Nurt obrachunkowy, który w stosunku do roku 1956 przetoczył się przez kino węgierskie, dotarł teraz do ZSRR. W ciągu niespełna roku powstały dwa filmy o tym samym zjawisku - o problemie skazanych z artykułu 58; tych wszystkich, którzy - sądzeni za winy niepopełnione, przy całkowicie absurdalnych zarzutach - tysiącami zapełniali łagry. Podstawowe pytanie: czy możliwa jest rehabilitacja i zadośćuczynienie - pozostaje pytaniem otwartym.
W filmie "Prawo" nie ma odpowiedzi. Jest tylko (a może aż) sygnalizowanie problemu i chęć samooczyszczenia, podsumowania tego, co było. Pokazanie problemu, nie jego rozwiązanie. Fabuła niby prosta: równolegle pokazane dwa wątki, pierwszy - śmierci Stalina, aresztowania i rozstrzelania Berii oraz drugi - psychicznego dojrzewania ideowego młodego śledczego, mającego za zadanie "odkręcenie" niektórych wyroków stalinowskich. Pokazane w ciemnych, burych barwach, przy pełnej beznadziejności otoczenia, wszechogarniającej brzydocie estetycznej i psychicznej, przy kompletnym braku możliwości wyjścia z zaczarowanego kręgu wzajemnych uzależnień w zbrodni wobec własnego narodu. Nie ma nikogo pozytywnego i czystego - każdy w jakimś stopniu przykładał rękę do tego, co - niby - odeszło. Nie ma również wyjścia z tej sytuacji; ofiary nie chcą słyszeć o zemście, wolą zapomnieć i pogrzebać przeszłość, kaci - nie mają odwagi przyznać się do win i poprosić o przebaczenie. Okazuje się nagle, że nie to, co było sensem systemu stalinowskiego jest najgorsze. Prawdziwym piekłem staje się świadomość niemożności odwrócenia biegu zdarzeń. To jest prawdziwy koszmar.