„Miłość nigdy nie umiera!”. Śmiertelnie chory 10-letni Oskar w ciągu swoich ostatnich dwunastu dni życia pisze listy do Pana Boga. Oskar wie, że umrze i tak Oskar opisuje jedną z ostatnich swoich chwil: „Szanowny Panie Boże, dziękuję, że przyszedłeś. Wybrałeś dobry moment, bo czułem się bardzo źle. Kiedy się obudziłem obróciłem głowę w stronę okna, żeby popatrzeć na śnieg. I wtedy poczułem, że przychodzisz. Był ranek. Byłem sam jeden na ziemi. Było tak wcześnie, że ptaki jeszcze spały. Ty jednak próbowałeś stworzyć świt. Niebo stawało się coraz bledsze. Nasycałeś powietrze bielą, szarością, błękitem, odpychałeś noc, wskrzeszałeś świat. Wpatrywałem się w światło, w kolory, drzewa, ptaki, zwierzęta. Czułem, jak powietrze wpada mi w nozdrza i sprawia, że oddycham.
Czułem, że żyję. Dziękuję Ci, Panie Boże, że dla mnie to zrobiłeś. Miałem wrażenie, że bierzesz mnie za rękę i wprowadzasz w sam środek tajemnicy, by zgłębiać tajemnicę”.
Czy można piękniej wyobrazić sobie śmierć? To, co nam kojarzy się często z nocą, ciemnością, tak naprawdę mocą Chrystusowego Zmartwychwstania zawsze jest porankiem. Bóg odpycha noc, stwarza świt i daje pełnię życia. Bierze za rękę i wprowadza w sam środek tajemnicy.