Mija 20 lat. Poznajemy obecne życie trzech sióstr (Sophie, Céline i Anne), w którym nie potrafią utrzymać więzi rodzinnych. Próbują poradzić sobie z problemami uczuciowymi. Najstarsza z kobiet - Sophie wyszła za fotografa Pierre’a, z którym ma dwójkę dzieci. Ich związek przeżywa kryzys. Najmłodsza Anne studiuje architekturę i romansuje ze swoim profesorem Frédérickiem. Céline nie wyszła za mąż i jako jedyna odwiedza ich niepełnosprawną matkę, przebywającą w sanatorium. W jej życiu pojawi się jednak młody, przystojny mężczyzna. Sébastien zdaje się zabiegać o jej względy. Jego zaskakujące wyznanie doprowadzi do zbliżenia sióstr. Czy uda im się pogodzić z przeszłością i rozpocząć nowe życie ? Film nakręcono na podstawie scenariusza Krzysztofa Kieślowskiego i Krzysztofa Piesiewicza, wchodzącego w skład trylogii „Niebo, piekło, czyściec”. Inspiracją dla twórców było „Piekło” Dantego. Pierwszą część trylogii – „Niebo” – zrealizował w 2002 roku Tom Tykwer.
SPOTKANIE Z DANISEM TANOVICEM
Na krótko przed swoją śmiercią w 1996 roku, Krzysztof Kieślowski przygotował wraz z Krzysztofem Piesiewiczem projekt trylogii „Raj”, „Piekło” i „Czyściec”. Jak doszło do realizacji przez Pana środkowej, bez wątpienia najbardziej „palącej”, części? Gdy przeczytałem całą trylogię, tuż przed nakręceniem „Ziemi niczyjej”, byłem najbardziej zainteresowany nakręceniem „Czyśćca”, którego tematyka wojenna była mi wtedy najbliższa. Po powrocie z promocji „Ziemi niczyjej” otrzymałem od producenta Cedomira Kolara propozycję zajęcia się „Piekłem. Po ponownej lekturze całą noc rozmyślałem, jak mogłem 4 lata wcześniej nie zauważyć tych elementów scenariusza, które teraz były dla mnie tak ważne. W międzyczasie ożeniłem się, zostałem ojcem... Spodobało mi się potraktowanie postaci kobiecych z wielką wrażliwością. Moje filmy jak dotąd opowiadały o mężczyznach, uwikłanych w konflikty wojenne. Pożądanie, brak miłości, rodzina, więzy między rodzeństwem, rodzicielstwo, kłamstwo, samobójstwo – „Piekło” porusza szereg istotnych, mocnych tematów... Historia podnosi wszystkie kwestie egzystencjalne, z jakimi na co dzień się stykamy. Kieślowski i Piesiewicz podeszli do nich z dużą prostotą, wychodząc od 3 banalnych opowieści. Piekło stało się częścią naszej codzienności, nie musimy go szukać w Afganistanie. Spotkałem tam wiele osób, które czują się szczęśliwsze niż w Paryżu! Trzy siostry, matka, dramat rodzinny... Co łączy cztery bohaterki Pana filmu? Ich dramat zrodził się z przemilczeń, które je poróżniły. Zainteresowało mnie zwłaszcza zagłuszenie pamięci ciała, którego te kobiety dokonały. Zostałem kiedyś zapytany przez astrologa o to, jak przeżyłem utratę rodzeństwa. Odparłem, że nie zmarł nikt z mojego rodzeństwa. Zdenerwowany zadzwoniłem do matki, która przyznała, że kiedyś utraciła dziecko. W wieku 34 lat odkryłem sekret rodzinny, którego nikt wcześniej nie chciał zdradzić. W tym filmie dojdzie do zbliżenia 4 kobiet, które podejmą przerwany przed laty dialog. Dorosłość polega na konfrontacji z samym sobą, z pytaniami o osobistą prawdę. Wcześniej każda z nich radziła sobie jak mogła z zerwaniem więzi rodzinnych. W pewnej książce przeczytałem zdanie, które mi się spodobało: „Rzadko zdarza się, żeby