Kanwą do powstania filmu były wydarzenia jakie rozegrały się w grudniu 1915 w okolicach kilku japońskich wiosek, kiedy to z hibernacji wybudził się pewien niedźwiedź brunatny. Zdezorientowane zwierzę zaczęło w poszukiwaniu pożywienia atakować okoliczne siedliska ludzkie zabijając siedem osób, w tym kobiety i małe dzieci. Twórcy produkcji dodają do tej historii sporo od siebie, kładąc nacisk na relacje międzyludzkie. Na pierwszym planie znajduje się pewna dziewczyna, która stara się wytropić zwierzę na własną rękę, chcąc pomścić śmierć swoich bliskich. Występuje również wątek miłosny, wątek przyjaźni z psem oraz motyw znany z naszej legendy o smoku wawelskim czyli przeświadczenie, iż bestia atakuje tylko kobiety ponieważ wyjątkowo upodobała sobie ich mięso. W końcowej sekwencji walki główna bohaterka rozbiera się nawet prawie do naga, próbując w ten sposób zwabić zwierzę w pułapkę. Wspomnianie ubarwienia, nie są może wadą tego dzieła. Sprawiają jednak, iż długimi momentami przypomina on bardziej film obyczajowy niż opowieść o walce z bezwzględną siłą natury. Jest sporo dialogów, które w sumie nie wnoszą wiele do akcji. Jest też trochę typowo japońskich wrzasków co może nieco irytować. Same ataki są jako tako pokazane, chociaż w niektóych ujęciach widać, że niedźwiedź to tak naprawdę człowiek w kostiumie. W oczy rzuca się zwłaszcza nienaturalna, sztucznie przedłużona szyja. Być może twórcy chcieli tym samym zwiększyć wielkość zwierzęcia (oryginał był ponoć bardzo okazały). W efekcie jednak przypomina to bardziej futrzaną wersję Godzilli. Rimeinzu można zatem polecić głównie osobom wyjątkowo zainteresowanym tematem tragedii sprzed przeszło 100 lat.