Samolot pasażerski spada na plażę nieopodal wielkiego, bliżej nieokreślonego miasta. Z katastrofy wychodzi cało jedynie kilka osób
ze stu dziewięciu, które znajdowały się na jego pokładzie. To, że przeżyli nie znaczy jednak, że są w stanie dalej normalnie żyć.
Dlatego zostaje im od razu przydzielona młoda pani psycholog Claire Summers, która ma za zadanie zadbać o ich zdrowie
psychiczne, pomóc im powrócić na codzienne tory życia i przekazać im siłę na kolejne dni. Umawia się z nimi na spotkania grupowe,
w czasie których powoli przepytując ich o ostatnie chwile z wypadku, ich uczucia i emocje jakie wtedy odczuwali, stara się ustalić
prawdę o tym co wydarzyło się na pokładzie samolotu w ciągu ostatnich kilku sekund lotu. Jeden z pacjentów nie chce jednak brać
udziału w tych sesjach, dlatego Claire przeprowadza je w jego domu. Traumę po wypadku znosi w zupełnie inny sposób od
pozostałych, nie jest spięty, zdewastowany emocjonalnie, ma siłę by dalej żyć. Wykazuje również przedziwne umiejętności i wie o
Claire znacznie więcej niż byłby w stanie się sam dowiedzieć. Zna bowiem jej przyzwyczajenia i ważniejsze fragmenty z jej życia. Im
dłużej Claire prowadzi z nim spotkania, tym coraz bardziej zaczyna się do niego przywiązywać. A tymczasem pozostali ocaleni
pasażerowie katastrofy zaczynają znikać w tajemniczych okolicznościach.

Strasznie nijaki jest to film. W gruncie rzeczy nie ma go nawet jak zakwalifikować do jakiegoś jednego gatunku, bo nie sprawdza się
w żadnym jakie można by ewentualnie z nim skojarzyć. Ani to nie jest horror, bo strasznych scen tutaj nie uświadczymy (nawet
jednej), ani dramat, bo nie wypływają z niego żadne ambitniejsze (a nawet i zwyczajne) przemyślenia, ani nawet zwyczajny romans,
bo chemia pomiędzy bohaterami nie występuje nawet w śladowych ilościach. "Ocaleni" to obraz pozbawiony jakiegokolwiek wyrazu,
nieangażujący, nudny, przeciągnięty, rozwijający się praktycznie przez cały seans i nie potrafiący nawet odrobinę przyspieszyć. Nie
wiadomo nawet w jakim kierunku zmierza, bo twórcy ciągle zmieniają zdanie i raz chcą pokazać trochę romansu, raz marzą im się
fragmenty rodem z thrillera, a czasem starają się zainscenizować sceny niby z filmu psychologicznego. Nic się z tego jednak nie
udaje i całość pozostaje jedynie zlepkiem różnego rodzaju scen. Co gorsza zlepkiem przewidywalnym (oczywiście nie od samego
początku) ale wszystkie większe lub mniejsze zwroty akcji i zaskoczenia bez kłopotu udaje się przewidzieć, łącznie z tym największym
czyli zakończeniem, które ma za zadanie przewrócić całą historię do góry nogami, a niestety nie udaje mu się jej nawet odrobinę
poruszyć, bo jest kalką finałów, jakie można było oglądać w innych thrillerach lub horrorach ostatnich lat. Sama końcówka jest
natomiast mdła, ckliwa i o dziwo całkiem podobna do finału jaki zaprezentowali nam jakieś dwa miesiące temu twórcy "Lost".
Ciekawe, czy któryś z nich oglądał ten film.

Aktorzy w „Ocalonych” nie mają za wiele co robić, bo i ich role nie wymagają też niewiadomo jakich umiejętności. Dlatego też wszyscy
wypadli po prostu przeciętnie. Rola Anne Hathaway ogranicza się jedynie do powtarzana w kółko, aż do znudzenia dwóch zdań:
"wszystko będzie dobrze" i "jak się czujesz", budowanych z innych wyrazów, w zależności od sytuacji. Jej bohaterka im dalej biegnie
akcja, tym coraz częściej zaczyna się bawić w detektywa, biegając w te i we w te bez ładu i składu. Jako pani psycholog jest również
średnio przekonująca, bo za mało w niej profesjonalizmu, opanowania, spokoju i pewnego rodzaju powagi, która może kojarzyć się z
tym zawodem. O pozostałych aktorach (w tym moim ulubionym Patricku Wilsonie) niestety nie ma co pisać, bo zapomina się o nich
równie szybko co o zeszłoroczny śniegu. Na plus można zaliczyć natomiast całkiem ładne, zielonkawe zdjęcia oraz muzykę Eda
Shearmura (skomponował on wcześniej muzykę m.in. do "K-pax"), która stara się (i bardzo dobrze jej to wychodzi) dodać do tego
nieudanego filmu odrobinę tajemniczości i zbudować jakiś klimat. Zdecydowanie szkoda czasu.

4/10