członkowie jednej rodziny wytrzymywali pod jednym dachem”. Te 3 kobiety wiele dzieli. Matka jest twarda i zimna, Céline jest poniekąd „Jezusem” w tej rodzinie, znosi cierpienie starając się uratować to, co zachowało się z relacji rodzinnych. Sophie, pomimo swojej urody i dobrej sytuacji finansowej, jest zupełnie zagubiona i pogrąża się w depresji. Anne idealnie uosabia swoje pokolenie, buntujące się przeciwko całemu światu. Nie zdaje sobie sprawy z krzywdy, jaką może innym wyrządzić. Mężczyźni są raczej nieobecni... Każdy wiedzie podwójne życie. Nie mam najlepszego zdania o mężczyznach... Na pewno dlatego, że sam jestem jednym z nich! Kobiety i mężczyźni żyją na dwóch odrębnych planetach, zachodzę nawet w głowę, jak udaje im się koegzystować. W filmie jedynie ojciec okazuje się porządnym facetem, choć przez dłuższy czas jest ukazywany jako niegodziwiec. Kieślowski nie podpowiada, jak należy rozumieć tę postać. Można jednak domyśleć się, że chcąc uczynić coś dobrego, człowiek ten doprowadził siebie i swoją rodzinę do katastrofy. W tej postaci zainteresowała mnie przede wszystkim analiza pojęcia dobra i zła. Jaką funkcję pełni metafora narodzin kukułki, która pojawia się na początku filmu? Kukułka wysiaduje jajka w gnieździe. Gdy pisklę wykluje się, zaczyna z niego wypychać pozostałe jajka. Okrucieństwo przyrody? To my, ludzie, wymyśliliśmy to pojęcie. Wychodząc z więzienia, ojciec dziewcząt wkłada wyrzucone pisklę z powrotem do gniazda. Nie wie jednak, że tym gestem doprowadza do śmierci ostatniego pisklęcia. Jest w tym sporo okrucieństwa, ale czym ono w sumie jest? Co jest sprawiedliwe, a co nie; co jest dobre, a co złe? Może rację ma matka...? Film wypełniają analogie. Pierre (J. Gamblin) zdradza swoją żonę i zostanie porzucony przez kochankę. Frédéric (J. Perrin) także dopuszcza się zdrady małżeńskiej, ale porzuci swoją kochankę, gdy ta zajdzie z nim w ciążę. Inne sceny powtarzają się, Pierre tak jak ojciec dziewcząt (M. Manoljovic) oszaleje, gdy żona zabronią mu- kontaktów z dziećmi. Tak, ale gdy ta sytuacja powtórzy się po 20 latach, uda się uniknąć tragedii. To wnosi iskrę nadziei, nowe pokolenie być może nie popełni tego samego błędu. Jednak znajdzie się jakaś optymistyczna nuta w „Piekle”! Postać matki (Carole Bouquet) przypomina Medeę. Zakazując córkom kontaktu z ojcem, poniekąd je „zabija” . Na Medeę patrzymy przez obiektyw kalejdoskopu. Nie zabija fizycznie swoich dzieci, ale niszczy życie im i całej rodzinie. Jak mówi sama Anne „dziś tragedia jest niemożliwa”. Ta kwestia, jak również wykład, którego udziela Frédéric na Sorbonie, są cytatami z zajęć mojego profesora ze szkoły filmowej w Sarajewie. W twórczości Kieślowskiego znajdziemy podobne refleksje nad przeznaczeniem i przypadkiem. W „Piekle” nie opowiada Pan tylko mieszczańskiego dramatu o niewierności. Pochylając się nad konfliktami wewnętrznymi tych postaci, nadaje im Pan wymiar tragiczny. Nie pochodzę z rodziny mieszczańskiej, dlatego inaczej widzę te sprawy. „Tragedia ma za cel analizę natury ludzkiej”, mówi Anne w swoim referacie o Medei. Starożytni Grecy znali się na tragedii, bo mieli wielu bogów i czuli, że podlegają sile fatum. Świat boski i ludzki stale ścierały się. Dziś, gdy