Zawyżyłem ocenę filmu, bo jest dobrze zrobiony (aktorstwo, zdjęcia, muzyka) i porusza ciekawy temat (być sobą i jednocześnie kimś innym), ale.... No właśnie, ale pomysł reżyserów pożarł realia. Chodzi mi o to, że film Francuzów nie jest kinem gatunkowym (F/X, Zelig, Tootsie, filmy s-f czy horrory), w którym zwykliśmy przymykać oko na przebieranki i przemiany bohaterów, to kino opowieści realnej, a przynamniej przeprowadzonej w konwencji obyczajowo-psychologiczno-dramatycznej. I tu rodzą się maje zarzuty wobec tego filmu. Nie chcę spoilerować, więc tylko sumarycznie powiem: nie wiem, skąd taka przypadłość bohatera, nie dowierzam mu, że wcześniej nie poznał żadnej kobiety z synem czy bez, nie łykam przebieranek, których nikt nie potrafi wychwycić... itd. Co mi się bardzo spodobało - urzeczywistnienie marzenia, by być na własnym pogrzebie. Warto popatrzeć, ale bez lupy.