Już nie pamiętam kiedy jakiś film tak mnie mocno irytował od samego początku i z każdą
minutą irytacja moja się podwajała. Jedyne co mnie trzymało przed ekranem, to myśl, że
niemożliwe jest, żeby to był aż taki gniot przy takiej obsadzie, i ze pewnie się jakoś to rozkręci.
Niestety równo z końcem filmu poziom mojej irytacji sięgnął apogeum.
Ten film to jest jakaś zemsta na widzach. Tak jak główny bohater, ów policjant, który okazuje
się być mszczącym śmierć swojego ojca iluzjonistą, tak chyba reżyser mścił się na widzu.
Ten film jest tak głupkowaty, że "Fast furios" przy nim wydaje się być "Obywatelem Kane".
Oto czterech przecietnych iluzjonistów zostaje połączonych w zespół przez tajemniczą osobę.
Od razu nie wiedzieć czemu robią takie show, że pokazy Coeprfielda przy nich to jak występ
"Mazowsza" z odtworzenia na video. Na końcu okazuje się, że za tym wszystkim stoi policjant,
który ich przez cały film tropił i ścigał. Czyli mniej więcej Tomy Lee Jones, okazuje się być
ściganym.
"Lost" przy tym filmie jest najbardziej logicznym filmem wszechczasów.