materialny świat porzucił Boga, poczucie tragedii jest już niemożliwe. Pozostaje tylko dramat. To niemało, dramat może nosić znamiona tragedii, ale jednak nią nie jest. Na początku filmu siostry noszą w sobie poczucie winy za grzechy ojca jak brzemię losu. Tak, ale wiele osób powiedziałoby, że chodzi jedynie o przypadek. Przerwanie milczenia jest dla bohaterek wyzwoleniem. Moim zdaniem nie ma jasnej odpowiedzi na pytanie, czy istnieje przeznaczenie czy tylko przypadek. Dziś staramy się znaleźć odpowiedź na wszystko, wszystko kontrolować i upraszczać. To pokolenie myśli tylko o „tu i teraz” i dopomina się błyskawicznych odpowiedzi na swoje pytania. Mój ojciec nosił zegarek, który otrzymał od swojego ojca, a ten wcześniej od mojego pradziadka. Teraz konsumujemy, wyrzucamy i kupujemy nowe dobra w zawrotnym tempie i bez końca. Pojęcie rodziny zostało zburzone, liczy się tylko pieniądz. Mamy do czynienia ze społeczeństwem pustki i nie chcemy przyjąć do wiadomości, że to właśnie z tego powodu przygnębiają nas błahostki. Miałem wiele szczęścia w swoim życiu. Po pogodnym dzieciństwie przeżyłem ciężkie chwile w trakcie wojny w Bośni, ale rodzina otoczyła mnie opieką. Potem przybyłem tutaj jako uchodźca i poznałem drugą stronę medalu. W „Piekle” staram się opowiedzieć o rzeczach złożonych w sposób prosty. Moje filmy nie są pesymistyczne, ale pokazują trudne tematy, które mogą się wydawać nieprzyjemne. Bardzo lubię Kieślowskiego za to, że określił siebie jako rzemieślnika kina. Nie jestem artystą, nie staram się udzielać odpowiedzi. Lepiej stawiać pytania i razem szukać odpowiedzi... Pana film wypełniają znaki, metafory, takie jak owad uratowany przed utopieniem w szklance. Podobny motyw pojawił się w „Dekalogu” Kieślowskiego i dlatego traktuję ten fragment jako hołd złożony temu twórcy. Staram się podchodzić do widza jak do osoby dorosłej, nie narzucając mu gotowych odpowiedzi. Próbuję natomiast wprowadzić go w stan emocjonalny, który pozwoli mu znaleźć własne rozwiązanie. Zostawiam mu wizualne podpowiedzi. I tak, na kilka dni przed rozpoczęciem zdjęć, w biurze kierownika obsady znalazłem roślinę, której liście kurczą się pod wpływem dotyku. Umieściłem ją w scenie, w której pojawia się Céline. Ona też zamyka się w sobie, gdy ktoś się do niej zbliża bądź próbuje ją dotknąć. Podobnie w scenie, w której Sébastien czyta Céline wiersz, słychać szmer zepsutego wentylatora, co wzmacnia wrażenie, że coś między nimi nie gra. Życie składa się z takich drobnych szczegółów. Mój ojciec mawiał: „Człowiek chce wadzić się z górą, a potyka się o kamień”. W rozmowie z Céline, Sébastien mówi: „Gdy my zabijamy niewinnych cywilów, nazywamy to ‘stratami wojennymi’. Gdy oni robią to samo, stają się terrorystami”. W pierwszej wersji scenariusza, Sebastien mówi do niej „To jakiś obłęd z tymi atakami terrorystów”. Zmieniłem tę kwestię i oczywiście wyrażam w ten sposób moją opinię na temat wojny w Iraku i obecnej sytuacji na świecie. Często zapominamy spojrzeć na dwie strony medalu. Nie mógłbym tak jak Sébastien ukrywać prawdę przez 20 lat, na ogół szybko mówię to, co myślę. Sébastien cytuje jednego z najlepszych pisarzy bośniackich Mesy Selimovica „Zagubiłem się szukając”. To zdanie można odnieść