Trafiłam na niego przez przypadek i w sumie od razu mnie zaciekawił. Dobra muzyka, fajna fabuła, ciekawe postacie Elisabeth Harnois miała 30 lat w trakcie jego kręcenia, przez co byłam w szoku jak się tego dowiedziałam :) zaś Jesse McCartney miał "zaledwie" 22 lata, nie przeszkodziło im to w tym, żeby wypaść naprawdę dobrze jak na "zwykły" film. Zarówno dialogi i żarty mi się podobały, chyba ulubiony jest o polarze :) zaś tekst jaki utkwił mi w pamięci to "Sky is the limit" :)
Wiele osób porównuje go do "Szkoły uczuć", po tym jak trafiłam na "Keith'a", dla mnie "Szkoła..." stała się przesłodzona, mdła. W "Keith" przemawia do mnie większy realizm i "surowość" bohatera oraz historii. Poznajemy chłopaka, który nie chce współczucia od innych, który nie może pogodzić się z tym co go spotkało, no bo w końcu komu było by lekko pogodzić się z wyrokiem jakim jest śmiertelna choroba? Raz trafiłam w internecie na tekst, gdzie lekarz zapytał się pacjentki chorej na raka "Jak to jest budzić się codziennie, wiedząc, że się umiera? Ona odpowiedziała mu: Jak to jest budzić się codziennie i udawać, że się nie umiera?" Jeden z dobitniejszych tekstów jakie przeczytałam w połączeniu z tym filmem skłonił mnie do refleksji nad swoim życiem, czy to co robię jest tym czego chcę, czy to są moje wybory. Tak więc film wobec mojej osoby zrobił robotę. Myślę, że jeśli kiedyś dopadną mnie wątpliwości w pewnych sytuacjach, to włączę go, by przypomnieć sobie, że "mam nieograniczone możliwości" :)