+ temat i całkiem wiarygodny klimat kończącej się cywilizacji

+ humor; ciepły, nienachalny dowcip

+ Keira w roli Penny

Największym minusem moim zdaniem jest REŻYSERIA, ponieważ wynika z niej większość z poniższych:

- zły wybór obsadowy do roli Dodge'a; uważam, że albo Carell, przy całej do niego sympatii, był nieodpowiednim typem obsadowym albo/i był źle prowadzony przez reżyserkę. Aktor, grając stoi w rozkroku między Czterdziestoletnim prawiczkiem a wujkiem-samobójcą z Little Miss Sunshine i zmienia się w zależności od potrzeby sceny, nieznajdując balansu. Steve Carell na plakacie filmu to deklaracja określonej znanej i lubianej przez widzów konwencji, na którą widzowie idą przygotowani. Potrzeba mistrzowskiej reżyserii, żeby zatrudnić Carella i te konwencję umiejętnie złamać – moim zdaniem – debiutującą reżyserka przeceniła swoje siły

- błędy i niekonsekwencje scenariuszowe; brak jasno określonych celów bohaterów. Dodge i Penny są jakby wrzuceni przez reżyserkę w sytuację końca świata i przez większą część filmu wydają się biegać po tym akwarium bez celu, a na pewno bez kontroli reżysera, który powinien mieć wizję tego czego chcą bohaterowie, nawet jeśli oni sami na początku tego nie wiedzą. Nie chcę spolerować, ale Ci co widzieli wiedzą o co cho (dawna miłość, ojciec, powrót Penny itd.)

- brak chemii między głównymi bohaterami, który moim zdaniem dyskwalifikuje film, bo łatwiej, uwierzyć , że za chwilę całą ludzkość zgładzi wielka asteroida niż w to, że uczucie miedzy Dodgem i Penny to miłość mężczyzny i kobiety. W ich relacjach czuje się przyjaźń tylko przyjaźń i tak powinno zostać , a moment w którym reżyserka narzuca nam i bohaterom ich męsko-damske uczucie jest nie tylko ogromnym zawodem, ale też wyjątkowo nieprzyjemnym doznaniem. Ich „miłość” smakuje kazirodczo a boli tym bardziej, że niszczy coś fajnego i subtelnego, co Carell Knightely budowali, na przekór słabej reżyserii, przez połowę filmu.