Przytoczyłeś tu kilka uwag, z którymi muszę się zgodzić: momentami faktycznie ekspolzje emocji są tak ciskane widzowi twarz, że aż się odechciewa. Dużo cierpienia, nakładającego się na siebie to również pewien problem, choć z drugiej strony - jakby to powiedział Figurski - "taka konwencja, nie rozumiecie". Rozumiem więc, że mogło pojawić się u Ciebie uczucie pt. "No come on, co jeszcze?!", aczkolwiek mnie jakoś jednak ominęło.

Pewne aspekty są jednak dla mnie nie do końca zgodne. Montaż, przykładowo, jest całkiem niezły, żywy, pozwala oddychać. Dużo tu zbliżeń i najazdów, ale to w końcu dramat psychologiczny. Pojawiają się jednak i inne ujęcia, a całość nie sprawia wrażenia niechlujnej roboty. Jeśli chodzi o zwroty akcji, to niekoniecznie było tak, że wszystkie przewidziałem; ale to oczywiście może świadczyć o moim kinowym zacofaniu. Gra aktorska to jakby kwestia gustu, faktem jest, że Garcia pocierał twarz za wszystkie czasy... Psychologia, ból, cierpienie, próba odpowiedzi, to wszystko jednak wrzuca akotrów do pewnego zaklętego rewiru, w którym ilość ruchów jest jednak ograniczona.

Psychologicznych subtelności tu może rzeczywiście mało, ale to jeszcze nie przekreśla tego filmu, który, ostatcznie, jednak mi się podobał.