Felix ma dużo czasu wolnego. Właśnie stracił czasu i nie bardzo wie, co ze sobą zrobić. Ma pieniądze, więc pracować nie musi (na razie). Siedzieć w domu też nie chce (bo zaczyna za bardzo grać na nerwach swojemu chłopakowi). Postanawia zatem wyruszyć w podróż do Marsylii, by odnaleźć ojca. Nigdy go nie widział, został bowiem porzucony zanim się jeszcze narodził. Jedynym śladem po nim są listy, jakie napisał do matki. Wyrusza zatem stopem na południe Francji śladem ojca, a odnajdując po drodze samego siebie. Każdy z etapów podróży noszący miano któregoś z członków rodziny, jest krokiem ku zrozumieniu siebie i swojej przeszłości. Spotkanie z “bratem” to powrót do szalonych czasów młodości, po której została mu wieczna pamiątka. “Babcia” umożliwi szersze spojrzenie na świat, miłość i życie. “Kuzyn” to romantyczna przygoda, która zostawia swe piętno, zaś “siostra” ukaże skomplikowane drogi rodzicielstwa.
“Drôle de Félix” to prosta opowieść drogi, która niczym specjalnym się nie wyróżnia, lecz oczarowuje kilkoma elementami. Przede wszystkim postaci drugoplanowe. Choć nie ma czasu na ich ekspozycję, są to mimo wszystko postaci niezwykłe, przykuwające uwagę. W szczególności Matilde zagrana brawurowo przez Patachou. Spodobało mi się również to, w jaki sposób pokazane zostało nosicielstwo. To już nie czasy “Filadelfii”, teraz bohater z HIV nie musi być męczennikiem. Może się śmiać i płakać, bać i przeżywać radość jak każda normalna istota. Owszem są pewne rygory, którym należy się poddać, lecz Félix nie jest postacią w jakikolwiek sposób ułomną.
Interesujące jest również to jak odmiennie Francuzi podchodzą do filmu drogi. W kinie amerykańskim droga zazwyczaj symbolizuje zmianę, odcięcie od przeszłości i szukanie nowej, w domyśle lepszej, przyszłości. Tymczasem u Francuzów jest odwrotnie. Widać to po “Drôle de Félix” czy po “Exils”. Tu bohaterowie wyruszają w drogę w przeszłość, ku swoim korzeniom, w poszukiwaniu własnej tożsamości.