Jako, że nie nadaję się do komentowania filmów z głębszą, niż ta zawarta w filmie braci Lumiere fabułą, pozwolę sobie poszaleć tutaj:

Z początku wydawał mi się bezwartościowy. Na pierwszy rzut oka takie troszkę marnowanie taśmy filmowej. Ktoś powie: "zwróć uwagę na czas, w któym film powstał! to arcydzieło!" - Właśnie z uwagi na datę powstania filmu wysnuwam wniosek, że taśma filmowa była pewnie bardzo kosztownym materiałem, więc tym bardziej nie należało jej marnować:)

Jak już nadmieniłem, film wydawał mi się słaby TYLKO NA PIERWSZY RZUT OKA. Bo po uważnej analizie (obejrzałem film kilka razy!) w oczy rzuciły mi się dwie, moim zdaniem fundamentalne zalety, wynoszące ten film na wyżyny gatunku (gatunek - filmy o kowalach)

1. W tym "obrazie" (staram się użyć modnego słowa) spotykamy się z jedynym w historii kina kowalem występującym "w", czy też, mówiąc bardziej biesiadnym żargonem - "pod" krawatem. I w białej jak śnieg koszuli. Możnaby powiedzieć, że to pomyłka twórców dzieła. Jednak postać pomocnika podpowiada nam, że praca trwa już dośc długo ( zgarbiona, rutynowa postawa, znudzenie całym aktem do tego stopnia, że zdaje się nie zauważać niecodziennego widoku kinematografu). Reasumując, wygląd kowala ukazuje nam prawdziwą wagę tego zawodu. Jest to człowiek dobrze ubrany, pomimo bujnych wąsów gładko ogolony, czysty, o prężnej postawie. Rangą dorównuje, nie ujmując, choćby dzisiejszemu urzędnikowi M Banku.

2. Szacunek do pracy oraz siebie samego przejawiający się w końcówce filmu. Po dwóch podejściach do kowadła czas na wypoczynek. W ułąmku sekundy zjawia się czeladnik z wódeczką, ucierając nosa wszystkim XX-XXI - wiecznym krytykantom, narzekającym na polski system pracy. A tu proszę, zaskoczenie.

Miało być 2 - jest 10

Pozdrawiam!