do każdego z bohaterów. I każdego z nas. Im więcej się dowiadujemy, tym mniej wiemy... Życie jest zbyt krótkie, żeby poznać całą prawdę, która nas interesuje. Ten wiersz jest mi szczególnie bliski, a „Twierdza” jest moją ulubioną książką. W scenariuszu proponowano użycie cytatu z Brodskiego, bez sprecyzowania którego. Rozpoczynając pracę nad tą historią, od razu pomyślałem o Selimovicu, który dotyka bardzo bliskich mi spraw. Wiedziałem, że Céline, która skrywa w sobie w wiele wrażliwości, będzie poruszona, słuchając tego wiersza. To za jego sprawą zakochuje się w Sébastienie. Kieślowskiemu bez wątpienia spodobałby się Pana film, ale widać w nim również ślady twórczości Bergmana i Antonioniego. Na filmach tych twórców wychowałem się jako kinoman. Kieślowski jest mi bliski, mam w sobie sporo z duszy słowiańskiej, ale nie zależało mi na nakręceniu filmu „wzorowanym na...”. Czytając scenariusz, staram się znaleźć sens każdej sceny. Następnie widzę mój film we śnie. Pracuję rozłożony na kanapie, prawie jak w trakcie wizyty u psychoanalityka. Danis-pacjent opowiada swoją historię Tanovicowi-lekarzowi. W ten sposób powstają bardzo konkretne pomysły, dzięki którym mogę szybko przystąpić do realizacji. „Piekło” zmontowaliśmy w zaledwie 10 dni. Kolorystyka i muzyka decydują o wyjątkowości filmu. Często błądzimy w labiryntach korytarzy, stajemy w pół-otwartych drzwiach i oknach. Jest Pan współautorem kompozycji, które słyszymy w „Piekle”. Jako muzyk uważam, że kręcenie filmu bliższe jest komponowaniu muzyki niż pisarstwu. Wielokrotnie przeprowadzam próby z aktorami przy dźwiękach podkładu muzycznego danej sceny. Niektóre sceny wymagały pracy w studiu. Wraz z Aline Bonetto odtworzyliśmy całe piętro hotelu w Saint Germain de Près, z niesamowitą spiralą schodów, która kojarzyła mi się z kobiecą anatomią. Dzięki tej scenografii Emmanuelle Béart łatwiej poczuła zagubienie, którego doznaje jej postać.
EMMANUELLE BÉART o Sophie.
„Najważniejsze w tej roli było oddanie poczucia winy, jaką odczuwa Sophie. Chodziło zwłaszcza o pokazanie cierpienia, które eliminuje z jej twarzy wszelkie ślady zazdrości. Przez to postać ta staje się jeszcze bardziej przerażająca. Chcieliśmy pokazać ten groźny brak emocji w scenie, gdy Sophie przygląda się tonącej pszczole. Pszczoła z całych sił próbuje wydostać się ze szklanki, a kobieta przyglądająca się jej nie ma już siły walczyć. Dobrze rozumiem zachowanie tej postaci. W niczym mnie nie przypomina, wiedziemy zupełnie inne życie, ale łatwo się do niej przywiązać. Sophie jest taka sama jak każdy z nas. Po nocy spędzonej na oczekiwaniu kogoś bliskiego zapytalibyśmy: „Powiesz wreszcie, gdzie byłeś?”. Nie ma nic gorszego niż domyślanie się, kim jest ta druga, „rywalka”. „Co ona takiego ma, czego mi brak?” „Jak wygląda, jak pachnie?”. Sophie chce nawet zbliżyć się do kochanki Pierre’a, żeby się o tym przekonać. Danis Tanovic bardzo dobrze rozumie, co odczuwają kobiety w tym momencie. Rzadko pracowałam z reżyserami, którzy, jak Tanovic, pobudzaliby wyobraźnię aktorów w tak przemyślany sposób. Czasem zaskakiwał kobiecą, wręcz dziecięcą wrażliwością, znakomitym wyczuciem niuansów, dysonansów i różnorodności. Tak jak ja pracuje niemal organicznie.”
