role

Popularny wokalista Ustad Bade Ghulam Ali Khan zaśpiewał dwie piosenki w tym filmie, jako głos Tansena. Podobno otrzymał 25,000 rupii za piosenkę, podczas gdy normalna stawka popularnych piosenkarzy od playbacku (jak Lata czy Rafi) wynosiła poniżej 500 rupii za piosenkę.

błędy w filmie

Sekwencja taneczna do piosenki "Pyar Kiya To Darna Kiya" została nakręcona w słynnym Shish Mahal (Lustrzanym Pokoju) w Forcie Lahore (Pakistan), co jest historycznym błędem, jako że ani jedno ani drugie nie istniało w czasach Imperatora Akbara. Fort został zbudowany przez wnuka Akbara, Imperatora Shaha Jehana, wiele lat po śmierci Akbara. Lustrzane dekoracje (znane jako słynne szkło z Aleppo) było częstym motywem w architekturze z czasów Wielkich Mogołów.

pozostałe

Produkcja filmu ciągnęła się ponad 10 lat.

Posąg Lorda Krishna użyty podczas zdjęć wykonany jest z czystego złota.

Prithviraj Kapoor przeglądał się w wielkim lustrze przed każdym ujęciem. Kiedy reżyser K. Asif zapytał go o powód, aktor powiedział, że robi to, by lepiej wczuć się w postać swojego bohatera.

To pierwszy pełnometrażowy film w historii kina, który został pokolorowany przed ponownym wypuszczeniem na ekrany kin. Niektóre produkcje z Hollywood zostały tak pokolorowane, jednak do wersji video, nie kinowych.

Reżyser K. Asif początkowo wybrał Sapru, Chandramohana i Nargis do odegrania ról Akbara, Salima i Anarkali.

Wraz z pojawieniem się pierwszego kolorowego indyjskiego filmu "Jhansi Ki Rani" w 1951, nastąpiła rewolucja filmowa. Reżyser K. Asif chciał na nowo nakręcić cały film na kolorowo, ale kiedy dystrybutorzy stracili cierpliwość, miał nakręcone 2 piosenki i 30 minut momentu kulminacyjnego filmu. Resztę filmu (85%) nakręcił więc na czarno-biało. Jednak w XI.2004 roku cały film został odnowiony i pokolorowany w ciągu roku przez IAAA (Indyjską Akademię Sztuki i Animacji) oraz ponownie wydany.

Jest to jeden z dwóch ukończonych przez K. Asif filmów. Kiedy zmarł w 1971 roku, pozostawił jeszcze dwa niedokończone filmy: "Sasta Khoon Mahenga Paani" oraz "Love and God" (ten został wydany przez K.C. Bokadię w 1986 roku).

To był (obok "Devdasa" Sanjay'a Leela Bhansaliego) najdroższy film w historii indyjskiej kinematografii. Krawców do szycia kostiumów sprowadzono z Delhi, specjalistów od haftów z Surat-Khambayat, biżuterię robili złotnicy z Hyderabadu, rzemieślnik z Kohalpur projektował korony, kowale z Radżastanu wykuli broń, a misterne obuwie zamówiono w Agrze. W sekwencji bitewnej użyto 2000 wielbłądów, 4000 koni i 8000 żołnierzy Indyjskiej Armii (głównie z indyjskiego regimentu armii w Dżajpurze). Było to możliwe dzięki specjalnemu zezwoleniu ministra obrony (wielka rzadkość w obecnych czasach).
W całości film kosztował 1.5 crore (czyli 10,5 mln rupii) tzn 38.29 crores w przeliczeniu na współczesne ceny (czyli 382,9 mln rupii).

W piosence "Ae Mohabbat Zindabad" śpiewa Mohammed Rafi wraz ze 100 osobowym chórem.

Piosenka "Pyar Kiya To Darna Kiya" ma niezwykłą historię powstania: kosztowała 10 milionów rupii w czasie, gdy normalnie film kosztował poniżej miliona; jej tekst był pisany i poprawiany 105 razy przez autora Shakeela Badayuni, zanim reżyser muzyczny Naushad ją zaakceptował; nakręcono ją w słynnym Pałacu Luster - Shish Mahal; a ponieważ, ze względów technicznych, w tamtych czasach nie umiano inaczej uzyskać pogłosu, Lata Mangeshkar na życzenie Naushada śpiewała tę piosenkę w łazience należącej do studio. Ta piosenka była jedną z 3 sekwencji nakręconych od razu w kolorze.

Film miano początkowo zdubbingować 3 razy - w wersji dialogowej Hindi, tamilskiej i angielskiej. Tamilska wersja wypadła bardzo kiepsko, więc porzucono marzenie o sprowadzeniu do angielskiego dubbingu brytyjskich aktorów szekspirowskich. W 2004 roku ogłoszono, że mimo wytężonych poszukiwań nie znaleziono kopii z angielskim dubbingiem.

Ciężkie łańcuchy, noszone przez Madhubalę były autentyczne, nie jak współczesne sztuczne, lekkie modele. To było wielkie poświęcenie z jej strony, gdyż potem wiele czasu spędziła na leczeniu poważnych sińców i stłuczeń wywołanych przez łańcuchy.

Film zarobił ponad 55 milionów rupii. Ten rekord został pobity dopiero po 15 latach przez "Sholay" (1975).

Bilety na premierę "Mughal-E-Azam" w bombajskim kinie "Maratha Mandir" sprzedano w rekordowym tempie i zostały wyprzedane już na siedem tygodni przed premierą.

W 1961 roku film był oficjalnym kandydatem Indii do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny.