczka urządzają polowanie na baśniowe istoty, które zmuszone są uciekać z lasu. Chłopiec przypadkowo upuszcza lampę i las płonie. Mieszkańcy oskarżają go o zniszczenia, a ojciec wbija mu do głowy, że wróżki nie istnieją... Mija dwadzieścia lat. Wróżki powracają w okolicę, w której dawno nie gościły, by sprowadzić lato. Jedna z nich, o imieniu Dzwoneczek, zapuszcza się do opuszczonego domu, co powoduje gniew jej przyjaciółki, Widii, która oskarża ją o łamanie podstawowej zasady bezpieczeństwa zabraniającej zbliżania się do ludzkich siedzib. Do tegoż domostwa przybywają doktor Griffiths, skoncentrowany na swej pracy naukowej badacz życia motyli, wraz z ośmioletnią córeczką, Elizą. Dziewczynka wierzy we wróżki i postanawia przygotować dla nich specjalny domek. Wbrew przestrogom innych wróżek, Dzwoneczek odwiedza domek Elizy i zaprzyjaźnia się z dziewczynką. Chce także pomóc jej naprawić relacje z zapracowanym tatą, co powoduje serię dramatycznych komplikacji, albowiem wróżki, uważając, że Dzwoneczek została uwięziona, ruszają jej na ratunek.
WSZYSTKO, CO CHCIELIBYŚCIE WIEDZIEC O DZWONECZKU
Dzwoneczka powołał do życia słynny szkocki pisarz, klasyk literatury dziecięcej, twórca postaci Piotrusia Pana, James Matthew Barrie. Była to jedna z ważnych, choć drugoplanowych postaci w jego sztuce ?Peter Pan? (1902) oraz jej późniejszych wersjach powieściowych: ?Peter Pan in Kensington Gardens? (1906, wyd. polskie ?Przygody Piotrusia Pana?) oraz ?Peter and Wendy? (1911, wyd. polskie ?Piotruś Pan?). Dzwoneczek to skrzydlata, zapalczywa wróżka, kierująca się skrajnymi uczuciami, czasem złośliwa i nieznośna, czasem niezwykle miła i pomocna, niewątpliwie zakochana w Piotrusiu. Jej dziwaczne często zachowanie tłumaczone było tym, że ze względu na mały rozmiar ciała mogła wyrażać tylko jedną emocję naraz. Badacze literatury dostrzegali w sposobie ujęcia tej postaci archetyp kobiecości zmiennej i skłonnej do flirtu, a zarazem mocno niepewnej swej wartości. Dzwoneczek pojawiła się także w oficjalnej kontynuacji powieści Barriego ? ?Peter Pan in Scarlet? (2006, wyd. polskie ?Piotruś Pan w czerwieni?, 2006), autorstwa Geraldine McCaughrean, gdzie w końcu wychodzi za mąż za również uskrzydlonego Fireflyera. W niemej wersji ?Piotrusia Pana? (?Peter Pan?, reż. Herbert Brenon) z 1924 roku (przy realizacji pomagał sam pisarz) wróżkę zagrała Virginia Brown Faire, znana głównie z ról w niskobudżetowych westernach z lat 20. i 30. Co ciekawe, cała fabuła została zamerykanizowana. W słynnej i niezwykle popularnej wersji animowanej Disneya z 1953 roku Dzwoneczek był pozbawiony głosu. Z czasem ta postać przeszła znaczącą ewolucję. Trzeba też zaznaczyć, że w niektórych ekranizacjach nie pojawiała się wcale albo też tylko epizodycznie. W dobrze przyjętym serialu telewizyjnym wyprodukowanym przez wytwórnię Foxa ? ?Peter Pan and the Pirates? (1990?1992), bliższym fabule i klimatowi oryginału niż wersje disnejowskie, Dzwoneczek (Debi Derryberry) mówiła, i to sporo; była też ewidentnie zazdrosna o Piotrusia. W filmie ?Hook? (?Hook?, 1991) Stevena Spielberga, luźnej wariacji na temat utworu Barriego, Dzwoneczkiem była Julia Roberts. Niektórzy, surowo oceniając (skądinąd kasowy) film, wyróżniali właśnie Roberts ? kuszącą i eteryczną zarazem. W 2003 roku powstała wierna i wielce inteligentna wersja ?Piotrusia Pana? ? ?Piotruś Pan? (?Peter Pan?, 2003) w reżyserii P.J. Hogana, gdzie należycie wyeksponowano romantyczne wątki powieści, obecne w oryginale. Rolę Dzwoneczka zagrała francuska aktorka Ludivine Sagnier, doskonale oddając dwoistość tej postaci. Dzwoneczek we wszystkich tych filmach zachował ? choć w różnym stopniu ? swój oryginalny, nieco niepokojący charakter, jako postać miotana sprzecznymi uczuciowymi impulsami, ujmująca i zarazem chimeryczna.