KARIN VIARD o Céline
„Poznałam Danisa Tanovica na festiwalu w Cannes, na którym byliśmy jurorami. Jest wszechstronnie utalentowany, zwłaszcza muzycznie, ale przejawia także uzdolnienia literackie. W każdej z tych dziedzin wykazuje podobną prostotę i zdecydowanie. W tej postaci od razu spodobał mi się wymiar tragiczny. Bardzo lubię grać ludzi, którzy chcą się poświęcać. Ciągle czytamy o dzieciach, które nie mają prawa zaistnieć z dala od swoich rodziców. Ich ofiara ma wymiar mitologiczny. Pomyślałam, że warto przyjrzeć się człowiekowi, który włożył swoje życie w cudzysłów. Céline, uciekając przed życiem, koncentruje się na opiece nad matką. Chce coś naprawić... Boi się samotności i można się domyślać, że nigdy nie była w związku z mężczyzną, ale jej życie nie wypełnia gorycz. Po prostu przywykła do myśli, że niektóre rzeczy nie są jej dane. Dopiero spotkanie z Sébastienem budzi ją z długiego letargu za sprawą wiersza Mesy Semovica: „W troskach życia i cierpieniu serce blednie, serce więdnie... Cień podąża za mną byłym.... Zagubiłem się szukając... Serce kryję i oskarżam...” Sébastian zwraca się do niej z taką bezpośredniością, że Sophie dopuszcza do siebie myśl o miłości. Kręciliśmy tę scenę już drugiego dnia zdjęć. Razem z Guillaumem Canet nie wiedzieliśmy, jak do niej podejść. Danis świadomie wykorzystał naszą niepewność, która idealnie odzwierciedlała sytuację, w jakiej znalazły się nasze postacie. U Danisa Tanovica minimum słów pozwala wyrazić wszystko, co powinno zostać powiedziane. W „Piekle” można odnaleźć podobną witalność, która uderzała w „Ziemi niczyjej”. Tanovic przypomina swoje filmy. Jest w nim coś tragicznego, jakaś rysa, a jednocześnie reżyser tryska energią i humorem.”
