Film Natalii Brzozowskiej to jeden z wielu zrealizowanych na przełomie lat 40 i 50 dokumentów poświęconych pracy górników, a jednak znacznie różniący się od większości z nich. Jego autorka nie posłużyła się bowiem komentarzem słownym, styl filmowy odbiegał od dominującej wówczas estetyki. Kopalnia nie wpisywała się w nurt filmówFilm Natalii Brzozowskiej to jeden z wielu zrealizowanych na przełomie lat 40 i 50 dokumentów poświęconych pracy górników, a jednak znacznie różniący się od większości z nich. Jego autorka nie posłużyła się bowiem komentarzem słownym, styl filmowy odbiegał od dominującej wówczas estetyki. Kopalnia nie wpisywała się w nurt filmów propagandowych. W pierwszej sekwencji autorzy filmu eksponują wysiłek fizyczny górników, jednocześnie wprowadzając zabiegi wyraźnie odrealniające - ostry kontrast, bliskie ekspresjonistycznym eksperymentom światło i muzykę, której całkowicie podporządkowano ruch wewnątrzkadrowy (przesuwająca się taśma z węglem, przerzucanie brył łopatami, praca świdrów górniczych) i rytm montażowy poszczególnych sekwencji, oparty na powtórzeniach i paralelizmach. Dramaturgia filmu zbudowana została na oczekiwaniu, konsekwentnie narastającym napięciu. Początkowo prace górnicze przebiegają prawidłowo, ale sposób ich filmowania sprawia, że widz odczuwa niepokój, ponieważ kamera ukazuje co jakiś czas pełne lęku twarze kobiet - czekających i modlących się do św. Barbary. Tragedia wisi w zakurzonym powietrzu kopalnianych korytarzy. W kulminacyjnym momencie dochodzi do zawału jednego z nich. Na pomoc rannym górnikom spieszą ich koledzy. Choć w finale praca kopalni zostaje przywrócona, to w pamięci pozostają obrazy strachu i rozpaczy i rodzi się pytanie o najwyższą cenę, którą przychodzi niekiedy zapłacić górnikom.
Na pewno warto obejrzeć. Dobry przykład znakomitej szkoły polskiego dokumentu. Dużo w pracy górników się nie zmieniło. Wciąż jest to praca ciężka i niebezpieczna.
