To film, w którym nie igrzyska są ważne, nie skąpany w słońcu Paryż, ale niezwykła postać głównej bohaterki. Pokazuje, jak duże znaczenie mają drobne gesty i autentyczna dobroć. Blandine jest tak naturalna i szczera. Jej nieśmiałość, wycofanie i ostrożność w kontaktach czynią ją niezwykle ludzką i bliską. Nie szuka rozgłosu ani nie udaje kogoś, kim nie jest. Wręcz przeciwnie, to właśnie jej prostolinijność i empatia przyciągnęły moją uwagę i sprawiły, że bardzo polubiłam tę dziewczynę.
Choć często czuje się zagubiona, nie panikuje ani nie reaguje gniewem. Zamiast tego okazuje cierpliwość, wyrozumiałość dla innych, a nawet życzliwość wobec tych, którzy niezbyt liczą się z jej uczuciami. Widoczne jest to przede wszystkim w relacjach z siostrą i siostrzenicą. Potrafi okazać prawdziwą troskę mimo własnych lęków i niepewności.
Blandine nie jest typową filmową bohaterką – nie rzuca się w wir przygód, nie zdobywa świata przebojowością. Jej siła tkwi w czymś znacznie cenniejszym: w umiejętności bycia dobrą osobą nawet wtedy, gdy życie nie układa się po jej myśli. Ileż takich dziewczyn chodzi po świecie i są mało zauważane. A to wielka szkoda.