MARIE GILLAIN o Anne
„Postać Anny spodobała mi się ze względu na jej zapał i rozpacz. Gdy pojawia się przy mężczyźnie, którego kocha, krew zaczyna szybciej płynąć w jej żyłach. Gdy zostaje przez niego opuszczona, słabnie i niemal ginie. Jest ciągle rozgorączkowana, napędza ją niemal obsesyjna determinacja. Jej miłość do wykładowcy ma znamiona przywiązania do ojca. Miłość łączy się z wielkim bólem, bo ojciec jest dla niej potworem, który ją porzucił. Anne jest więc rozdarta między swoje dwie wielkie miłości i łączy z Frédérickiem wszystkie obawy, które pamięta z dzieciństwa. Na próżno próbuje zrozumieć, czemu ją opuścił, ale z tego samego powodu nie przestaje go kochać. Z Frédérickiem łączy Anne także podziw dla jego intelektu. W swojej prezentacji o Medei, temacie nieprzypadkowo wybranym, w istocie Anne akcentuje bezsilność ludzi, których cierpienie wywołuje szereg czynów ludzkich i boskich. Prawdą jest, że życie składa się z wyborów i emocji, które czasami nas przerastają. Nie chcę zrzucać na nas całej winy za nasze uczynki, znajduję pocieszenie w istnieniu w naszym świecie wymiaru boskiego
CAROLE BOUQUET o roli Matki
„W trakcie niedawnej wizyty w Sarajevie, z okazji tamtejszego festiwalu filmowego, Danis Tanovic oprowadził mnie po mieście i pomógł zrozumieć, co przeżył w trakcie wojny. Wiele miejsc przypomina mu zmarłych przyjaciół. Pokazał mi wiele zakątków, w których się ukrywał albo ryzykował życiem, np. most, po którym przebiegał 2 razy dziennie pod ostrzałem snajperów. Miał wtedy 20 lat, ale wspomnienie jest wciąż świeże, mimo że teraz niechętnie o tym mówi. Dzięki tym doświadczeniom, ale także swojej sprawności reżyserskiej, nakręcił tak dojrzały film. W historii utkanej z metafor i pozbawionej chronologii poznajemy wnętrze każdej postaci bez wdawania się w analizę psychologiczną. Danis Tanovic potrafi nas poruszyć do głębi bez nachalnej sentymentalności. Miałam kiedyś styczność z przypadkiem przemocy w rodzinie, w której ujawniły się archaiczne relacje rodzinne. Mogę więc powiedzieć, że film nie mija się z prawdą. Ta opowieść rodzi szereg pytań. Danis nie chciał narzucać osądów na temat żadnego z bohaterów. Nie ma gotowych odpowiedzi na pytania, które stawia. Nie wiemy dokładnie, co zaszło, ale musimy radzić sobie z konsekwencjami tych zdarzeń. Danis pokazuje nam cierpienie, które jest wręcz namacalne. To w nim właśnie kryje się prawda tego filmu. Postać Medei mnie fascynuje. Mogę sobie wyobrazić jej cierpienie, ale nadal pozostaje potworem. Danis Tanovic nie próbuje konstruować tej postaci od nowa, choć jego film zmierza wyraźnie w kierunku tragedii. Wie jak połączyć w swojej opowieści nawiązania do mitologii i filozofii, które wytwarzają suspense i napędzają historię.
TWÓRCY
DANIS TANOVIC (Reżyser) W 1993 roku jego studia w Akademii Sztuk Dramatycznych w Sarajewie przerwała wojna. Był odpowiedzialny za szereg materiałów archiwalnych o wojskach bośniackich, które pokazywano na całym świecie. Studiuje reżyserię w Institut National des Arts du Spectacle w Brukseli od 1995 do 1997 roku. Nakręcił także szereg filmów dokumentalnych i reklamówek. 