Rzecz dzieje się współcześnie i opowiada historię, która zdarzyła się naprawdę, a mogłaby zdarzyć się każdemu z nas. Młode małżeństwo z dwójką dzieci ma wkrótce odebrać klucze do własnego mieszkania. Ponieważ przeznaczyli na to wszystkie pieniądze, muszą oszczędzać. Rezygnują z samodzielności i wynajmowanego mieszkania, przenosząc się do matki chłopaka. Dramat rozpoczyna się, gdy wychodzi na jaw, że developer zbankrutował. Teraz młodzi nie tylko stracili wszystkie pieniądze, nie mają szans na własne mieszkanie, ale popadają w kolosalne długi.

Małżeństwo z dwójką dzieci ma odebrać klucze od nowego mieszkania. Przeznaczyli nań wszystkie pieniądze, więc muszą oszczędzać. Rezygnując z samodzielności wprowadzają się do domu matki chłopaka. Wkrótce wychodzi na jaw, że developer zbankrutował. Małżeństwo nie tylko straciło pieniądze, ale popadło w wielkie długi...

Młode małżeństwo pewnego dnia dowiaduje się, że ich życie właśnie legło w gruzach. Najważniejszy życiowy cel, któremu podporządkowali wszystko (zakup własnego mieszkania) nie może być zrealizowany z powodu bankructwa firmy developerskiej, która realizowała ich zlecenie. Jedyną szansę na zrealizowanie marzenia stanowi wykup zadłużonej nieruchomości od banku. Zaciągnięte kredyty, brak pracy, prawa do prywatności (mieszkają wraz z dwójką dzieci u matki chłopaka w małym mieszkaniu) powodują, że ich małżeństwo zaczyna rozpadać się, na jaw wychodzą długo skrywane negatywne emocje i żale .

Czy ich małżeństwo jest w stanie przetrwać tak ciężką próbę...?

Najnowszy film Joanny Kos-Krauze i Krzysztofa Krauze to historia o winie i jej odkupieniu. Z pozoru zwyczajna rodzina? Mąż żona, dzieci i teściowa - w mieszkaniu z oknami wychodzącymi na słoneczny Plac Zbawiciela - ludzie tacy, jak my i ich prawdziwa historia, w której złośliwość losu splata się z przypadkami i chybionymi intencjami i kruchą naturą człowieka. Przejmujący obraz ludzkich pragnień, marzeń, opowieść o człowieku, jego samotności pośród innych i potrzebie bliskości. To także opowieść o miłości we wszystkich jej przejawach.

[Opis Dystrybutora]

Przejmująca opowieśc rodziny jakich wiele. Małżeństwo z dwójką dzieci, w oczekiwaniu na własne mieszkanie wprowadze się do matki chłopaka. Wkrótce okazuje się, że deweloper, z którym podpisali umowę, zbankrutował, a młodzi ludzie zostali bez pieniędzy i mieszkania. Od tej chwili popadają w coraz to większe długi. Skrywane z dawna negatywne emocje i żale wychodzą na jaw, prowadząc nieuchronnie do tragedii... Opowieść sięga po autentyczne wydarzenia, dążąc do poszukiwania prawdy.

Główni bohaterowie, młode małżeństwo Beata( Jowita Budnik ) i Bartek (Arkadiusz Janiczek)  wraz z dziećmi Dawidem (Dawid Gudejko) i Adrianem (Natan Gudejko) mieszkają w malutkim mieszkanku matki Bartka, Teresy (Ewa Wencel). Kobieta  jest naprawdę nieznośna, ciągle ma coś do powiedzenia, znęca się psychicznie nad domownikami. Jednak wkrótce ma się to skończyć. Na rodzinę czeka dom- wymarzone cztery kąty tylko dla siebie. Jednak developer bankrutuje. Młode małżeństwo traci pieniądze. Beata popada w depresję, jej stan jest coraz gorszy. Bartek nie wytrzymuje napięcia psychicznego, zaczyna znęcać się nad rodziną. Do tego dochodzą surowe osądy Teresy o złym wychowaniu dzieci. W związku zakochanych wszystko powoli się psuje...

Młode małżeństwo: Beata i Bartek Zielińscy z dwoma synkami - Dawidem i Adrianem - ma niebawem odebrać klucze do własnego mieszkania w budynku, który powstaje gdzieś na obrzeżach stolicy. Przeznaczyli na to wszystkie posiadane pieniądze, znaczną sumę dołożyła też matka Bartka, Teresa, od dziesięciu lat wdowa. Młodzi żyją tylko z jednej pensji, a czeka ich jeszcze wiele wydatków. Muszą więc zacisnąć pasa. Dlatego rezygnują ze względnej samodzielności i przenoszą się do Teresy, która mieszka w centrum Warszawy, przy tytułowym Placu Zbawiciela. Wszyscy pocieszają się jednak, że taka sytuacja potrwa krótko, bo przecież niebawem Beata i Bartek będą na swoim. Dramat zaczyna się z chwilą, gdy okazuje się, że deweloper zbankrutował, budowę wstrzymano, a mieszkania przejął bank. Aby uzyskać prawo własności, trzeba wpłacić dodatkowe i to niemałe pieniądze. Zielińscy, podobnie jak reszta przyszłych lokatorów, ich nie mają. Nie mają też szans na inne mieszkanie, co gorsza, popadli w znaczne długi. Kolejnego kredytu bank im nie udzieli, szef Bartka nie chce żyrować mu pożyczki, koledzy i znajomi też odmawiają pomocy. Kredyt mogłaby wziąć Teresa, ale to z kolei dla niej znaczne obciążenie. Już teraz w znacznym stopniu utrzymuje rodzinę syna. Uważa, że to raczej Beata powinna pójść do pracy, zwłaszcza że dzieci już podchowane. Kłopot w tym, że synowa niewiele umie: przerwała studia, gdy zaszła w ciążę i już na uczelnię nie wróciła. Teraz rozsyła oferty, ale nie dostaje odpowiedzi, wizyty w pośredniaku też nie przynoszą efektu. Beata coraz gorzej czuje się w domu teściowej. Ta zresztą nigdy jej nie lubiła, widząc w niej tylko wiejską prostaczkę, która uczepiła się jej syna. Im bardziej więc oddala się perspektywa wyprowadzki młodych, tym bardziej narasta wzajemna niechęć, mnożą się pretensje i konflikty: o pieniądze, o bałagan w pokoju zajmowanym przez rodzinę syna, o nieumiejętne poszukiwanie pracy przez Beatę, o odbieranie dzieci z przedszkola, jeśli już dziewczyna pracę znajdzie. Teresa trzyma stronę syna, egoisty, którego nie nauczyła w porę ani odpowiedzialności, ani miłości, bo sama była zbyt oschła i zimna. Teraz jest głównie zgorzkniała i rozczarowana tyleż życiem własnym, co swego jedynaka.