na początku miałam ochotę sobie odpuścić - denerwowała mnie główna bohaterka. nie tyle dołowała dramatami miłosnymi, co swoją infantylnością. i nagle pojawiają się sceny będącę wręcz satyrą artystycznego świata. problemy ze związkami okazują się wynikiem nie tylko wrażliwej duszy, ale też filozofii środowiska Isabelle. nawet gdy nagle okazuje się, że jest szczęśliwa, to wszystko zostaje przekreślone, przez dosadny komentarz przyjaciela. Być może jako artystka potrzebuje ona ciągłej akceptacji nie tylko na poziomie zawodowym. Końcowa scena z Depardieu po prostu genialna. Całość myślę, że może być również przeniesiona na dowolnie inne środowisko - jeżeli jesteśmy podatni na wpływy (znajomych, mediów itd), to niekoniecznie znajdziemy szczęście dla siebie.