Byłem sceptyczny wobec tego tego filmu. Guillermo del Toro to słaby reżyser, który na koncie ma tak pretensjonalne i efekciarskie knoty jak  "Mutant" czy "Blade 2 - Wieczny łowca". Jakim cudem mógłby nagle zrobić dobry, a do tego ambitny film?  A jednak cuda czasami się zdarzają. Przykładem na to jest właśnie Labirynt Fauna.

Del Toro udało się zachować idealną równowagę w tej historii - równowagę dwóch odmiennych rzeczywistości -  świata brutalnego okrucieństwa hiszpańskiej wojny domowej oraz świata magii i fantazji wykreowanego w umyśle malej dziewczynki. Jest w tym filmie wiele tropów psychoanalitycznych, odwołań do Freuda i Junga. Mała dziewczynka wrzucona w brutalny męski, okrutny świat, świat wojny i cierpienia ucieka w inny lepszy świat. W takiej sytuacji można jedynie albo poddać się regułom świata zastanego albo uciec w wyimaginowany świat. Innej opcji nie ma. A mała dziewczynka wyobraża sobie swój własny świat. Ale nie jest to świat bajkowy i pełen ciepła. Jest wykrzywionym odbiciem rzeczywistości, jaką dziewczynka zna. Okrucieństwo jak wirus przedostaje się do jej wyobraźni, zaraża jej piękny, baśniowy świat. Gdyż ona nie zna innego świata. Tutaj del Toro mówi naprawdę coś ważnego. Nasza wyobraźnia nie jest odłączona od rzeczywistości. Nawet jeżeli uciekamy, to rzeczywistość zabieramy razem ze sobą do naszego nowego wspaniałego świata. Nasza wyobraźnia zawsze jest skażona przez warunki, w których żyjemy. "Labirynt Fauna" doskonale tę prawdę odzwierciedla.

Mi się film podobał i to nawet bardzo. Pomysłowy scenariusz i udane połączenie świata rzeczywistego ze światem magii sprawiają, że ten film ogląda się z prawdziwym zainteresowaniem.

Jak udało się zrobić tak dobry film tak słabemu rezyserowi? A jednak więcej jest cudów na świecie niż się wydaje filozofom.... Albo też widzom. ;)