nie powiedział, że będzie dobrze, że życie to bajka bądź przyjemna chwila. To tylko poeci bądź ludzie na niezłym cyku mogą opowiadać takie rzeczy. Seidl pyta swoim obrazem: Myślisz, że życie jest złe? I odpowiada: Jest znacznie gorsze.
W tym filmie nie ma miejsca na optymizm, życie jest zbyt brutalne, zbyt zawężone do mechanicznego wykonywania obowiązków oraz klepania pieniędzy. Człowiekowi się nie układa, żyje w nędzy, na jakimś skraju egzystencji, gdzie śmiech jeśli się pojawia, to brzmi tragicznie i nieswojo.
Seidl nie karmi nas optymizmem, nie utrwala wesołych obrazów, przyjemnych dla oka i intelektu. Świat, który nam pokazuje jest odpychający, brudny i zły, a normą normalności stała się nienormalność. Liczy się "serioznyj geszeft", forsa, za którą można z człowieka zrobić psa, z nikogo kogoś.
Losy bohaterów są przesądzone, żyją w jakiejś piekielnej przestrzeni, z której jedynym wyjściem będzie ostatecznie śmierć.