Podobnie Włosi: potrafili zrobić "Życie jest piękne", potrafili zażartować z Mussoliniego w "Malenie".
A nasza kinematografia? Fabuły wszystkich filmów o minionych czasach można streścić prostym zdaniem: "klęknąć i ryczeć".

Nasza kinematografia nie ma pomysłu na film w takim stylu niestety....

Nasi reżyserzy wiecznie coś udają. Dlatego nigdy nie będą ciekawi. Wyjątek stanowi osobna i uczciwa Dorota Kędzierzawska.

U nas wciąż trwa postkomuna.

Polacy mają praktycznie od zawsze upodobanie do martyrologii, co również przejawia się w kinie. To nie dziwne, że Niemcy - z ich czarnym humorem i uwielbieniem kabaretów - stworzyli takie filmy jak choćby "Good Bye Lenin!". Mam jednak wrażenie, że zmierzamy w dobrym kierunku, czego dowodem jest np. powstały kilka lat temu "Rewers".

W Polskim kinie Smarzowski jest troche takim "wentylem"... Wprawdzie nie da sie nazwac jego kina "pozytywnym", mocno sie powtarza w swoich filmach, troche przesadza, ale cenie go strasznie jako wnikliwego obserwatora tego co sie dookola dzieje czy tez dzialo w przeszlosci. Nikt nie potrafi tak jak on "wydestylowac" wszystkiego co w nas najgorsze w jeden film. Znowu znajomym z zagranicy bym Smarzowskiego raczej nie pokazal, ale warto miec kogos kto nam dobitnie pokaze i przypomni o wszystkich przywarach - w koncu zeby cos naprawiac, dobrze jest zdawac sobie sprawe z tego co jest zepsute. Ale to delikatne odejscie od tematu z mojej strony...

Podobno Smarzowski jest dla obcokrajowców kompletnie niezrozumiały, choćby przez tę swoją polskość, którą potrafi uchwycić w niezwykle unikalny sposób. Z drugiej strony Niemcy mają Fassbindera, którego uznaje się za stricte niemieckiego reżysera potrafiącego uchwycić sedno germańskiej duszy - tak przynajmniej mówi się o "Sprzedawcy czterech pór roku", który dla obcokrajowców nie jest już tak przejrzysty (przynajmniej dla mnie).

Co do ewenementów, moim zdaniem warto śledzić karierę Grzegorza Jaroszuka. Jego "Kebab i horoskop" to coś, czego w polskim kinie jeszcze nie było. Komedia ale czarna (nawet bardzo) w surowym - jak dla mnie niemieckim, ale inni twierdzą, że raczej skandynawskim - stylu.

Dziekuje za sugestie. Ostatnio coraz mniej czasu niestety mam, zeby sledzic mniej popularne produkcje, czy nawet te glownego nurtu, wiec chetnie skorzystam z rekomendacji. O Jaroszuku (niestety) nie slyszalem nawet...

Akurat, to ze Smarzowskiego trudno zrozumiec obcokrajowacom mnie nie dziwi. Raz, ze wzgledu na nazwijmy to ogolnikowo "roznice kulturowe", tak jak wspomnialas. A dwa, przez dialogi, ktory stanowia o sile jego filmow - wulgarne, mocne, abstrakcyjne nawet troche, ale cholernie dobre i w calosci odpowiadajace za komizm tych jego filmow. Niestety tez wg mnie w 95% nieprzetlumaczalne na jezyk obcy. A jak sie "odrze" trylogie Smarzowskiego (moje okreslenie na Wesele, Dom Zly i Drogowke) z dialgow, to juz naprawde nie pozostaje tam nic poza bardzo ciezkim depresyjnym klimatem, doslownie zachecajacym do podciecia sobie zyl.

Pozdrawiam