Od razu przyznaję, że nie czytałam książki, żeby nie było nieporozumień. Film jako taki oceniam bardzo wysoko, jest to świetny thriller (taki horrorowaty nawet, można powiedzieć), trzymający w napięciu do ostatniej chwili – pod sam koniec byłam pewna, że ta kobieta w restauracji to jest faktycznie Annie Wilkes. Obsada znakomita. Wiele słyszałam o roli Kathy Bates w tym filmie i wiem teraz, że żadne pochwały na temat jej aktorstwa nie były przesadzone. Jest przerażająca i dzięki niej zaczynam rozumieć stosunek niektórych ludzi show-businessu do swoich fanów. W swoim fanatyźmie jest potwornie autentyczna. Świetna rola Jamesa Caana, wprawdzie miał za zadanie jedynie być przerażonym i nieustannie szukać nowej drogi ucieczki, ale wywiązał się bardzo dobrze. Nie jestem pewna czy w scenie „ostatecznego starcia”, jak to można nazwać, nie przekroczono granicy dobrego smaku, twórcom horrorów często wymyka się ona spod kontroli. Gdy już myślimy, że potwór jest martwy, bo odcięto mu głowę/na coś się nadział/coś go przejechało, itp. – on wstaje i znów zaczyna gonić naszego bohatera. Tym bardziej śmiesznie to wygląda, jeśli tym potworem jest człowiek, który przecież nie powinien być niezniszczalny. Myślę jednak, że twórcy scenariusza w miarę ostrożnie się z tym problemem obeszli i nie było tak źle, jak możnaby przypuszczać. Polecam miłośnikom kina grozy.