Film Karabasza otwiera napis: "Ten dom stoi w Warszawie. Ale mógłby stać np. we Wrocławiu, Lublinie, Poznaniu…" Jego tematem nie jest tylko opis konkretnego miejsca i związanych z nim ludzi, lecz ukazanie kondycji Polaków u progu ostatniej dekady XX wieku. Rozmówcami reportera są trzej mężczyźni w różnym wieku: Jan, Andrzej i Jacek.Film Karabasza otwiera napis: "Ten dom stoi w Warszawie. Ale mógłby stać np. we Wrocławiu, Lublinie, Poznaniu…" Jego tematem nie jest tylko opis konkretnego miejsca i związanych z nim ludzi, lecz ukazanie kondycji Polaków u progu ostatniej dekady XX wieku. Rozmówcami reportera są trzej mężczyźni w różnym wieku: Jan, Andrzej i Jacek. Najstarszy z nich pamięta jeszcze wygląd starej Warszawy, gdy wprowadzał się do nowo zbudowanego bloku; najmłodszy przeniósł się na Grzybowską z Targówka wraz z rodzicami jako niemowlę. Dla każdego z nich przeprowadzka na Grzybowską oznaczała znaczną poprawę warunków życia, ale wszyscy też szybko dostrzegli mankamenty mieszkania w blokowisku, gdzie ludzie żyją w izolacji od siebie, a relacje nawet z najbliższymi sąsiadami mają okazjonalny i powierzchowny charakter. Rozmowa o miejscu staje się punktem wyjścia do refleksji nad momentem w życiu, w którym znajdują się bohaterowie, nad marzeniami i planami, nad gwałtownie zmieniającą się po 1989 rzeczywistością. Nadzieja miesza się z apatią i lękiem przed kolejnymi klęskami, poczuciem rozchwiania systemu wartości i braku czytelnych drogowskazów. Warstwa wizualna filmu składa się z czarno-białych fotografii i monochromatycznych ujęć bloku i okolic. Fotografie eksponują puste przestrzenie, długie korytarze, rzędy okien. W drugiej części filmu kamera, podążając za refleksjami bohaterów, oddala się od bloku na Grzybowskiej i ukazuje tłum ludzi na ulicach, szyldy licznych firm i nowych sklepów.
Dodaj wątek na forum