WRÓŻKI RZĄDZĄ!
Dzwoneczek stał się nieoficjalną maskotką wytwórni Disneya, a z biegiem lat powstał prężnie działający rynek związany ze światem wróżek, dla którego książka Barriego była tylko luźną, acz istotną inspiracją. Pojawiały się nowe postaci (aż kilkadziesiąt!), a Dzwoneczek nabrał bardziej sympatycznych cech, lepiej wpisujących się w disnejowską tradycję. W 2005 zaczęto publikację serii książeczek dla dzieci, a potem obszerniejszych powieści o perypetiach baśniowej bohaterki i jej koleżanek. Dzwoneczek w tej wersji pozostała niecierpliwa i impulsywna, ale trudno już było mówić o jej zazdrości czy też złośliwości. Książki opublikowano w 45 krajach. Od 2006 roku ukazuje się w Europie miesięcznik dla dzieci ?Wróżki?, wydawany przez wydawnictwo Egmont (także w Polsce), zawierający zagadki, puzzle i inne gadżety związane ze światem wróżek. Działa też strona internetowa; powstały gry komputerowe. Stworzono cały świat wróżek ? Pixie Hollow (w Polsce zwany Krainą Elfów) jako odrębną część Nibylandii, krainy Piotrusia Pana. Wkrótce pojawiły się także popularne serie lalek i gadżetów. W dwóch parkach rozrywki Disneya zbudowano krainę wróżek. W Japonii w 2006 roku opublikowano nawet znaczki pocztowe z wróżkami. Zresztą tam też powstawały nieautoryzowane wersje animowane przygód Piotrusia Pana, gdzie dużą rolę odgrywała Dzwoneczek. Ten niewątpliwy handlowy sukces postanowiono zatem zdyskontować. W DisneyToon Studios w 2008 roku powstał animowany film, zrealizowany technikami komputerowymi z myślą o rynku wideo. Była to opowieść o Dzwoneczku i jej towarzyszkach z czasów, zanim wróżka poznała Piotrusia Pana. Po raz pierwszy w disnejowskim filmie Dzwoneczek ma głos! Amerykańska premiera DVD miała miejsce 28.10.2008, a polska w Disney Channel 18 października 2008, DVD zaś ? 4 listopada tego samego roku. Na ekrany kin film wszedł w Rosji, Argentynie, Meksyku i Japonii. Produkcja ta rodziła się w bólach, co było związane ze zmianami w kierownictwie koncernu i jego restrukturyzacją. Budżet wzrastał (przekroczył 50 milionów), powstawały kolejne wersje scenariusza. Początkowo rolę Dzwoneczka miano powierzyć zmarłej niedawno aktorce Brittany Murphy. John Lasseter z Pixara, który w 2006 został szefem Walt Disney Feature Animation, został poproszony o konsultację. Uznał powstały materiał za ?właściwie nie do oglądania?. Podobno perturbacje z tymże filmem skłoniły kierownictwo Disneya do znaczących zmian. Wiązały się one z gruntowną reorganizacją studia DisneyToon, działającego od 1990 roku. Decyzją Lassetera zrezygnowano z produkcji kontynuacji disnejowskich przebojów z myślą o rynku DVD (a czasem kinowym), czym studio zajmowało się od 1990 r. Obecnie jego zadaniem jest praca nad tak zwanymi spin-offs, czyli opowieściami nawiązującymi do znanych przebojów, z reguły rozwijającymi ich wątki drugoplanowe. To właśnie przypadek cyklu o Dzwoneczku. Jednak film, po dokonanych w nim korektach, odniósł rynkowy sukces, a prasa przyjęła go także życzliwie jako przykład familijnej rozrywki w dobrym stylu. Rok później miała miejsce premiera filmu ?Tinker Bell and the Lost Treasure? (DVD: ?Dzwoneczek i zaginiony skarb?, reż. Klay Hall). Film trafił do kin w Meksyku i innych krajach Ameryki Południowej oraz Grecji we wrześniu 2009 r., a w USA na rynek DVD ? 27.10.2009. Przez tydzień był też rozpowszechniany w amerykańskich kinach. Już podczas dwóch pierwszych miesięcy rozpowszechniania przyniósł zysk: ponad 50 milionów dolarów! Nic dziwnego, że zaplanowano kolejne części przygód Dzwoneczka. Trzecią z nich właśnie mamy okazję oglądać. W obsadzie oryginalnej, oprócz stałego zespołu (Lucy Liu i Mae Whitman jako Dzwoneczek), pojawił się doskonały angielski aktor Michael Sheen, pamiętny chociażby z filmów ?Królowa? (?The Queen?, 2006) Stephena Frearsa czy ?Frost/Nixon? (2008) Rona Howarda. Premiera kolejnego filmu z tego cyklu ? ?Tinker Bell: A Winter Story?, planowana jest na 2011 rok, a jeszcze następnego ? ?Tinker Bell: Race Through the Seasons?, w 2012 roku. Wygląda więc na to, że z sympatyczną wróżką spotkamy się jeszcze nie raz.
DOJRZEWANIE WRÓŻKI
Reżyser i scenarzysta Bradley Raymond tak wspominał swą przygodę z Dzwoneczkiem: ? W ?Piotrusiu Panu? poznajemy wróżkę jako w pełni ukształtowaną postać. Gdy ze scenarzystą Jeffem Howardem pracowaliśmy nad pierwszą częścią opowieści o Dzwoneczku, postanowiliśmy niejako cofnąć się do źródeł i poznać Dzwoneczek i jej świat. Uwielbiam opowieści o magicznych światach, sam w dzieciństwie mocno wierzyłem w zębową wróżkę. W przypadku najnowszego filmu głównym tematem opowieści miało się stać zetknięcie tych dwóch światów ? codzienności i magii. ? Eliza odkrywa świat wróżek, jego reguły, ich język. Chcieliśmy się odwołać zarówno do utworów Barriego, jak i wielkiej tradycji disnejowskiej związanej ze światem Piotrusia Pana ? tłumaczył realizator. W pewnym momencie film przeradza się w pełną napięcia opowieść przygodową. ? Wróżki spieszące na ratunek Dzwoneczkowi, jak wiemy, nie potrafią latać podczas deszczu. Muszą więc zbudować specjalną łódź. Także w związku z tym w drodze czeka ich mnóstwo niebezpieczeństw: rozpędzony samochód, forsowanie wodospadu i doprawdy nieznośny kot ? opowiadał Raymond. Jego zdaniem kluczem do powodzenia filmu jest precyzyjny i trzymający w napięciu scenariusz: ? Jeśli nie masz do opowiedzenia historii, która sprawi, że widzowie będą siedzieć do końca filmu na krawędzi fotela, to nie masz się co zabierać za robotę ? wykładał twórca swe credo. ? Moja metoda jako reżysera to stać się strażnikiem opowiadanej historii, praca całej ekipy ma temu właśnie służyć. Po nauki udał się reżyser głównie do swego nowego szefa, Johna Lassetera. ? Praca z Johnem to wielkie przeżycie. To jakby znaleźć się znowu w filmowej szkole ? podkreślał. Producentka Helen Kalafatic dodawała, że poprzez kolejne perypetie ujawniają się i zmieniają charaktery głównych bohaterek: ? Zespołowy wysiłek wiąże ze sobą wróżki. Na przykład Widia wzmacnia swój związek z innymi przyjaciółkami, odgrywając kluczową rolę w ocaleniu Dzwoneczka. Pamiętam Dzwoneczka z dzieciństwa. To postać, którą trudno zapomnieć. Właśnie stworzenie takich wyrazistych, wielobarwnych postaci było naszym celem. Spotkanie świata magii i nauki stało się ważnym elementem fabuły. Eliza wierzy w inny świat, jej ojciec jako naukowiec jest bardzo sceptyczny. ? To Dzwoneczek jest tą postacią, która wzmocni i naprawi więzy rodzinne między nimi, wprowadzi jakże twórczy element zamętu i zmiany ? mówił reżyser. ? Za przesłanie naszego filmu można uznać prostą, acz piękną myśl. Musimy uwierzyć, zaufać tym, którym kochamy ? podkreślał Raymond. ? Widia uczy się zaufania do Dzwoneczka, Dzwoneczek uczy się zaufania do Widii, a co najważniejsze, doktor Griffiths uczy się ? z pomocą Dzwoneczka ? zaufania do własnej córki.
