W swoim ostatnim dziele Ladislav Helge wraca do tematyki zaangażowanej politycznie, dążąc zarazem do oddania atmosfery społecznej lat 60. Ze względu na ponowne obsadzenie w roli głównej Júliusa Pántika, reżyser i scenarzysta zamierzali pierwotnie, by historia przegranego działacza partyjnego stanowiła luźną kontynuację filmu Samotność, jednak ostatecznie zrezygnowali z tego pomysłu. Tym razem w centrum wydarzeń znajduje się Arnošt Pánek, sekretarz powiatowej rady narodowej, który widząc machlojki w swoim otoczeniu, zaczyna się zastanawiać nad własnymi fałszywymi poglądami. Film eksponuje wątek konfrontacji sumienia i moralności z odwieczną żądzą władzy, która zwycięża nad skrupułami. Film był także powrotem Helgego do wcześniejszej autorskiej stylistyki, opierającej się na oszczędnych realistycznych środkach wyrazu oraz tendencji do psychologizowania.