Nie ma chyba sensu doszukiwac sie jakiegos glebszego dna w tym filmie, to nie to kino, to po
prostu zgrabnie, czesto bardzo stylowo opowiedziana historia z tzw. dreszczykiem, a nawet z
deszczykiem ("...a deszcz padał i padał..." ciekawe czy ktos to jeszcze pamieta :)), intrygujacy
klimat, pedantyczna dbalosc o kadr, zdjecia, montaz, muzyka (ktora kojarzyla mi sie z typowymi
pasazami Philipa Glassa, ale okazuje sie ze to jednak Clint Mansell). Sama historia, postaci, maja
byc jedynie dopelnieniem. Podobne kino to film"Tylko Bóg wybacza", rowniez piekny wizualnie i
podobnie miałki w warstwie fabularnej. Ogladajac Stokera ma sie wrazenie, ze z filmu familijnego
przeksztalca sie w cos w rodzaju Sin City, co samo w sobie jest jakaś wartoscią. Z pewnoscia nie
jest to film nieudany, ma kusicielska sile, ktora zmusza do obejrzenia calosci i nawet jesli na koncu
okazuje sie, ze to tylko pretensjonalne, oderwane od rzeczywistosci bajduzenie, to o dziwo po tak
wykwintnej zmyslowej uczcie jestem w stanie przymknac na to oko.