2005 – Piekło (L’Enfer) 2002 – 11.09.01 (11’09’’01 – September 11) 2001 – Ziemia niczyja (No Man’s Land – Oscar i Złoty Glob 2002 za najlepszy film obcojęzyczny, najlepszy scenariusz Cannes 2001 i Europejska Nagroda Filmowa 2001, debiut reżyserski Cesar 2002, ) 1999 – Budunje KRZYSZTOF PIESIEWICZ (Scenariusz) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2002 – Niebo (Heaven) 2001 – Cisza – Naznaczeni 1994 – Trzy kolory: Czerwony 1993 – Trzy kolory: Biały 1993 – Trzy kolory: Niebieski 1991 – Podwójne życie Weroniki 1988 – Dekalog VII 1988 – Dekalog VIII 1988 – Dekalog IX 1988 – Dekalog X 1988 – Dekalog V 1988 – Dekalog VI 1988 – Dekalog II 1988 – Dekalog I 1988 – Dekalog IV 1988 – Krótki film o miłości 1988 – Dekalog III 1987 – Krótki film o zabijaniu 1984 – Bez końca KRZYSZTOF KIEŚLOWSKI (Scenariusz) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2002 – Niebo (Heaven) 2000 – Duże zwierzę 1995 – 100 lat w kinie 1994 – Trzy kolory: Czerwony 1993 – Trzy kolory: Biały 1993 – Trzy kolory: Niebieski 1991 – Podwójne życie Weroniki 1988 – Dekalog VII 1988 – Dekalog VIII 1988 – Dekalog IX 1988 – Dekalog X 1988 – Dekalog V 1988 – Dekalog VI 1988 – Dekalog II 1988 – Dekalog I 1988 – Dekalog IV 1988 – Krótki film o miłości 1988 – Dekalog III 1988 – Siedem dni w tygodniu 1987 – Krótki film o zabijaniu 1984 – Bez końca 1981 – Przypadek 1981 – Krótki dzień pracy 1980 – Gadające głowy 1980 – Dworzec 1980 – Amator 1978 – Siedem kobiet w różnym wieku 1978 – Z punktu widzenia nocnego portiera 1976 – Nie wiem 1976 - Spokój 1976 - Blizna 1975 – Życiorys 1975 – Personel 1974 – Pierwsza miłość 1973 – Przejście podziemne 1973 – Dziecko 1973 – Podstawy BHP w kopalni miedzi 1972 – Między Wrocławiem a Zieloną Górą 1970 – Zdjęcie 1968 – Koncert życzeń 1955 – Zaczarowany rower CÈDOMIR KOLAR (Produkcja) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2002 – 11.09.01 (11’09’’01 – September 11) 2001 – Ziemia niczyja (No Man’s Land) 1988 – Adoptowany syn (Beshkempir) 1988 – Pociąg życia (Train de Vie) 1994 – Zanim spadnie deszcz (Before the Rain) MARC BASCHET (Produkcja) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2001 – Ziemia niczyja (No Man’s Land) 1988 – Adoptowany syn (Beshkempir) 1988 – Pociąg życia (Train de Vie) LAURENT DAILLAND (Zdjęcia) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2005 – Man to Man 2004 – RRRrrr!!! 2002 – Asterix i Obelix: Misja Kleopatra (Astérix et Obélix: Mission Cléopâtre) 2000 – Gusta i guściki (Le Gout des autres) 1999 – Wschód – Zachód (Est-Ouest) 1998 – Place Vendôme 1998 – Pociąg życia (Le Train de vie) 1997 – Didier CAROLINE DE VIVAISE (Kostiumy) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2005 – Gabrielle 2000 – Intymność (Intimacy) 2000 – Cień wampira (Shadow of the Vampire) 1998 – Bar (Le Comptoire) FRANCESCA CALVELLI (Montaż) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2001 – Ziemia niczyja (No Man’s Land)
OBSADA
EMMANUELLE BÈART (Sophie) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2003 – Zabłąkani (Les Ègarés) 2003 – Historia Marie i Juliena (Histoire de Marie et Julien) 2002 – 8 kobiet (8 femmes) 2000 – Ścieżki uczuć (Les Destinées Sentimentales) 1999 – Czas odnaleziony (Le Temps retrouvé) 1999 – Gwiazdkowy deser (La Buche) 1998 – Don Juan 1996 – Mission: Impossible 1995 – Francuzka (Une Femme française) 1992 – Serce jak lód (Un Coeur en hiver) 1991 – Nie całuję (J’embrasse pas) 1991 – Piękna złośnica (La Belle noiseuse) 1986 – Manon u źródeł (Manon des