Czytałam pozytywne recenzje, więc nastawiałam się na bdb film.
Tymczasem wg mnie to średniak.
Owszem dobra rola Lubaszenki, ale bez przesady, że to rola życia.
Z plusów? Scenografia, kostiumy i cała ta otoczka połowy lat 90-tych (akcja dzieje się w 1995 roku, gdy Marek Kamiński zdobywał bieguny).
Z minusów? W ok. 20-ej minucie widz poznaje rozwiązanie, a film trwa prawie dwie godziny. :roll:
I zaczyna się zwyczajowe pseudopsychologiczne ględzenie, szarobura dołująca atmosfera, depresyjne widoki. I wszystko zaczyna się ciąąąągnąć.
Nie mówię, żeby nakręcili z tego kino akcji, Bonda czy inne pościgi samochodowe.

Ale dlaczego to zawsze musi być takie depresyjno-bure kino?

Temat ciekawy (jakkolwiek to makabrycznie brzmi...), życie napisało scenariusz, ale nie - trzeba z tego zrobić psychologiczną, dołującą dramę... A mordercy to kochane chłopaki, trochę pogubieni, bo mieli ciężkie życie, ale przecież ich szkoda, prawda?

Tradycyjnie - dźwiękowcy się nie popisali.
Sorry, ale kilka scen musiałam sobie powtórzyć w innej wersji językowej, bo po polsku nie dosłyszałam/nie zrozumiałam.

Ogólnie 5/10 - obejrzeć można, choćby dla odtworzonego klimatu sprzed 30-stu lat, ale nie jest to arcydzieło.