MAGIA NIE MOŻE ISTNIEĆ BEZ MUZYKI
Za jeden z najważniejszych momentów filmu twórcy uznali scenę, w której Dzwoneczek uczy Elizę latać. Kalafic i Raymond przeprowadzili ankietę wśród znajomych dzieciaków na temat latania. Okazało się, że dziewczynki najczęściej marzą, by latać w bezpiecznym miejscu ? swojej sypialni. A to marzenie często brało się z lektury ?Piotrusia Pana? i ?Mary Poppins?. Uznano, że te sceny i w ogóle temat latania należy mocno podkreślić odpowiednią muzyką i piosenkami. Muzykę do filmu skomponował Joel McNeely (?Kroniki Indiany Jonesa?, ?Holes? ? DVD, TVP: ?Dziury?). Piosenki wykonały: irlandzka piosenkarka folk Cara Dillon, wokalistka i znana autorka piosenek Holly Brook oraz siedemnastoletnia Brigit Mendler, znana z hitu wylansowanego w disnejowskim programie Disney Channel ?The Wizards of Waverly Place? oraz serialu ?Good Luck Charlie?. Powstały na potrzeby filmu trzy oryginalne utwory: ?Come Flying with Me? (śpiewa Dillon), ?How to Believe? (kompozycja: Adam Iscove, w wykonaniu Holly Brook i Brigit Mendler) oraz ?Summer Just Begun? (Dillon). Pierwsza z nich, według Kalafic, opowiada o tym, jak potrzebna jest wiara w siebie i towarzyszy lotu. Drugą napisał członek ekipy filmu, który przedstawił swe utwory reżyserowi i zdobył jego uznanie. ? Byliśmy bliscy wykorzystania tej piosenki Adama w ?Dzwoneczku i zaginionym skarbie?, ale dopiero teraz idealnie pasowała do fabuły i charakteru filmu ? wyznał reżyser.
WIARYGODNIE I CUDOWNIE
Scenograf Fred Warter zadbał, aby świat wróżek oraz sceneria sielskiej Anglii wzajemnie się przenikały i tworzyły spójną i wiarygodną całość. W tym celu wytrwale studiował ilustracje książkowe z epoki, a także odbył kilka podróży, oglądając angielskie ogrody i przyrodę. ? Naszym założeniem był jak najbardziej realistyczny wygląd świata na ekranie. W tym względzie także wzorowaliśmy się na disnejowskim ?Piotrusiu Panu?. Jednocześnie musiał być to świat, do którego przenikały elementy fantazji i magii ? mówił reżyser. Jeśli chodzi o świat wróżek, jego wygląd się nie zmienił w porównaniu z poprzednimi filmami. Zmienił się natomiast wygląd samych wróżek ? bo inaczej wyglądają one w różnych porach roku. Filmowcy byli bardzo dumni z łodzi wróżek zbudowanej z kory i liści. Jeśli chodzi o pokój Elizy, to pracowało nad nim 21 animatorów, wykorzystano autentyczne rysunki dzieci dotyczące wróżek. Radość sprawiło filmowcom sporządzenie ?Przewodnika po świecie wróżek?, księgi przygotowanej przez Elizę z pomocą Dzwoneczka, która zdradziła jej wiele szczegółów na temat Doliny Elfów, jej osobliwości i jej historii.
ACH, CO ZA GŁOSY!
Mae Whitman ponownie udzieliła głosu Dzwoneczkowi. ? Od chwili, kiedy ją pierwszy raz usłyszałem, wiedziałem, że to nasz Dzwoneczek ? mówił Raymond. ? Ma w głosie zarazem zadziorność, jak i niewinność, niezbędną do tej roli. Aktorka tak opowiadała o swej bohaterce: ? Jest buntownicza i zarazem bardzo lojalna. Kieruje nią często ciekawość, ma wielki temperament i odwagę. Te sprzeczności w doskonały sposób się w niej łączą. Praca w krainie wróżek, doskonale zorganizowanej, zaczyna ją nużyć. Naprawienie relacji Elizy z jej ojcem ? to dla niej prawdziwe wyzwanie. Twórcy filmu podkreślali, że postać ta zmienia się, dorasta. ? Na przykład Widia, swymi działaniami i charakterem temperuje nieco postępowanie Dzwoneczka ? zauważył Raymond. Głosu tej wyjątkowo szybko latającej wróżce, do której ważnych zadań należy zapylanie kwiatów i kontrola nad wianiem wiatrów, użyczyła Pamela Adlon (?Californication?). Jest opryskliwa i obdarzona sarkastycznym poczuciem humoru. Kalafatic tak mówiła o tym, co łączy Dzwoneczek i Widię: ? Byliśmy świadkami ich długotrwałej rywalizacji. Ale nie są wrogami. Ich konflikty wynikają w wielkiej mierze z podobieństw charakterów. W tej części filmu nauczą się współpracować. Wodną wróżkę, Mgiełkę, zagrała w oryginalnej wersji Lucy Liu (?Aniołki Charliego?, ?Kill Bill?): ? Ma bardzo dobry charakter, może czasem nie łapie niektórych żartów, ale da się lubić ? mówiła o swej postaci aktorka. ? Kiedy trzeba, odznacza się odwagą i siłą ? dodawała Kalafatic. Iskierka (Raven-Symoné, ?Doktor Dolittle 2?) to z kolei perfekcjonistka, kierująca się dość sztywnymi regułami postępowania, co powoduje napięcia pomiędzy nią a Dzwoneczkiem. Aktorka zauważyła: ? Bez odwagi, czasem brawury Dzwoneczka, jej talenty byłyby w dużej mierze bezużyteczne. Boi się bowiem ryzyka i traci głowę w sytuacjach wymagających szybkich decyzji. Do roli Elizy zaangażowano angielską trzynastolatkę, Lauren Mote, która występowała już w radiowej serii BBC ?Mathilda? oraz scenicznej wersji musicalu ?Oliver?. ? Ma w głosie moc prawdziwej gwiazdy, trudno to opisać ? twierdził reżyser. Sama młoda aktorka rezolutnie opowiadała, że wierzy we wróżki, ?które pomagają nam w życiu jak mali aniołowie stróże?. Zwróciła też uwagę, że film dotyka ważnego tematu: zdarza się bowiem, że rodzice nie podzielają dziecięcego punktu widzenia, co Lauren zna z doświadczenia. Brytyjczyk Michael Sheeen (?Frost/Nixon?, ?Królowa?) według reżysera nasycił głos doktora Griffithsa wyczuwalnym od pierwszego momentu ciepłem. Aktor wyznał, że zna doskonale wersję disnejowską i uwielbia ją, tak jak i jego córka. Co ciekawsze, w wieku czternastu lat na scenie grał w inscenizacji Barriego jednego z zagubionych chłopców. Kalafatic podsumowywała: ? Film, zwłaszcza animacja, to praca niezwykle zespołowa. Myślę, że daliśmy z siebie wszystko, by sprostać wielkiej tradycji wiążącej się z Dzwoneczkiem ? literackiej i filmowej.
O TWÓRCACH FILMU
Bradley Raymond (scenariusz i reżyseria) Pochodzi z Denver. Uczył się w prestiżowej szkole animacji Joe Kubert School of Cartoon Art. Związał się z wytwórnią słynnego animatora Don Bluth's Productions, pracując głównie jako twórca storyboardów przy filmach ?Thumbelina? (DVD: ?Calineczka?, 1994) i ?A Troll in Central Park?(wieo, DVD: ?Troll w Nowym Jorku?, 1994). Pracował dla Walt Disney Television przy serialu ?Aladin?, a dla Turner Animations przy serii ?Cat's Don't Dance?. Z wytwórnią Disneya był coraz bliżej związany od połowy lat 90. Początkowo zajmował się pracą nad storyboardami, następnie debiutował jako samodzielny scenarzysta i reżyser.
O AKTORACH
Mae Whitman (Dzwoneczek) Urodziła się 9.06.1988 w Los Angeles. Jest córką aktorki znanej z wielu ról drugoplanowych, Pat Musick i scenografa Jeffa Whitmana. Podobno zwróciła uwagę speców od castingu w wieku trzech lat, gdy na przesłuchaniach mamy głośno deklarowała znudzenie. Po raz pierwszy użyto jej głosu w reklamówce ?Tyson Chicken?. Drogę do kariery otworzyła jej rola w filmie ?Kiedy mężczyzna kocha kobietę?, gdzie zagrała córkę bohaterki kreowanej przez Meg Ryan. Od tego czasu wystąpiła zarówno w wielu filmach aktorskich, jak i w dubbingu, a także podkładała głos w grach komputerowych.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.