Jak dwustukilogramowym młotem pneumatycznym dudni zewsząd że film oczekiwań czyiś nie spełnił, bo nie było w nim fantasy czystego, jak w LotR czy Narnii.

Otóż wątek fantastyczny został wkomponowany (choć gra we społy pierwsze skrzypce) w dramat walki o wolność po wojnie domowej która wprowadziła chorą dyktaturę...

Ofelia ucieka od brudu rzeczywistości, od matczynych moralitetów na temat szarej dorosłości, od chorego ojczyma i tego wszystkiego co wraz z dzieciństwem ma przeminąć.

W miejscu, gdzie faszystowska dyktatura tłamsi wszelki opór i wolę życia, jedynie dzieci, nieświadome grozy ich otaczającej mogą poczuć się wolne, otaczając się kloszem własnego świata. Dorosły łapie za broń...

Nie jest to kino fantasy, naszpikowane efektami, pełne barwnych wróżek, różdżek czy innych magicznych-pałatajstw - jeżeli tego właśnie się spodziewacie - radziłbym odpuścić, ale tylko od perspektywy podejścia do obrazu, bowiem zobaczyć naprawdę trzeba!

W trakcie oglądania nie zachwycać się jeno komputerowymi wstawkami, ale także uruchomić zwoje w kierunku pracy.

Pozdrawiam.