sources) 1985 – Ukryte uczucia (L’Amour en douce) 1983 – Pierwsze pragnienia (Premier désirs) KARIN VIARD (Céline) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2002 – Letni zawrót głowy (Embrassez qui vous voudrez) 2001 – Time Out (L’Emploi du temps) 1997 – Wędrowcy (Les Randonneurs) 1997 – Nie wiem, co ich tak śmieszy (Je ne vois pas ce qu’on me trouve) 1995 – Nienawiść (La Haine) 1994 – Rozstanie (La Séparation) 1992 – Nic takiego (Rien du tout) 1992 – Max i Jeremie (Max et Jeremie) 1991 – Delicatessen MARIE GILLAIN (Anne) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2003 – Ani za ani przeciw (Ni pour, ni contre) 1999 – Noc w haremie (Harem Suare!) 1998 – Kolacja (La Cena) 1997 - Na ostrzu szpady (Le Bossu) 1997 – Ostatni rozdział (Un air si pur) 1996 – Powinowactwa z wyboru (Le Affinita elettive) 1995 – Przynęta (L’Appât) JACQUES GAMBLIN (Pierre) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2002 – Rzeźnie (Carnages) 1999 – Kolory kłamstwa (Au coeur du mensonge) 1998 – Doktor Akagi (Kanzo Sensei) 1997 – W krzywym zwierciadle (Mauvais genre) 1996 – Pedał (Pédale douce) 1993 – Tout ça ... pour ça GUILLAUME CANET (Sébastien) 2005 – Wesołych świąt (Joyeuse Noël) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2003 – Miłość na żądanie (Jeux d’enfants) 2002 – Mon idole 2001 – Vidocq 2000 – Niebiańska plaża (The Beach) 2000 – Wierność (La Fidelité) 1998 – Listonosz losu (Le Porteur des destins) 1998 – Ci którzy mnie kochają wsiądą do pociągu (Ceux qui m’aiment prendront le train) JEAN ROCHEFORT (Louis) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2004 – Lucky Luke (Les Daltons) 2004 – RRRrrr!!! 2003 – Fanfan Tulipan (Fanfan la tulipe) 2002 – Man on the Train 2002 – Lost in La Mancha 2001 – Plotka (Le Placard) 1996 – Śmieszność (Ridicule) 1994 – Pret-a-Porter (Prêt-à-Porter) 1993 – Czuły cel (Cible émouvante) 1990 – Mąż fryzjerki (Le Mari de la coiffeuse) 1983 – Niedziela gliniarza (Un dimanche de flic) 1982 – Niedyskrecja (L’Indiscrétion) 1978 – Kobieciarz (Le Cavaleur) 1974 – Niewinni o brudnych rękach (Les Innocents aux mains sales) 1972 – Tajemniczy blondyn w czarnym bucie (Le Grand blond avec une chaussure noire) 1972 – Nieszczęścia Alfreda (Les Malheurs d’Alfred) 1967 – Dwa tygodnie we wrześniu (A cour joie) 1966 – Angelika i król (Angélique et le roy) 1965 - Człowiek z Hong-Kongu (Les Tribulations d’un chinois en Chine) 1965 – Piękna Andżelika (Merveilleuse Angélique) 1964 – Markiza Andżelika (Angélique, marquise des anges) 1962 – Cartouche-zabójca (Cartouche) 1962 – Człowiek w żelaznej masce (Le Masque de fer) CAROLE BOUQUET (Matka) 2005 – Piekło (L’Enfer) 2003 – Nie ma róży bez kolców (Bienvenu chez les Roses) 2002 – Letni zawrót głowy (Embrassez qui vous voudrez) 2001 – Wasabi – Hubert zawodowiec (Wasabi) 1999 – Most pomiędzy dwoma brzegami (Un pont entre deux rives) 1997 – Lucie Aubrac 1994 – Śmiertelne zmęczenie (Grosse fatigue) 1991 – Przeciw zapomnieniu (Contre l’oubli) 1989 – Nowojorskie opowieści (New York Stories) 1989 – Zbyt piękna dla ciebie (Trop belle pour moi) 1984 – Prawy brzeg, lewy brzeg Sekwany (Rive droite, rive gauche) 1981 – Tylko dla twoich oczu (For Your Eyes Only) 1977 - Mroczny przedmiot pożądania (Cet obscur objet du désir)
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.